Κάθε νέο σχολικό έτος στην Ελλάδα σηματοδοτείται με καταλήψεις σχολείων από μαθητές. Γυμνάσια και Λύκεια κλείνουν, γονείς και δάσκαλοι συγκρούονται με τα παιδιά και το κράτος απαντά ως συνήθως με τιμωρίες και εκβιασμούς.
Ωστόσο, οι φετινές καταλήψεις έχουν μια σημαντική διαφορά με τις προηγούμενες. Ξεσπάνε σαν μαζική και αυθόρμητη εκδήλωση μίας απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης, εκφράζοντας και μία μεγάλη μερίδα ενηλίκων.
Από όλες τις ομάδες του πληθυσμού που χτυπήθηκαν από την πανδημία, την οικονομική πολιτική και τις κοινωνικές πιέσεις, τα παιδιά ήταν τα μόνα που οργάνωσαν τη δική τους αντίδραση. Αυθόρμητα και μαζικά είπαν «Όχι».
Οι γονείς έχουμε συνηθίσει να στέλνουμε τα παιδιά μας σε σχολεία λυόμενα ή χωρίς βασικές υποδομές· να ευχόμαστε να πέσουν σε σωστό δάσκαλο · να λέμε στα μικρά μας να μην πηγαίνουν μόνα τους τουαλέτα· να πληρώνουμε το απόγευμα για να μάθουν ό,τι δεν έμαθαν το πρωί.
Ευτυχώς όμως, αυτή την μοιρολατρική αποδοχή δεν την έχουν υιοθετήσει ακόμα τα παιδιά μας. Και τώρα τα όρια ανοχής έχουν ξεπεραστεί.
Από τον Μάρτιο και μετά, παιδιά και έφηβοι ζουν τεράστια πίεση. Η ζωή τους ανατράπηκε. Τα τρομοκράτησαν ότι είναι απειλή για τους παππούδες. Τα κατηγόρησαν για έλλειψη ατομικής ευθύνης. Τα ανάγκασαν να δώσουν εξετάσεις (από ξένες γλώσσες μέχρι Πανελλαδικές) χωρίς προετοιμασία και με άσχημη ψυχολογία.
Τώρα τα στοιβάζουν ανά 20 και 25 σε τάξεις με ελλιπή καθαριότητα και χωρίς επαρκή αερισμό. Τιμωρούν αυτά και τους γονείς τους αν προσπαθήσουν να αναπνεύσουν χωρίς μάσκα. Τα πνίγουν με παράλογες απαγορεύσεις χωρίς να τους αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κατάληψη είναι ο μόνος τρόπος για τους μαθητές να ακουστούν. Όπως οι ενήλικες απεργούν και καταλαμβάνουν δρόμους και πλατείες, έτσι και οι νέοι καταλαμβάνουν το σχολείο τους, τον χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει και που έχουν ονειρευτεί πολύ διαφορετικό.
Η αγανάκτηση των παιδιών ίσως εκφράζεται πιο σκληρά από όσο θα θέλαμε, όμως είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Αντί λοιπόν να τα καταδικάζουμε ως χαβαλέδες, ας τα στηρίξουμε γιατί αυτή η μάχη μας αφορά όλους. Γονείς, εκπαιδευτικοί και πολίτες πρέπει να είμαστε δίπλα στον αγώνα που κάνουν τα παιδιά για ένα σωστό σύστημα, και να τους δείξουμε ότι ο ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να διεκδικεί τα δικαιώματα του δυναμικά, σταθερά και με σεβασμό στο σύνολο.
Αυτό που πρέπει να προσέξουν οι νέοι είναι να μην αφήσουν την διαμαρτυρία τους να χάσει την αλήθεια και την ορμή της. Ας μείνουν οι καταλήψεις ένα δυνατό όπλο που θα ταράζει τα λιμνάζοντα νερά και θα φέρνουν όλους ενώπιον των ευθυνών τους.