Κρίση πρωτίστως ανθρωπιστική, με την Ε.Ε. να έχει πλέον το θλιβερό προνόμιο ότι είναι πρώτη στην κορυφή του πίνακα με τις ημερήσιες καταγραφές των θυμάτων του κορονοϊού.
Και κρίση οικονομική, καθώς παραλύουν οι περισσότερες παραγωγικές δραστηριότητες.
Αλλά εδώ ακριβώς τελειώνει και η ομοφωνία. Απέναντι σε αυτήν την τεράστια κρίση και πρόκληση, η Ευρώπη εμφανίζεται με δύο πρόσωπα, ως Ιανός. Και αρχίζουν οι παραφωνίες. Χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία πλευρά των «Νοτίων», με προμάχους τους εννέα πρωθυπουργούς που κάνουν έκκληση για ενιαία πολιτική στήριξης των οικονομιών που αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Και από την άλλη των «Βορείων» -Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία που δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη για κοινή αντιμετώπιση, για αμοιβαιότητα στη διαχείριση των οικονομικών βαρών, των νέων χρεών που δημιουργούνται και των νέων αναγκών δανεισμού.
Προφανώς κάποιοι κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι οι δικές τους χώρες, οι δικές τους οικονομίες, θα υποστούν μικρότερο πλήγμα. Και δεν έχει καμία αξία να αντιπαραθέσει κανείς σε αυτούς τους… μακάριους οραματισμούς τους, την επιχειρηματολογία των «Νοτίων», του Κόντε, του Σάντσεθ, του Μακρόν, του Μητσοτάκη, αλλά εκείνων που είναι «ουδέτεροι».
Δύο ανθρώπων που ο ένας χειρίσθηκε με απόλυτη επιτυχία την οικονομική κρίση της ευρωζώνης και η άλλη διαχειρίζεται την τωρινή. Του Μάριο Ντράγκι, πρώην «αφεντικού» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και της διαδόχου του, της Κριστίν Λαγκάρντ.
Ο Μάριο Ντράγκι, εκτιμώντας ότι ζούμε μια «ανθρώπινη τραγωδία εν δυνάμει βιβλικών διαστάσεων», ζητά από τους Ευρωπαίους πολιτικούς να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αντιληφθούν ότι αυτή η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με «παλιά εργαλεία» δημοσιονομικής αυστηρότητας, στα οποία παραμένουν προσκολλημένοι οι δορυφόροι της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι και εντός της Γερμανίας ακούγονται φωνές, όπως του πρώην αντικαγκελαρίου Γκάμπριελ, που χαρακτηρίζουν αυτή τη στάση ως «ντροπή της γερμανικής πολιτικής».
Σε ανάλογο πνεύμα κινείται και η Κριστίν Λαγκάρντ, τα μέτρα της οποίας στοχεύουν στην ανακούφιση όλων των πληττομένων. Αν οι φωνές αυτές μείνουν απέναντι σε «ώτα μη ακουόντων», το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» θα υποκύψει στον κορονοϊό, γνωρίζοντας επικίνδυνη έξαρση νέων εθνικισμών και τάσεων απομονωτισμού.
Γ.Π. Μασσαβέτας
