Εξ αρχής πρέπει να σας πω ότι το θέμα αυτό έχει… ηλικία 42 ετών! Και αποτέλεσε πρόβλημα προοπτικής, μεταξύ άλλων, κατά την περίοδο της νομαρχιακής θητείας μου στη Μεσσηνία από το 1975 (εποχή κυκλοφοριακά ειδυλλιακή).

Εκτοτε οι συνθήκες ασφαλώς άλλαξαν. Η επέκταση νοτιοανατολικά της πόλης, η ανάπτυξη του οδικού της δικτύου και η ολοκλήρωση, πρόσφατα, της περιφερειακής, έκαναν το πρόβλημα της παραλιακής πιο οξύ. Αλλωστε παντού, τα θαλάσσια, παραλίμνια ή παραποτάμια μέτωπα των αστικών κέντρων δέχονται, λόγω της ελκυστικότητάς τους, όλο και περισσότερη κυκλοφοριακή πίεση με την πάροδο των χρόνων, και είναι πάγια η ανάγκη, οι κυκλοφοριακές λύσεις να μελετώνται έγκαιρα.

Απ’ όσα πληροφορούμαι από τον τοπικό Τύπο, ο δήμος είναι διστακτικός για το ποια θα πρέπει να είναι η βέλτιστη λύση. Ενα μεγάλο μέρος του τεχνικού κόσμου προκρίνει την ολική πεζοδρόμηση της παραλιακής.

Στα μεγάλα έργα που αποτελούν αστική πολεοδομική παρέμβαση ολκής, συνήθως υπάρχουν τρεις προσεγγίσεις. Η πρώτη (με προαπαιτούμενο την εξασφάλιση άνετης χρηματοδότησης), που λύνει οριστικά και σε βάθος μεγάλου χρόνου το πρόβλημα. Εκείνη η προσέγγιση, που λόγω στενότητος οικονομικής ή κακής μελετητικής προεργασίας δίνει συνήθως λύσεις εμβαλωματικές και τελικά άχρηστες, και τέλος εκείνη η προσέγγιση που προνοεί την εκτόνωση της οξύτητας του προβλήματος και ταυτόχρονα μελετητικά, δίνει τη δυνατότητα για τη βέλτιστη μελλοντικά λύση.

Ο προβληματισμός της Ναυαρίνου επομένως, καλείται να κινηθεί στο τρίπτυχο: είτε παραμονή στο σημερινό κυκλοφοριακό καθεστώς της διπλής κατεύθυνσης με εκάστοτε μικροπαρεμβάσεις (όπου υπάρχει δυνατότητα και ασφαλώς μετά από σοβαρή κυκλοφοριακή μελέτη), είτε η ολική πεζοδρόμησή της είτε η μονοδρόμησή της με σοβαρές επίσης παρεμβάσεις.

Επειδή η πείρα μερικές φορές είναι χρήσιμη (το «μερικές» το υπογραμμίζω για να ικανοποιήσω τους νεότερους), το πρόβλημα αυτό περίπου ατόφιο, το έζησα και στη Θεσσαλονίκη κατά την εκεί νομαρχιακή μου θητεία. Και εκεί ο προβληματισμός για την παραλιακή λεωφόρο Νίκης ήταν έντονος. Μετά από σοβαρό, νηφάλιο διάλογο και ειλικρινή συναντίληψη Νομαρχίας, Δήμου, Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. και Τεχνικού Επιμελητηρίου, έγινε αποδεκτή ομόφωνα η μονοδρόμηση, που ως λύση, μετά από 40 χρόνια, δείχνει θαλερά να επιβιώνει. 

Αναφέρθηκα προηγουμένως στη μονοδρόμηση της Ναυαρίνου. Εννοώ, με υπεύθυνα μελετημένες παρεμβάσεις, ανταποκρινόμενες στις οικονομικές δυνατότητες της Καλαμάτας και της χώρας, δυνάμενες αρμονικά στο μέλλον να ενταχθούν σε προτεινόμενες σήμερα μαξιμαλιστικές προτάσεις, έξοχες καθ’ όλα, αλλά ανέφικτες τουλάχιστον για τα επόμενα 20-30 χρόνια. 

Με τιμή

Κωνσταντίνος Δ. Πυλαρινός

Υ.Γ.: Επ’ ευκαιρία, οι ασχολούμενοι με τα κυκλοφοριακά, ας μη ξεχνούν και ας έχουν πάντα κατά νου στις επιλογές τους, την περιπέτεια του δρόμου Τριπόλεως - Καλαμάτας, «παμμεσσηνιακού αιτήματος», που η ολοκλήρωσή του ξεπέρασε την τεσσαρακονταετία! Ενώ τότε, παράλληλα, η πρόταση ηλεκτροκίνησης του σιδηροδρόμου και η διαπλάτυνση των γραμμών του (σε μισό χρόνο και με μισό κόστος) θα ηύξανε στο τριπλάσιο την ανάπτυξη και τον πλούτο των κατοίκων της Μεσσηνίας. Η πρόταση (την αξία της οποίας ίσως ανακαλύψουν τα δισέγγονά μας!), απορρίφθηκε πανηγυρικά, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Καλαμάτας το 1976. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη μεσσηνιακή ιστορία...