Με το θάνατο του Ομότιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Κεραμέως, ο νομικός κόσμος της χώρας, και όχι μόνον, στερείται μιας μεγάλης και κυριολεκτικά επιβλητικής φυσιογνωμίας του. Σειρά όλη νομικών τον γνώρισε στις αίθουσες διδασκαλίας των κορυφαίων Νομικών Σχολών μας Θεσσαλονίκης και Αθηνών, με τις γνώσεις τους να εμπλουτίζονται από τα αξιομνημόνευτα συγγράμματα του.

Οι αγορεύσεις στα Ανώτατα Δικαστήρια της χώρας (Α.Π., ΣτΕ) υπήρξαν μνημειώδεις. Εκφραστής, στο έπακρον, του ορθού και καθαρού λόγου, με την στέρεη νομική του κατάρτιση και αξιοζήλευτη παιδεία αποτέλεσε σημείο αναφοράς για εμάς τους δικηγόρους. Υψηλόφρων, ουσιαστικά και μεταφορικά, ο Κωνσταντίνος Κεραμεύς κόσμησε, στο υψηλότερο σημείο, το επιστημονικό στερέωμα της χώρας μας και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην προώθηση και εξέλιξη του Αστικού, Διεθνούς και Συγκριτικού Δικονομικού Δικαίου.

Με το εν γένει έργο του έθεσε επιτακτικά το πρόβλημα που ανάγεται στον καθορισμό της προέλευσης των γνώσεών μας αφενός και στη γνώση των ορίων της χρήσης των νομικών εννοιών αφετέρου.

Με ειλικρινή θλίψη τον αποχαιρετώ από τις φιλόξενες, για μένα, στήλες της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», μιας και η γνωριμία μου μαζί του ανάγεται ήδη στο έτος 1967, όταν τον είχα επισκεφθεί στη Θεσσαλονίκη μόλις νεοεκλεγέντα υφηγητή της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Ο γράφων γνώριζε τις ιδιαίτερες εθνικές ευαισθησίες του εκλιπόντος για τον κρίσιμο χώρο της Μακεδονίας-Θράκης, που, άλλωστε, οι γεννήτορες του υπηρέτησαν με αφοσίωση. Οι ευαισθησίες του αυτές συνέπιπταν απόλυτα με αντίστοιχες, μιας άλλης εποχής, του πατέρα της συζύγου του, ναυάρχου Νικολάου Σαρρή Β.Ν., ήρωα του Β’ Π.Π., που στις 15 Αυγούστου 1944 ηγήθηκε των ελληνικών αντιτορπιλικών, που μετείχαν στη μεγάλη συμμαχική απόβαση στη Νότια Γαλλία.

Κλείνοντας θεωρώ ότι η χώρα πρέπει να σεμνύνεται ότι μια τέτοια προσωπικότητα λάμπρυνε τον νομικό πολιτισμό της.