Ο ποιητής Θεόδωρος Σταυριανόπουλος γεννήθηκε στη Βαλύρα Μεσσηνίας. Ζει στην Καλαμάτα, είναι μαθηματικός και έχει MSc Ηθικής Φιλοσοφίας. Υπηρέτησε ως Διευθυντής και ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης από όπου πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε.  Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές με τίτλους «Κλειστές πόρτες… ανοιχτά παράθυρα» το 2007 , «Αφύλαχτες διαβάσεις…» το 2012 και «ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟΝΤΩΝ»  το 2020. Δημοσίευσε  εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες, περιοδικά & ηλεκτρονικά site. Είναι μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων ( Ε.Μ.Σ.) και του Ομίλου UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών. Ασχολήθηκε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον Συνδικαλισμό και έχει εκλεγεί Περιφερειακός και Δημοτικός Σύμβουλος καθώς και Πρόεδρος στην Α΄ ΕΛΜΕ Μεσσηνίας. Η ποίηση αποτελεί γι αυτόν τη λυτρωτική διέξοδο για να ξεπερνά εκείνα τα ζόρια της ζωής, που εμφανίζονται ακάλεστα και υποδαυλίζουν ερεθίσματα ποιητικής έμπνευσης. Μέσα από τον πόνο, τη σύγκρουση, την απώλεια και την κοινωνική αλληλεπίδραση, η φαντασία του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου  αποτυπώνεται επί χάρτου και μας οδηγεί στις ποιητικές του ατραπούς.

Τον γνωρίσαμε στην παρουσίαση της πρόσφατης ποιητικής του συλλογής «Ρωγμή του Θάρρους»  «εκδόσεις 24 γράμματα», σε μια βραδιά μαγευτική στην πόλη της Καλαμάτας όπου εκεί οι συντελεστές της εκδήλωσης ξετύλιξαν το γαϊτανάκι του καταγεγραμμένου οίστρου του. Το ποιητικό του έργο χαρακτηρίζεται από μια πολιτική, κοινωνική και εσώτερη αναζήτηση, καθιστώντας τον δημιουργό συμμέτοχο στην διαμόρφωση συλλογικής συνείδησης,  καθότι με τη στάση ζωής του επιλέγει την κοινωνική όσμωση αντί της επικρατούσας ιδιώτευσης. Μάχεται με την πέννα του για έναν καλύτερο κόσμο τροφοδοτώντας το ποιητικό του μελανοδοχείο με βιώματα, παρατηρήσεις, συγκρουσιακά συναισθήματα και κυρίως με το ενορατικό χάρισμα που δωρίζει η ποίηση στον δημιουργό που την σέβεται. Έτσι λοιπόν επεμβαίνει στη διανοητική μας ζωή με γλώσσα εμπνευσμένη από τον κοινωνικό παλμό, με ύφος ανεπιτήδευτο και θεματολογία την οποία ανασύρει από το πηγάδι της αυθεντικής και πολύχρωμης διαφορετικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στο σχόλιό του το ξεκαθαρίζει άλλωστε: «Πιστεύω ότι η έκδοση αυτού του βιβλίου με τίτλο «Ρωγμή του  θάρρους» πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερη περίοδο. Σε μια εποχή απαγορεύσεων και εξ αποστάσεως επικοινωνίας και εξυπηρέτησης. Εκτιμώ ότι τώρα ένα  βιβλίο με όλα αυτά που συμβαίνουν καθίσταται πιο συντροφικό και αναγκαίο. Μας χαλαρώνει περισσότερο από ποτέ. Κάθε φορά που φθάνω στην συγγραφή ενός βιβλίου αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύσω συναισθήματα και βιώματα θέτοντας τον εαυτό μου μέσα, πίσω, μπροστά και δίπλα από τις καταγραμμένες μου αναφορές σε αυτό. Η πένα της καρδιάς μου με οδηγεί στην αποτύπωση σκέψεων μένοντας μακριά από κάθε φιλόδοξη συγγραφική καταξίωση».

