Το ταξίδι στο όνειρο αρχίζει από το πανέμορφο σκηνικό της πολύβουης πόλης, από τους φωτισμούς, τα μοναδικά κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ (τυχερό το ΔΗΠΕΘΕΚ με τέτοιους συντελεστές παγκόσμιας εμβέλειας) και τέλος από την απογείωση της υποκριτικής τέχνης από επαγγελματίες ηθοποιούς που έχουν τάξει την ζωή και την ψυχή τους στην υπηρεσία της, θυσιάζοντας πολλές φορές μικροχαρές της καθημερινότητας. Απολαυστική, αέρινη, φινετσάτη, σικ, με απερίγραπτη κομψότητα η Ματθίλδη Μαγγίρα (Ευανθία) που άλλο πράγμα να τη βλέπεις στην μεγάλη οθόνη ή την ΤV και άλλο ζωντανή στη σκηνή σε απόσταση αναπνοής μπροστά σου, χάρμα αισθητικό. Και έπειτα η Ολγα Αλεξανδροπούλου (Κοκκώνα Φρόσω) σε ένα ρόλο-κλειδί που παρότι μικρός αποδίδεται τέλεια με το μοναδικό ταλέντο που διαθέτει και που μας είχε μαγέψει και στην παράσταση του 1985. Η γεύση της ποιότητας δεν έχει φύγει ακόμα από το μυαλό μας παρά τα τριάντα τόσα χρόνια που έχουν περάσει.
Και έπειτα οι ανδρικοί ρόλοι με τον απολαυστικό Κώστα Χαλκιά στο ρόλο του υπηρέτη που σοφίζεται χίλιους τρόπους για να μην ζημιωθεί πρώτα αυτός και μετά... άντε και ο αφέντης του. Πληθωρικό ταλέντο που το δείχνει χωρίς τσιγκουνιά σε ό,τι καταπιάνεται και τα έχει κάνει όλα στο θέατρο με απόλυτη επιτυχία. Από σκηνοθεσία, ερμηνεία μέχρι αφίσα. Αξιόλογη παρουσία και ποιοτική ερμηνεία από τον Αρη Τσαμπαλίκα (καζαμίας) που πολλές φορές τον αντιπαθείς σαν ρόλο επειδή σε έχει κερδίσει σε τέτοιο βαθμό ο άφθαστος Φίλιππος Σοφιανός (Φιάκας) που οποιοσδήποτε θέλει να του κάνει κακό βρίσκει τον θεατή αντιμέτωπο. Σε κερδίζει σε τέτοιο βαθμό με την αξεπέραστη ερμηνεία του, που παρόλο που ξέρεις ότι είναι απατεώνας δεν θέλεις να αποκαλυφθεί, δεν θέλεις να πιαστεί στη φάκα. Θέλεις να ξεφύγει και να κερδίσει η ευφυΐα του και τα τεχνάσματά του. Επαινος στην κόντρα της εξυπνάδας και της πονηριάς με την αγαθοσύνη και την αφέλεια. Αποδείχνει περίτρανα για άλλη μια φορά το μέγεθος της υποκριτικής του αξίας που δικαίως τόσα χρόνια τον έχει καθιερώσει στο πανελλήνιο και εμάς μας γεμίζει με υπερηφάνεια που είναι πατριώτης μας. Εύγε!
Τέλος θα είναι παράλειψη αν δεν σταθώ στην απολαυστική γλώσσα του έργου που σε ταξιδεύει σε άλλες ποιοτικές εποχές.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο ΔΗΠΕΘΕΚ για την μοναδική παράσταση που μας χάρισε - και ένα μεγάλο κρίμα που κατεβαίνει το Σαββατοκύριακο αυτό. Τυχεροί όσοι την είδαν.
Δημήτρης Ηλιόπουλος
Αθεράπευτα θεατρόφιλος