Η καριέρα του όμως θα σημαδευτεί με τα μικρά δισκάκια, με τραγούδια που τραγουδηθήκαν από όλη την Ελλάδα. Κορυφαίος ο περίφημος «Διαβολάκος» του Κούλη Σκαρπέλη, με το τραγούδι «Το βουνό με το βουνό δεν σμίγει» του Μανώλη Χιώτη, στην πίσω πλευρά. Δεν υπήρχε μέρος συγκέντρωσης με μουσική, που να μην παιζόταν αυτό το τραγούδι, ή τζουκ-μποξ που να μην το είχε.
Από κοντά σε δημοφιλία, το «Βαδίζω και παραμιλώ» του Γιάννη Παπαϊωάννου, που είχε στην πίσω πλευρά ένα τραγούδι του ίδιου του Μιχαλόπουλου με τον Γκούτη, το «Φάληρο και Τζιτζιφιές». Η διασκευή του ιδίου με τον Μπουρνέλλη στο γνωστό τραγούδι του Ανέστη Δελιά (ένας από την περίφημη τετράδα του Πειραιά, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιώργο Μπάτη και τον Στράτο Παγιουμτζή) «Μεσ’ της πόλης το χαμάμ» με τη διασκευή του «Κάφ'τονε Σταύρο κάφ'τονε» του πατριάρχη Μάρκου Βαμβακάρη, στην άλλη πλευρά.
Ενα ακόμη τραγούδι που έκανε θραύση είναι ο «Καπετανάκης» που συνθέτης εμφανίζεται ο Λεονάρδος Μπουρνέλλης και στιχουργός ο ίδιος ο Μιχαλόπουλος.
Προσωπικά θεωρώ αξεπέραστη την ερμηνεία του στο τραγούδι των Ρούτσου-Τατασόπουλου «Μάγισσες φέρτε βότανα», που αποτέλεσε τη μουσική υπόκρουση σε πολλούς ανεκπλήρωτους έρωτες.
Την περίοδο μετά τη δικτατορία, μια εποχή που άνθισε το έντεχνο, το ελαφρολαϊκό και το λαϊκό του συρμού, ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος με τον Απόστολο Νικολαΐδη, με τη βαριά μάγκικη φωνή τους επέμειναν σε ένα στιλ ερμηνείας και ρεπερτορίου που διατήρησε τη συνέχεια του λαϊκού τραγουδιού.
Δυστυχώς το 1975 ο γιος του ο Σταύρος έφυγε από τη ζωή (ήταν δεν ήταν 30 ετών), ενώ και ο άλλος του γιος, ο Μάκης, επέζησε αυτοκινητικού αλλά τυφλός. Ο Μιχαλόπουλος, σαν πονεμένος πατέρας που ήταν, έκανε έναν πολύ «μαύρο» δίσκο με αμανέδες το 1977, όπου μπορεί κάποιος να τον ακούσει να τραγουδά πραγματικά συγκλονιστικά τα τραγούδια «Αν είχε ο χάρος δυο παιδιά», «Τέτοια πληγή που έχω», «Φωτιά θα βάλω μόνος μου» και άλλα ανάλογα. Eίχε προηγηθεί σε δισκάκι ο σπαρακτικός «Πόνος του Μιχαλόπουλου».
Συνέχισε όμως να τραγουδά μέχρι το θάνατό του το 1992, έχοντας πάντα στους δίσκους του καλά τραγούδια να προτείνει, όπως το «Αν κυβερνούσαν οι τρελοί» (Μπουρνέλης, Μιχαλόπουλος, Καπλάνογλου) από το LP «Τα καινούρια του ’87».
Στα 35 χρόνια της καριέρας του εμφανίστηκε σε πολλά νυχτερινά μαγαζιά στην Αθήνα, όπως στο «Λουζιτάνια» στο Αιγάλεω και στο αναψυκτήριο «Ακρον» στον Κολωνό. Αλλά δεν ξέχασε ποτέ τη Μεσσηνία, τους γνωστούς και τους φίλους του, και πάντοτε βρισκόταν προσκυνητής στην παμμεσηνιακή γιορτή της Υπαπαντής. Είχε τραγουδήσει στα Ακοβίτικα στο πανηγύρι της Αγίας Κυριακής, ενώ η εμφάνισή του στο κέντρο «Δειλινά» στην Παραλία δημιούργησε πανδαιμόνιο από τους θαυμαστές του - και θεωρώ εαυτόν τυχερό που τον απόλαυσα μαζί με τον Νικολαΐδη (που παίζει μπουζούκι στον «Διαβολάκο»).
• Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους για τα σχόλιά τους, προσωπικά, αλλά και στη δικτυακή σελίδα της «Ε». Αποδεικνύεται ότι το λαϊκό τραγούδι είναι αγαπητό σε πολύ κόσμο. Να ζητήσω συγγνώμη από την γλυκύτατη κ. Θεοδώρα Κουράκου, για το λάθος στο επώνυμό της, που οφείλεται στα ορνιθοσκαλίσματά μου. Οπως και από την κόρη του Παναγιώτα, που επηρεασμένος ίσως από τον πρόσφατο νόμο τής άλλαξα φύλο (ευχαριστίες για τη διόρθωση στον ανιψιό κ. Πέτρο Κουράκο). Επίσης στον Τριαντάφυλλο, για τη διόρθωση στο τραγούδι «Δέκα (όχι δυο) φορές μπατίρισα».
Γιάννης Γούλας
