Από τη στιγμή που εντάχθηκα επαγγελματικά στο χώρο της υγείας, βρέθηκα αντιμέτωπος με τη διαμάχη, σε πολιτικό επίπεδο, για τη φύση της παροχής των υπηρεσιών υγείας!
Δημόσια ή ιδιωτική υγεία;
Σκοπός μου δεν είναι να λύσω το πρόβλημα, που ούτως ή άλλως αποτελεί αντικείμενο κυβερνητικής πολιτικής και της συνοδού αντιπαράθεσης μεταξύ «προοδευτικών» και «εμπόρων της υγείας», μέχρι να γίνει κατανοητό ότι πρέπει να συνυπάρξουν!
Σε πρακτικό επίπεδο, το θέμα έχει εν πολλοίς ξεπεραστεί από τις ανάγκες των ενδιαφερομένων, που είναι οι ίδιοι οι ασθενείς! Η διαμάχη αυτή έχει σταθεί εμπόδιο στην ομαλή συνεργασία των δύο τομέων, με αποτέλεσμα το λογαριασμό να τον πληρώνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οι αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας!
Τα ζητήματα που σταδιακά θα πρέπει να επιλυθούν, αφορούν κυρίως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, αλλά και την κοινωνία των πολιτών, που θα πρέπει να επεξεργαστούν λύσεις πρακτικές, αποτελεσματικές και χωρίς επιπρόσθετο οικονομικό κόστος!
Οι καταφεύγοντες στον ιδιωτικό τομέα υγείας δεν είναι μόνο οι «εύποροι», αλλά και πολλοί χαμηλού εισοδήματος ασθενείς, αφού «όταν πρόκειται για την υγεία μας», θεωρούν έως και αυτονόητο να πληρώσουν για να εξυπηρετηθούν ταχύτερα και σε κάποιες περιπτώσεις εξασφαλίζοντας τη «σιγουριά» της προσωπικής επαφής με το γιατρό τους! Η προσωπική επαφή με το γιατρό είναι ένα στοιχείο που δεν υποκαθίσταται από οποιαδήποτε θεραπεία! Είναι ταυτόχρονα και δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει αν θέλει το γιατρό που εμπιστεύεται (για διάφορους λόγους)! Αυτό είναι a priori κατακτημένο δικαίωμα, για όλους όσοι έχουν «πρόσβαση» στο σύστημα υγείας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (δημόσιο ή ιδιωτικό)!
Είναι πασιφανές ότι η συνεργασία μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα υγείας, είναι πλείον του αναγκαίου! Συνεργασία που θα στοχεύει στην αναβάθμιση της παροχής των υπηρεσιών και αποφυγή της ταλαιπωρίας, που τελικά υφίστανται οι ασθενείς!
Εμπόδια μικροπολιτικά, συντεχνιακά και άλλα, θα πρέπει να αρθούν άμεσα και θαρραλέα!
Είναι αλήθεια ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι υποστελεχωμένο και βασικές ειδικότητες ιατρών ελλείπουν! Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό εκτός των περιορισμένων θέσεων και στην απροθυμία να ενταχθούν στο σύστημα, για διάφορους λόγους! Ωστόσο, εξαιρετικά στελέχη δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα είτε από ανάγκη είτε από επιλογή! Στην περιοχή μάλιστα της Μεσσηνίας, εκτός των μονίμως απασχολούμενων στα ιδιωτικά τους ιατρεία, κάποιοι εξαιρετικά εξειδικευμένοι γιατροί επισκέπτονται σε συχνή και σταθερή βάση το νομό μας, εξετάζοντας ασθενείς, που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να μεταβούν στην Πάτρα, ή στην Αθήνα, ή στην Τρίπολη!
Το ισόβιο μπλοκάρισμα των θέσεων στο ΕΣΥ χωρίς καμία αξιολόγηση δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανανέωσης του ιατρικού δυναμικού, ενώ η είσοδος γιατρών με εξειδικεύσεις και εμπειρία είναι σχεδόν αδύνατη! (Αλλά αυτό μπορεί να είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης)!
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εξειδικευμένοι γιατροί, δεν μπορούν να νοσηλεύσουν ασθενείς σε μια ιδιωτική κλινική, διότι ο νόμος δεν το επιτρέπει όταν δεν υπάρχει αντίστοιχο τμήμα! Π.χ. ένας ενδοκρινολόγος, γαστρεντερολόγος, ρευματολόγος κ.λπ. δεν μπορεί να παρακολουθήσει και να νοσηλεύσει έναν ασθενή, ο οποίος στην ουσία είναι παθολογικός ασθενής!
Το ίδιο συμβαίνει και στον χειρουργικό τομέα π.χ. με τους πλαστικούς χειρουργούς, και λοιπές συναφείς χειρουργικές ειδικότητες που δεν υπάρχουν στον δημόσιο τομέα ή έχουν ουρές αναμονής!
Αυτό αναγκάζει τους ασθενείς να μετακινούνται αναγκαστικά στα νοσοκομεία των μεγάλων αστικών κέντρων, αναγκάζοντας σε μετακόμιση και του συγγενικού τους περιβάλλοντος, με ό,τι σημαίνει αυτό σε οικονομικό κόστος, αποδιοργάνωση της οικογένειας, μακροχρόνια αποχή από την εργασία τους κ.λπ.!
Είναι λοιπόν επιβεβλημένη η συνεργασία και αλληλοκάλυψη του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην υγεία, μέσα από συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ, αλλαγή του νομικού πλαισίου ώστε να δίνεται η δυνατότητα αξιοποίησης των εξειδικευμένων ιδιωτών ιατρών, στις ιδιωτικές δομές υγείας!
Αυτό μπορεί να γίνει άμεσα για την επαρχία, επιτρέποντας να νοσηλεύονται ή να χειρουργούνται ασθενείς από τις λεγόμενες «συναφείς» ειδικότητες των δύο κύριων τομέων, δηλαδή του παθολογικού και του χειρουργικού! Με αυτή τη ρύθμιση θα εξομαλυνθούν πλείστα όσα προβλήματα που ταλανίζουν αδικαιολόγητα όσους είχαν την «ατυχία» να ζουν και να δουλεύουν στην επαρχία!
Η πανδημία του κορονοϊού ανέδειξε πιο πολύ το πρόβλημα, με τις δυσκολίες στη μετακίνηση και τις αναγκαίες επαφές ειδικά των ηλικιωμένων ασθενών να επιβάλουν την αναζήτηση λύσεων στο πρόβλημά τους, στον τόπο που κατοικούν!
Τρόπος υπάρχει! Ζητείται θέληση, ευελιξία, και να ενσκήψουμε στο πρόβλημα χωρίς προκαταλήψεις, με γνώμονα μόνο την εξυπηρέτηση των ασθενών!
