Υποτίθεται ότι η υπαρξιακή πολύπλευρη κρίση που σαρώνει τη χώρα μας -τραγικά ορατή την τελευταία 10ετία, στην ουσία όμως ενδημούσα από καταβολής του ελληνικού κράτους με ισχνά φωτεινά διαλείμματα εκσυγχρονισμού-, θα γινόταν αφορμή για μια συνολική ανασυγκρότηση του ελληνισμού. Οσα δεν καταφέραμε να συγκροτήσουμε ως κράτος σύγχρονο, όπως όλοι οραματιζόμαστε, είτε για αντικειμενικούς λόγους (αδιάκοποι απελευθερωτικοί αγώνες, εμφύλιοι πόλεμοι, εγγενής έλλειψη απαραίτητων πόρων) αλλά και δικές μας λανθασμένες επιλογές σε κρίσιμες φάσεις, υποτίθεται ότι, έστω και εξαναγκασμένοι, θα βρίσκαμε τη δύναμη μέσα από την καταστροφική κρίση να τα διορθώσουμε και να κτίσουμε μια νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα δεινά του παρελθόντος.

Η δύναμη ενός έθνους φαίνεται όταν την καταστροφή μπορεί να τη μετατρέψει σε αφετηρία για νέο ξεκίνημα και πρόοδο. Στην περίπτωσή μας όμως δεν πρόκειται, δυστυχώς, για κάτι τέτοιο. Από τη μέχρι στιγμής αποτίμηση, μοιάζει η χώρα να έχει πέσει θύμα μιας μειοψηφίας αδίστακτων λαϊκιστών, που από ασήμαντες πολιτικές δυνάμεις του περιθωρίου εκμεταλλεύτηκαν -ομολογουμένως με ταλέντο- τη λαϊκή δυσαρέσκεια και υποσχόμενοι στους πάντες τα πάντα γκρέμισαν ό,τι έβρισκαν προκειμένου να κατακτήσουν τον αυτοσκοπό τους: δηλαδή την εξουσία. Χωρίς καμία εμπειρία, χωρίς σχέδιο και με ανύπαρκτο -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- στελεχιακό δυναμικό, με όπλα την συνωμοσιολογία και τον αχαλίνωτο λαϊκισμό, χωρίς δισταγμό εκτροχίασαν την πορεία της χώρας προς την έξοδο από την κρίση που μετρήσιμα πετύχαινε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά το 2014.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί κανείς να ανακαλέσει στη μνήμη του τον λυσσαλέα διχαστικό λόγο των σημερινών κυβερνητών πριν καταλάβουν την Βαστίλλη. Τις απίστευτες προεκλογικές τους υποσχέσεις. Το δήθεν «ιερό αντιμνημονιακό μένος», για να φέρουν μετά το βαρύτερο -και κυρίως αχρείαστο- νέο μνημόνιο. Την επιστράτευση των κάθε λογής τραμπούκων. Τις λεκτικές αλλά και φυσικές επιθέσεις (ακόμη και εναντίον του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας) για την κατατρομοκράτηση των αντιπάλων. Τις «εμπνευσμένες» επιλογές για τη στελέχωση ηγετικών θέσεων της «πρώτης φόρας Αριστεράς». Τις γελοίες δηλώσεις του ηγέτη τους ότι θα αλλάξει την... Ευρώπη, για να επιστρέψει έπειτα από τη δήθεν ηρωική διαπραγμάτευση πλήρως εξευτελισμένος και υποχρεωμένος να καταπιεί πολλαπλάσια των όσων δήθεν δεν ήθελε να ακούει ως αντιπολίτευση, υποθηκεύοντας αδίστακτα και στο διηνεκές την Ελλάδα.

Είναι άραγε τόσο αφελείς και αθώοι όλοι αυτοί; Ή μήπως η πολιτική συμπεριφορά τους ταιριάζει με τον απόλυτο ορισμό της πολιτικής εξαπάτησης; Οσα ενδεικτικά αναφέρθηκαν καταδεικνύουν πάντως σε τι χέρια έχει πέσει η χώρα, σε μια από τις χειρότερες κρίσεις και ενώ οι αιματηρές θυσίες του λαού έπρεπε να γίνουν εφαλτήριο μιας νέας αρχής για ανάπτυξη και πρόοδο.

Είναι αυτονόητο ότι χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση, και η αναιμική ανάπτυξη για την οποία επαίρεται η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά οφείλεται εν πολλοίς και σε αυτοματισμούς της οικονομίας. Βεβαίως υπάρχουν εξαιρετικά «πλεονάσματα» - τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, σε απίστευτο λαϊκιστικό κρεσέντο ο νυν πρωθυπουργός προ ετών αποκαλούσε... αιματοβαμμένα του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, αλλά σήμερα τον έχουν καταστήσει τον καλύτερο και πιο αγαπητό μαθητή των δανειστών, γιατί ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο υπάκουο «συνεργάτη».

Φαντάζεται με φρίκη κανείς τι θα είχε συμβεί αν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε διανοηθεί να σκεφτεί την επιβολή ελάχιστων μέτρων από όσα βιώνουμε σήμερα...

Οσο για το εσωτερικό ακροατήριο, κανένα πρόβλημα: μια ακόμη εντυπωσιακή πιρουέτα. Τώρα απλώς λένε ανερυθρίαστα ότι είναι οι πιο αποτελεσματικοί εκτελεστές του μνημονίου κι ότι όλα αυτά τα αχρείαστα μέτρα είναι για να μας βγάλουν από την επιτροπεία! Ποιος θυμάται τώρα τι έλεγαν προεκλογικά... Οπως τους έλεγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, «θα γλείφετε εκεί που φτύνατε» - και να που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και γι' αυτό.

Παράνοια; Αν και δεν απέχουμε πολύ από αυτό, πιστεύω ότι οι άνθρωποι ζουν το όνειρό τους και θέλουν να το διατηρήσουν με κάθε κόστος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ο μόνος που μπορεί να τους σταματήσει είναι ο λαός με την ετυμηγορία του. Και όσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο για την πραγματική ανασυγκρότηση και τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας.