Θα ήταν όμως μέγιστη υποκρισία να ισχυρισθεί κανείς, ιδίως από τα κόμματα που άλλοτε κυβέρνησαν τον τόπο και σήμερα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, ότι αυτή η θλιβερή κατάντια του ελληνικού κράτους είναι κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που συνιστά θλιβερό προνόμιο και ταυτότητα ανικανότητας μόνον της σημερινής κυβέρνησης.
Αν υπήρχε νόμος που να προσδιορίζει ως έγκλημα κατά της πατρίδας την απώλεια τεραστίων, αμύθητων ποσών, από την μη πλήρη αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων, από τα εκάστοτε προγράμματα και πακέτα, αν ο νόμος αυτός προέβλεπε φυλάκιση και καταλογισμό σε βάρος της περιουσίας όσων είναι υπεύθυνοι για τέτοιες απώλειες, τότε οι περισσότεροι διατελέσαντες υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς, πρασίνων και γαλάζιων κυβερνήσεων, θα έπρεπε να μην έχουν άλλη στέγη, παρά μόνον να φιλοξενούνται στον Κορυδαλλό.
Δυστυχώς αυτοί είμαστε. Ετσι λειτουργούμε. Διαχρονικώς και διακομματικώς. Και όχι μόνον σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε «υπηρεσιακό». Αυτό το πνεύμα του «μην προγραμματίζεις για αύριο κάτι που μπορείς να αναβάλεις για... μεθαύριο» διαπερνά όλον τον κρατικό μηχανισμό. Ολη την δημόσια διοίκηση. Κεντρική, περιφερειακή και τοπική. Κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, απλώς υπογραμμίζουν τον κανόνα.
Θυμηθείτε ότι για να αποκτήσουμε νέο διεθνές αεροδρόμια, αντάξιο μιας χώρας που ζει από τον τουρισμό, μετά από αναβολές δεκαετιών, έπρεπε να μας πιέσουν οι ξένοι, όταν αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς. Το ίδιο ισχύει για την Αττική Οδό, για το Μετρό και τον Προαστιακό και για πολλά άλλα έργα, τα πλείστα των όποιων ολοκληρώθηκαν στο... και πέντε. Αφού βεβαίως οι καθυστερήσεις πληρώθηκαν -και πληρώνονται ακόμη- αδρά, με τις συνήθεις υπερβάσεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα μεγάλα έργα, όπως π.χ. η «Ιόνια Οδός» που με καμάρι εγκαινιάζει ο σημερινός πρωθυπουργός, ενώ ως αντιπολίτευση το κόμμα του τα κατηγορούσε ως έργα βιτρίνας, τα οποία υπηρετούν «ξένα συμφέροντα».
Οταν άλλοι εκπονούν προγράμματα για την παιδεία, την υγεία, τις συγκοινωνίες, με προοπτική δεκαετιών, εμείς μονίμως αυτοσχεδιάζουμε ή προσπαθούμε με μπαλώματα να κλείσουμε τρύπες.
Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
