Και είναι. Ενα βάρβαρο έγκλημα, το οποίο συμβαίνει να το έχω βιώσει, από την τρυφερή ηλικία των 5,5 ετών ως τα 14. Οπως και χιλιάδες άλλα παιδιά της δικής μου γενιάς, στην εποχή της «Ψωροκώσταινας».
Υποτίθεται ότι τώρα πια αυτό το φαινόμενο σχεδόν έχει εκλείψει. Οτι απαντάται πια σπανίως. Μόνο σε περιπτώσεις κάποιων Ρομά, είτε ημεδαπών είτε… εισαγόμενων εκ Ρουμανίας και Βουλγαρίας, που εξωθούν τα μικρά παιδιά τους στην επαιτεία. Πότε στα φανάρια και πότε στα μέσα αστικών συγκοινωνιών, που τα υποχρεώνουν να περιφέρονται, και τον καιρό της πανδημίας, ακόμη και σε προχωρημένες νυκτερινές ώρες, στα στέκια εστίασης και ψυχαγωγίας, άλλοτε ως μικροπωλητές λουλουδιών και άλλοτε ως «μουσικοί» με ένα ακορντεόν ή άλλο μουσικό όργανο.
Δυστυχώς, η περίπτωση των Ρομά δεν είναι και η μοναδική, όπου καταγράφεται εκμετάλλευση των παιδιών από τους ενήλικες. Εχουμε και την ιδιαιτερότητα να γίνεται συστηματική εκμετάλλευση της, εφηβικής κυρίως, ανησυχίας και επαναστατικότητας από κάποια αυτοπροσδιοριζόμενα ως «προοδευτικά» πολιτικά κόμματα, που επενδύουν στις παιδικές κινητοποιήσεις, προκειμένου να πλήξουν την εκάστοτε κυβέρνηση.
Υπάρχει βεβαίως πρόσφορο έδαφος, διότι πέρα από τις ρητορείες η Παιδεία ουδέποτε υπήρξε πρώτη προτεραιότητα στον βαθμό που αυτό είναι αναγκαίο για κάθε κοινωνία, για τις εξουσίες μας. Είτε ήταν πράσινες, γαλάζιες, είτε… ροζέ. Υπήρξε μόνο χώρος ατελείωτων πειραματισμών, ένα απέραντο «κεφάλι του κασσίδη», επί του οποίου οι εκάστοτε κυβερνώντες, ιδίως δε οι υπουργοί Παιδείας, επιχειρούν να εξασκηθούν στην κομμωτική.
Καμία διάθεση να ευλογήσω, είτε τη σημερινή κυβέρνηση συνολικώς, είτε την τωρινή υπουργό Παιδείας ειδικώς, ότι τα κάνουν όλα καλά και άγια στον χώρο της εκπαίδευσης. Η… παράδοση των πειραματισμών και του ράβε-ξήλωνε συνεχίζεται και σήμερα. Και θα συνεχίζεται στο διηνεκές όσο δεν αντιλαμβάνεται το σύνολο του πολιτικού κόσμου ότι το σήμερα και το αύριο της εκπαίδευσης συνιστά ένα ύψιστο εθνικό θέμα, τόσο ώστε να επιβάλει την ανάγκη τής όσο γίνεται ευρύτερης συνεννόησης και συναίνεσης.
Αιτίες για διαμαρτυρίες υπάρχουν άφθονες. Αλλά αυτό το φαινόμενο των άγονων παραλυτικών καταλήψεων στα σχολεία δεν θα είχε αυτή την έκταση, αν κάποιοι πολιτικοί φορείς δεν φέρονταν σαν Ρομά γονείς-αφεντικά, που βάζουν μπροστά τα παιδάκια, για να εισπράξουν πολιτικά κέρδη.
Γ. Π. Μασσαβέτας
