Πάντα στο όνομα της υπεράσπισης κάποιων «αρχών» και «αξιών». Και πάντα διεκδικώντας μια θέση στον «παράδεισο». Πότε τον επουράνιο της θρησκείας τους και πότε τον επίγειο που υπόσχεται η εξουσία είτε η «επανάσταση», την οποία υπηρετούν.
Δεν μας επιτρέπουν πια ούτε την ελπίδα, ούτε καν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελπίζουμε πως μια καινούργια χρονιά θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες. Λαχτάρισα καθώς άκουσα την είδηση. Και για όλους τους αδικοχαμένους και γιατί ο γιος μου βρισκόταν για σύντομη επίσκεψη στην Πόλη. Οταν μιλήσαμε, θυμήθηκε ένα από τα «Γράμματα στον Αλέξανδρο» που του είχα στείλει μέσω της συλλογής «Κατάθεση Ψυχής», το 1987:
ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ…
Παιδί μου απόψε μη σκιαχτείς,
μη σκούξεις σαν ακούσεις,
βήμα βαρύ και παγερό
να χαστουκάει τη νύχτα.
Κι αν άτιμο ήχο και ξερό,
ακούσεις να ξεσχίζει
τους ράθυμους νυχτερινούς
της συνοικίας δρόμους,
μην πεις θεριά πως ήρθανε,
μ’ εφτά χιλιάδες δόντια
κι εννιά χιλιάδες άγρια
ματοβαμμένα νύχια.
Οι άνθρωποι είναι που ’ρχονται
να …σώσουν τους ανθρώπους.
Να σφάξουν, να ρημάξουνε,
να κάψουνε τον κόσμο.
Και στα καμένα χώματα
να σπείρουν «παραδείσους».
Στ’ όνομα του Αλλάχ,
του Ιησού, του Γιεχωβά,
της επανάστασης,
του Μαρξ, της Πολιτείας,
στ’ όνομα κάποιων ιδεών
και υπεσχημένων παραδείσων
εν ουρανοίς ή επί γης,
κόλαση απάνθρωπη η ζωή τόσων ανθρώπων,
αιώνες τώρα γίνεται
από τους επιτήδειους,
που προσπαθούνε
με «αξίες» να μας πείσουν.
Οχι. Δεν αγιάζονται τα μέσα.
Τα εγκλήματα κι οι φυλακές
δεν αγιάζονται
στ’ όνομα όποιου παράδεισου
και αν τα κάνουν.
Γ.Π. Μασσαβέτας
