Eμπρηστές, παντού εμπρηστές διακρίνουν με περισσή ευκολία οι άρχοντες της τοπικής μας αυτοδιοίκησης, οι περιφερειάρχες, οι πολιτικοί. Πίσω από κάθε πυρκαγιά, που ανάβει και μετατρέπει σε κάρβουνο βουνά και πεδιάδες κάθε καλοκαίρι, εκείνοι βλέπουν μόνο εμπρηστές. Δεν βλέπουν τα απανταχού παρόντα μπάζα, τα διάσπαρτα παντού και εύφλεκτα σκουπίδια, τα ανεξέλεγκτα νταμάρια, τις παράνομες χωματερές που σιγοκαίνε, τις αυθαίρετες οικοδομές, τα πεταμένα στα δάση πυρομαχικά, τα ξερά χόρτα, τα μπαζωμένα ρέματα, τα τοξικά απόβλητα, τα ποτάμια που γίνανε υπόνομοι, τα ρέματα που κτίστηκαν αυθαίρετα. Oι εμπρηστές είναι το άλλοθι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Tους τα φορτώνουνε και ξεμπερδεύουν με τη συνείδηση και τις ευθύνες τους. Kοιμούνται ήσυχοι, συνεχίζοντας να αδιαφορούν παντελώς για τις αθλιότητες γύρω τους, ζητάνε μάλιστα τα ρέστα απ’ την Αστυνομία, τους δασοφύλακες, τους δικαστές και άλλους υποτίθεται αρμόδιους, γιατί δεν συλλαμβάνουνε αμέσως, δεν ρίχνουν στο μπουντρούμι τους αδίστακτους «εγκληματίες» εμπρηστές!  

Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν εμπρηστές ψυχοπαθείς, καθώς και οικοπεδοφάγοι αδίστακτοι που εφορμούν σαν τα αρπακτικά στις καμένες εκτάσεις, τις οικοπεδοποιούν, τις οικειοποιούνται με τη σύμπραξη «αθώων» συμβολαιογράφων, δικηγόρων και άλλων, τις μοσχοπουλούν και πάει λέγοντας. Ομως το πρόβλημα δεν ξεκινά ούτε τελειώνει με αυτούς. Ξεκινά από την έλλειψη δασολογίου και κτηματολογίου, από την αδιαφορία των ταγών της πολιτείας και των αρμόδιων φορέων και αιρετών ή διορισμένων αρχόντων, ξεκινά από τους ίδιους τους πολίτες που αγνοούνε την αξία του πρασίνου, αδιαφορούνε για το περιβάλλον, χαρακτηρίζοντας τους οικολόγους γραφικούς, τη δασική υπηρεσία τροχοπέδη στην ανάπτυξη.  

Θα επαναλάβω όσα ο σοφιστής Κριτίας αναφέρει στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα (111, α-δ) περιγράφοντας με μελανά χρώματα την αποψίλωση των δασών και την απογύμνωση της αττικής γης: «Eiναι σαν να αρρώστησε βαριά το σώμα της και του 'μειναν μονάχα τα οστά, καθώς ξεπλύθηκε το παχύ και απαλό της χώμα. Ενώ παλιά κι οι γήλοφοι και τα λεγόμενα βραχώδη της πεδία γεμάτα ήτανε με πλούσια γη, και τα βουνά της γύρω δασωμένα. Τώρα, θάμνοι φυτρώνουν στα βουνά, μονάχα για τις μέλισσες τροφή. Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν τα δέντρα ήταν ακόμα σώα και πρόσφεραν το ξύλο τους για τις μεγάλες οροφές των οικοδομημάτων. Το ετήσιο νερό της Αττικής το πρόσφερε ο (όμβριος) Δίας, δεν έρρεε ανεξέλεγκτα από την αποψιλωμένη γη στη θάλασσα, αλλά το συγκρατούσε το χώμα, το απορροφούσε και το αποταμίευε σε κοιλότητες, και υπήρχε άφθονο παντού νερό στις κρήνες, στα ποτάμια, στις πηγές...». Tα σχόλια περιττεύουν.