Ίνα πληρωθεί το ρηθέν παρά των αρχαίων ημών προγόνων “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Αλήθεια είναι. Διότι πράγματι προέκυψε ένα καθαρό πολιτικό όφελος με το πισωγύρισμα του ατρόμητου ναυάρχου, που σκιάχτηκε τον ίσκιο του και το έβαλε στα πόδια, όταν κυκλοφόρησε το “non paper” της Κουμουνδούρου που τον χαρακτήριζε “αποστάτη” και “εξαγορασμένο”, ίνα πληρωθεί ένα άλλο ρηθέν, το “Ζαχαριάδη ζεις, εσύ μας οδηγείς”.

Είναι πράγματι θετικό, τόσο ώστε πρέπει να το αναγνωρίσουμε ως προσφορά του κ. Αποστολάκη στον δημόσιο βίο της χώρας, το ότι οι πολίτες έχουν πλέον τη χειροπιαστή, απτή και ξεκάθαρη αφορμή να κατανοήσουν και να αποδεχθούν μια αλήθεια. Πώς όταν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, το κόμμα του και τα φερέφωνά τους βαρούν τα νταούλια της “συναίνεσης”, που δήθεν είναι αναγκαία για να πάει μπροστά ο τόπος, δεν εννοούν τίποτε άλλο παρά μόνο ετούτο το απλό και σαφέστατο: Ότι οι “άλλοι”, εν προκειμένω η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρέπει να αποδέχονται τη “γραμμή” που χαράσσουν εκείνοι. Είναι μια δική τους ερμηνεία του όρου “συναίνεση”. Όχι με την έννοια της αναζήτησης κοινού τόπου, ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή, αλλά με την προσχώρηση των “άλλων” στις δικές τους αντιλήψεις και πρακτικές.

Να τελειώνουμε λοιπόν με το παραμύθι της ροζέ “συναίνεσης” και να πούμε ένα “ευχαριστώ” στον αυτοβυθισθέντα ναύαρχο. Του το χρωστάμε του ανθρώπου.

Αλλά το νόμισμα έχει και την άλλη όψη του. Κορόνα από τη μία, γράμματα από την άλλη. Συναίνεση από τη μία, διχασμός από την άλλη. Οπότε όσοι πολίτες κρίνουν τα πολιτικά δρώμενα αλλά και την κομματική φιλολογία ενός εκάστου με ψύχραιμο μάτι και κοινό νου, είναι εύκολο να αντιληφθούν πως αμφότερες οι όψεις του ίδιου νομίσματος είναι εξίσου κίβδηλες. Όταν αποδεικνύεται εμπράκτως ως απολύτως ψεύτικη η επίκληση της “ενότητας” και της “συναίνεσης”, τότε αναδεικνύεται και το μέγεθος του ψεύδους και της υποκρισίας εκείνων που καταγγέλλουν τους άλλους για “διχασμό”, ενώ στην πράξη επιτίθενται ως ...Ταλιμπάν με χαρακτηρισμούς για “προδότες” και “ξεπουλημένους” εναντίον όποιου τολμήσει και μόνο να ...ακουμπήσει την άλλη πλευρά.

Παραμύθια, τέλος, λοιπόν. Για να ζήσουμε πράγματι καλύτερα, χωρίς κίβδηλα νομίσματα.

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgismassavetas@gmail.com