Παρακολουθώ τα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα, τις φωτογραφίες και την ειδησεογραφία από όσα συμβαίνουν στην Κούβα. Βλέπω με θλίψη όχι μόνο άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας του καθεστώτος, αλλά και πολίτες, μέλη και στελέχη του Κ.Κ. Κούβας, να συλλαμβάνουν και να φορτώνουν σε φορτηγά άλλους πολίτες, διαμαρτυρόμενους για τις ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αγαθών, με προφανή προορισμό κάποιο στρατόπεδο “αναμόρφωσης”.
Πώς αλλάζει ο ρους της ιστορίας, πώς διαψεύδονται τα όνειρα και υποβαθμίζονται σε ψευδαισθήσεις.
Τον Απρίλιο του 1961, τρία χρόνια μετά τη νικηφόρα επανάσταση του Κάστρο, εξαπολύθηκε η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. Αμέσως, κάποιοι Έλληνες προσφέρθηκαν να πάνε εθελοντές στην Κούβα. Ανάμεσά τους και δύο παιδιά από την Κοκκινιά. Ο εικοσάχρονος φοιτητής Μιχάλης Βουδούρης και ένας δεκαεπτάχρονος μαθητής: ελόγου μου.
Μας υποδέχθηκε ο διερμηνέας της πρεσβείας, ο μετέπειτα συναγωνιστής μου στην ΕΔΑ Ανδρέας Λεντάκης. «Θα κρατήσουμε τα στοιχεία σας και αν χρειαστεί θα σας ειδοποιήσουμε». Αλλά δεν χρειάστηκε. Η εισβολή εξουδετερώθηκε μέσα σε τρεις ημέρες από τις δυνάμεις της κουβανικής επανάστασης, με τη συμμετοχή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού του νησιού, που ζούσε ακόμη τον επαναστατικό του πυρετό.
Τώρα, εξήντα χρόνια μετά από εκείνη την αυθόρμητη νεανική εκδήλωση, παρακολουθώ πως η άλλοτε επαναστατική και από πολλού ήδη κατεστημένη γραφειοκρατική κομμουνιστική εξουσία, αρνούμενη να αποδεχθεί τις ευθύνες της, την αποτυχία της στη διαχείριση της καθημερινότητας των Κουβανών, καταφεύγει στην τακτική της κινητοποίησης "αγανακτισμένων πολιτών" εναντίον των διαδηλωτών, αντιγράφοντας τις πιο άθλιες πρακτικές όλων των αυταρχικών καθεστώτων.
Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσκυνούν, να υπηρετούν και να χειροκροτούν μια δυναμικώς επιβαλλόμενη εξουσία, όποια απόχρωση του μαύρου ή του κόκκινου και αν προβάλλει, όποια «επιτεύγματα» και να διαφημίζει, όπως η δική μας χούντα τους δρόμους που έστρωσε και τις ηλεκτροδοτήσεις των χωριών, τότε απλώς επιβεβαιώνεται το αυτονόητο: Ούτε σοσιαλισμός, ούτε οποιοδήποτε άλλο σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των λαών χωρίς ελευθερία και δημοκρατία.
Όσοι τότε αντιμετωπίσαμε με ρομαντισμό την επανάσταση εναντίον ενός διεφθαρμένου καθεστώτος, σήμερα με θλίψη αναπαράγουμε το “πού είσαι νιότη” εκείνης της επανάστασης, που άλλα έδειχνες. Ευτυχώς για εκείνον, ο Τσε Γκεβάρα σιχάθηκε νωρίς την εξουσία, την εγκατέλειψε, πήγε αλλού να συνεχίσει και έτσι έμεινε αλώβητο είδωλο επαναστάτη, για να συντηρούνται οι ψευδαισθήσεις κάποιων σημερινών 17χρονων.
Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
