20 Απριλίου ήταν η πρώτη φορά που πήγα.. ήταν νομίζω το 5ο Φεστιβάλ και το πρώτο για εμένα. Τότε δε ήξερα πολλά για το θέατρο και ας είχα ασχοληθεί για πλάκα με αυτό παλιότερα. Ίσως από λάθος τρόπο δε κατάλαβα από τότε εκείνη τη μαγεία που αργότερα θα με Έδενε τόσο πολύ μαζί του.

Ήμουν στη πρώτη τάξη του Λυκείου, όταν πέρασα κατά λάθος από τον πίνακα ανακοινώσεων. Εκεί είδα ένα μεγάλο χαρτί που έγραφε για μια θεατρική Ομάδα.. Καλή φάση σκέφτηκα, πλάκα θα έχει . Και έτσι πήγα και δήλωσα αμέσως συμμετοχή, ύστερα ήρθε η ώρα της οντισιόν για να δουν τι μπορούμε να κάνουμε και να μας δώσουν ρόλους. Ήμασταν γύρω στα 20 άτομα, όλοι γνωστοί μεταξύ τους και εγώ σχεδόν άγνωστη. Από τη μια στιγμή στη άλλη ήρθε η σειρά μου.. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αγχώθηκα αρκετά. Σηκώθηκα πάνω τρέμοντας. Μόλις ανέβηκα στη σκηνή ο προβολέας απέναντι μου σχεδόν με τύφλωνε και ίσα που μπορούσα να δω τους υπόλοιπους από κάτω. Αλλά η φαντασία μου ήταν τόσο μεγάλη που ένιωθα όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. Τρόμαξα.. Δε μπόρεσα να δώσω αυτό που ήθελα.. Δε τα πήγα Καλά. Κατέβηκα κάτω σκυμμένο κεφάλι. Ύστερα ο υπεύθυνος μιας και ήμασταν παιδιά ακόμη, είπε να μας δώσει άλλη μια ευκαιρία. Τότε δια μαγείας όλος ο φόβος και ο τρόμος που είχα έφυγε και ήρθε η χαρά. Σήκωσα πρώτη το χέρι και αυτή τη φορά με αυτοπεποίθηση, σηκώθηκα και έδειξα αυτό που είχα ετοιμάσει. Πλέον ούτε ο προβολέας με τύφλωνε, ούτε βλέμματα ένιωθα πάνω μου και αυτή τη φορά με τη φαντασία για βοηθό μου κατάφερα να πάρω τον πρώτο ρόλο.

Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Αμέσως ξεκίνησα δουλειά για να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερη, ένιωθα ότι το ένστικτο μου και η αγάπη που είχα μέσα μου για το θέατρο ..αν και μικρή τότε.. άρχισε να παίρνει τον έλεγχο του σώματος μου.
Κάθε στιγμή που είχα ελεύθερο χρόνο δε έκανα τίποτα άλλο από το να ψάχνω το θέμα όλο και πιο βαθιά. Έβρισκα πληροφορίες για το από που ξεκίνησε όλο αυτό μέχρι και πως μπορώ να γίνω καλύτερη. Δε σταμάταγα στιγμή!! Στη συνέχεια ήρθε η μέρα της παράστασης .Δε το κρύβω είχα πολύ άγχος ,αλλά αυτό με βοήθησε να το δω λίγο πιο καθαρά .. Αφού είχα τελειώσει με τις πρόβες και ήμουν έτοιμη, είχα λίγο χρόνο να το σκεφτώ καλύτερα. Έθεσα σαν ερώτηση στον εαυτό μου εκτός από το τι προσφέρω σε μένα, τι προσφέρω στους άλλους με αυτό. Καθόμουν ώρες με αυτή τη ερώτηση στο κεφάλι μου.. Δε μπόρεσα να βρω απάντηση. Μ'αυτά και μ'αυτά είχε έρθει η ώρα της παράστασης και ούτε που το χα πάρει χαμπάρι. Έτρεξα στο καμαρίνι φόρεσα το κουστούμι μου και όταν ετοιμάστηκε και η υπόλοιπη ομάδα χτύπησε το πρώτο καμπανάκι, με το που ήμασταν έτοιμοι εντελώς χτύπησε και το δεύτερο και στο καπάκι το τρίτο. Η υπεύθυνη που ήταν εκεί μας φώναξε ότι σε λίγα δευτερόλεπτα βγαίνουμε. ΤΡΙΑ αγχώθηκα πάλι , ΔΥΟ έπεισα τον εαυτό μου να ηρεμήσει , ΕΝΑ η αυλαία έπεσε. Το σκηνικό φάνηκε ,τα φώτα σβήσανε , επικρατούσε ησυχία, ανέβηκα στη σκηνή τα φώτα από τους προβολείς έπεσαν πάνω μου. Για δύο δεύτερα έμεινα ακίνητη. Κόμπλαρα. Έριξα μια δυο ματιές στο κοινό. Με κοιτούσαν. Τους είδα να χαμογελούν (δεν ξέρω αν ήταν παιχνίδι της φαντασίας μου), πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα.. ξέχασα όλα τα προβλήματα μου ησύχασα , το έζησα , ήταν σαν ένα όνειρο που ξυπνάς Και τελικά είναι πραγματικότητα.

Μόλις τελείωσε η παράσταση, όλοι χειροκροτούσαν και ζητοκραυγαζαν.. Μετά ήρθαν και να μας συγχαρούν όλοι χαμογελαστοί. Ένας μέσα στο πλήθος μου έκανε εντύπωση. Καθώς περνούσε και χαιρετούσε έναν έναν από μας ,δύο μόνο λέξεις έβγαιναν από το στόμα του. Μπράβο και Ευχαριστώ. Όλη τη υπόλοιπη ώρα αυτό σκεφτόμουν, αυτές τις δύο λέξεις και αυτόν τον κύριο. Τι να εννοούσε, Γιατί μας ευχαριστεί; ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η ερώτηση που είχα κάνει πριν στον εαυτό μου και δε μπορούσα να απαντήσω.. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ είπα...
Με το που ανέβηκα στη σκηνή ξέχασα όλα τα προβλήματα μου, έπαιξα γιατί έκανα αυτό που μου αρέσει αλλά και να προσφέρω χαρά, γέλιο ,αλλά και να κάνω και τους άλλους να ξεχάσουν τα προβλήματα τους και να ξεφύγουν λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά σε κάθε παράσταση αυτό είχα ως στόχο. Να βοηθήσω τους άλλους με τον τρόπο μου. Ίσως και αυτό να εννοούσε ο κύριος.

Ίσως αυτό με έκανε να δεθώ τόσο πολύ με το θέατρο..

Σοφία Οικονόμου

Μαθήτρια Λυκείου