Ντρέπομαι και θλίβομαι με όσα ακούω και διαβάζω. Όχι από εκείνους που πράγματι καίγονται. Που βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη. Που δεν γνωρίζουν ποια θα είναι αύριο η μοίρα τους. Αυτοί δικαιούνται να πουν, μέσα στην οργή ή την απελπισία τους, οτιδήποτε. Ενώπιον αυτών υποκλίνομαι για την γενναιότητά τους. Για το πώς παλεύουν, “με νύχια και με δόντια”, με την φωτιά για να σώσουν τα σπίτια τους, τα ζωντανά, τα γεννήματα τους.

Ντρέπομαι και θλίβομαι για όσα αποπνέουν αναρτήσεις, δημοσιεύματα και πολιτικά σχόλια εκείνων που κρίνουν τα πάντα από τον καναπέ τους. Που η μόνη “επαφή” με την κόλαση της φωτιάς είναι οι εικόνες που παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις τους. Αυτούς για τους οποίους η μόνη “λύση” του προβλήματος είναι να εκτοξεύουν την χυδαιότητα “γαμιέσαι Μητσοτάκη”. Είτε εκείνους οι οποίοι τάχα διαθέτουν και… χιούμορ, διατυπώνοντας τον “λογικό ειρμό” ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού την χώρα την κυβερνά “ο γκαντέμης”.

Προφανώς και έχουν δίκιο στην διάγνωσή τους. Γι’ αυτό καίγεται η Ελλάδα. Επειδή επέλεξε τον “γκαντέμη”. Για τον ίδιο λόγο καίγεται και η Τουρκία. Διότι και οι Τούρκοι, φαίνεται, θα ψήφισαν Μητσοτάκη. Και η Αλβανία και η Β. Μακεδονία. Δαγκωτό “γκαντέμη” ψηφίσαν Αλβανοί και Σκοπιανοί. Και οι Ιταλοί, μονοκούκι τον εψήφισαν. Και το πληρώνουν με την πυρπόληση του ιταλικού Νότου.

Δεν είναι για γέλια, όμως. Είναι για κλάματα. Διότι αυτοί μεγαλώνουν παιδιά. Και τα γαλουχούν με το ίδιο πνεύμα. Προδιαγράφοντας ένα ελληνικό αύριο σαν τα μούτρα τους.

Προτιμώ να βλέπω μια άλλη Ελλάδα: Των Ολυμπιονικών της υδατοσφαίρισης. Που διέθεσαν το μισό από το “πριμ”, που τους πρόσφερε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, για τους πυρόπληκτους. Των νέων παιδιών της γειτονιάς μου, που συγκέντρωναν επί τριήμερο είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως κονσέρβες, φάρμακα, αναψυκτικά, βρεφικά είδη κλπ, τόσο για τους πυρόπληκτους όσο και για τους πυροσβέστες.

Ευτυχώς, υπάρχουν λόγοι να υποκλίνομαι. Είναι η Ελλάδα της αλληλεγγύης. Αυτή που αντιστέκεται στην μωρία, στην χυδαιότητα.

giorgismassavetas@gmail.com