Αλλά από την καλή πρόθεση ως το ιδανικό αποτέλεσμα υπάρχει ενίοτε τεράστια απόσταση. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει με την επιχειρούμενη επιβολή της υποχρεωτικής ισόχρονης συνεπιμέλειας.

Με συμπαθάτε, τα παιδιά δεν είναι καρπούζια να τα κόβουμε στη μέση με το σπαθί του Σολομώντα ή με τη μάχαιρα του μανάβη. Η αγάπη, η γονική ευθύνη και ενσυναίσθηση δεν επιβάλλονται με διατάξεις νόμων. Το δε πρωτίστως ζητούμενο δεν μπορεί να είναι τα «δικαιώματα» γονέων πάνω στα παιδιά, αλλά η προστασία, προφύλαξη, διαπαιδαγώγηση, διαμόρφωση χαρακτήρα, εξασφάλιση ευκαιριών και, πάνω από όλα, η ευτυχία των παιδιών. 

Ουδείς επιτρέπεται να καταδικάζει ένα παιδί σε υποχρεωτική εκ περιτροπής συμβίωση με αμφοτέρους τους γονείς, σε περίπτωση διάστασης ή διαζυγίου, όταν δεν είναι εξ ορισμού απολύτως εξασφαλισμένο ότι αμφότεροι έχουν τον ίδιο βαθμό ευθύνης, διάθεσης ενασχόλησης, αναγκαίας υπομονής, τρυφερότητας και δοτικότητας. Υπάρχουν άριστες μητέρες απέναντι σε πατεράδες απρόθυμους ή και ανάξιους και άριστοι πατεράδες απέναντι σε μητέρες που είτε αντιμετωπίζουν ένα παιδί ως… βάρος, είτε απλώς εκμεταλλεύονται τη σχέση τους μαζί του, προκειμένου να εκβιάζουν τον «πρώην» και να αποσπάσουν ανταλλάγματα. Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά, στα οποία τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως όμηροι.

Συμφωνώ λοιπόν με την πρώην υπουργό Μαριέττα Γιαννάκου: «Δεν μπορεί να επιβάλλεται υποχρεωτικό πλαίσιο συνεπιμέλειεας ούτε υποχρεωτικός χρόνος παραμονής σε κάθε γονέα. Η κάθε απόφαση πρέπει να λαμβάνεται ειδικά για το κάθε παιδί». Ακριβώς. Και να είναι αποτέλεσμα προβληματισμού όχι μόνο δικαστικών λειτουργών, αλλά και ανθρώπων που έχουν το επιστημονικό και κοινωνικό υπόβαθρο ώστε να προσεγγίζουν κάθε υπόθεση χωριστά, με κριτήριο πάντοτε τι είναι καλύτερο για κάθε παιδί.

Αν έχετε προ οφθαλμών τα «δικαιώματα» του ενός ή του άλλου γονιού, είστε σε λάθος δρόμο. Οι γονείς δεν έχουμε δικαιώματα πάνω στα παιδιά. Έχουμε μόνο υποχρεώσεις απέναντί τους. Και από τον βαθμό ανταπόκρισης ενός εκάστου απέναντι σε αυτές, πρέπει να κρίνεται ποιος έχει την κύρια ευθύνη της ανατροφής. Η κοινή προσπάθεια είναι ευκταία και αναγκαία, αλλά η υποχρεωτική επιβολή της ακόμη και επί ακατάλληλων, ανάξιων ή και επικίνδυνων γονέων είναι ολέθρια για τα παιδιά.

Καμία γυναίκα δεν γίνεται καλή μάνα και κανείς άνδρας καλός πατέρας… διά νόμου.

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr