Πολύς ο θόρυβος για την τύχη του ανήλικου παιδιού του ζεύγους Μαζιώτη-Ρούπα. Με υπερβολικούς χαρακτηρισμούς από ορισμένους. Ενίοτε και ανιστόρητους παραλληλισμούς. Οπως η φράση του Μανώλη Γλέζου ότι ακόμη και στον εμφύλιο υπήρχε σεβασμός της μητρότητας. Διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά ένα από τα θλιβερότερα κεφάλαια της πρόσφατης ιστορίας μας. Με τις αμφοτερόπλευρες επιχειρήσεις «σωτηρίας» χιλιάδων παιδιών, από την μια πλευρά διά του παιδομαζώματος που οδήγησε τα ελληνόπουλα στο πρώην «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» και από την άλλη με το «μάντρωμά» τους στις «παιδουπόλεις της Φρειδερίκης» και σε διάφορα ιδρύματα που έκαναν συστηματική, ανήθικη, εξαγωγή παιδιών.
Ευτυχώς, τα συντεταγμένα όργανα έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Διότι έπρεπε πράγματι να εξετάσουν σε ποιον μπορεί να ανατεθεί, ακινδύνως για το ανήλικο παιδί, η επιμέλειά του. Το ότι αποφάσισαν να ανατεθεί στη γιαγιά του, με την οποία έχει συναισθηματική επικοινωνία, είναι ευτυχές. Αλλά όχι εκ προοιμίου αυτονόητο. Τι θα συνέβαινε αν η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν π.χ. εξαρτημένο άτομο; Θα έπρεπε να υποχρεωθεί το παιδί να ζήσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Δικαίως προηγήθηκε έρευνα.
Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο δίκαιη, ανεπηρέαστη από πολιτικές σκοπιμότητες θα είναι και η τελική απόφαση για τους 8 Τούρκους αξιωματικούς που έχουν ζητήσει άσυλο στη χώρα μας. Οτι δεν θα υπάρξουν δικαστές που θα δεχθούν κυβερνητικές πιέσεις για έκδοση των επίδοξων πραξικοπηματιών. Δεν έχω καμιά συμπάθεια σε πραξικοπηματίες. Αλλά το διεθνές δίκαιο προστατεύει πάντα διωκόμενο, απαγορεύοντας την έκδοσή του στη χώρα που τον καταδιώκει, όταν είναι αυταπόδεικτο ότι εκεί δεν πρόκειται να έχει μια δίκαιη δίκη. Ιδίως δε όταν εκεί απειλείται ακόμη και η ζωή του.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον σουλτάνο Ερντογάν, ο οποίος έχει προδιαγράψει το μέλλον αυτών των ανθρώπων, όταν υποσχέθηκε στους οπαδούς του επαναφορά της θανατικής ποινής, δηλώνοντας ότι προτιμά να τους εκτελέσει αντί να τους έχει φυλακή και «να τους ταΐζει».
Γ.Π. Μασσαβέτας