Η ποίησή του για τον αναγνώστη δεν είναι ευκαιριακή με αναφορές στα τετριμμένα και  κοινότοπα συμβάντα μιας επίφασης «κουλτούρας». Είναι λέξεις που μελωδούν την ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερίκευση και διέξοδο. Το παρακάτω ποίημα, της συλλογής του «Ρωγμή του Θάρρους» το επιβεβαιώνει:

Φασαρία ζωής

Σαν σιγανός ανασασμός  κάτι σαν

υποψία λόγου  ήρθε ξανά όσο έλειπες.

Ο δρόμος είναι δύσκολος σαν προσπαθείς

να μην πατάς στων αλλονών τ’ αχνάρια.

Ο Μάντης θεωρήθηκε ένοχος  πως έλεγε αλήθειες.

Συμπάει την ζωή αλλά αυτή δεν κάνει φλόγα.

Γίνονται κουβάρι ανάκατο

οι θυμωμένες σκέψεις.

Τι φασαρία ,τι κακό εδώ στην γειτονιά μας!

Έσπαγαν πιάτα και κανάτια έξω απ’

τις πόρτες να μην ξανασιμώσει το κακό.

Βαριά πατήματα, σουρσίματα κι

ανάσες ακούγονται τα σύβραδα  .

Τα φώτα σκύβουν και κοιτούν τα

φωτεινά τους πρόσωπα στα ήρεμα νερά.

Βαριανασαίνει απόψε ο ουρανός αισθάνεται ένοχος

για τ’ άξαφνο φευγιό του ήλιου.

Σκιά ξεκορμισμένη απ’ την νύχτα

φοβάται, ξεμακραίνει, συναντιέται

σε κάποιο ραντεβού.

Θα φύγουν γρήγορα κι αυτοί.

Πόσο θα μείνουνε σιμά μας!

Δώστε τους χώμα και νερό που σας ζητάνε.

Αν δεν με δεις περνώντας αύριο το

πρωί μην παραξενευτείς καθόλου

θα έχω φθάσει εκεί που πρέπει.

Με βρίσκουν άσεβο γιατί δεν

προσκυνώ τα είδωλα των άλλων.

Θρησκέμποροι, χριστέμποροι φόρτωσαν

τις ένοχές στους μισθωτούς της άγνοιας.

Δασκαλεμένοι θεατές, αμέτοχοι ειδωλολάτρες της ζωής».

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γραφής του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου είναι η εικονοποίηση των συναισθημάτων του. Η χαρισματική του ποιητική ικανότητα αποδίδει την πρόθεσή του με τρόπο βατό, κατανοητό, δίχως φιοριτούρες για να δημιουργήσει αινιγματικό περιβάλλον, αλλά με βέλη που βγάζει από την ασφάλεια της προσωπικής του φαρέτρας, να στοχεύουν το πνεύμα πρωτίστως και στη συνέχεια την καρδιά του αναγνώστη. Ένα απόσπασμα από το ποίημά του «Εξάσκηση Λογικής», σφραγίζει την παραπάνω εκπεφρασμένη άποψή μου περί της πνευματικής του στόχευσης:

«Ασκήσεις ηθικής ως καλόβουλες νεραΐδες εξευμενίζουν

το πνεύμα και μια αγαθοεργή δύναμη δίνει το

σύνθημα να καθρεφτιστεί η ζωή.

Ονομασίες συνομιλούν με ευκολία, μιλούν για την

αλλαγή που θα συμβεί αν βοηθήσουν η παρηγοριά και η τύχη.

Γίνεται εφιαλτική  η αγωνία στο

σχέδιο που θα διορθώσει τον κόσμο.

Ταραγμένη φαντασία προσπαθεί να

πλησιάσει την απειλή που θα απευθυνθεί στο κακό.

Σβήνει κάθε πόθος για εκδίκηση και ξαφνικά

εμφανίζεται η συγχώρηση να ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλοπάτι.

Ψυχραιμία χωρίς έλεγχο  μαζί και η συνείδηση

προσπαθούν να συναντηθούν με το καλό.

Βασανισμένη η κοινή γνώμη αναζητεί

την σωτηρία ενός κρυφού πολιτισμού.

Εξωτικό απολίθωμα από κοίτασμα μιας βασανιστικής εποχής

ξεδιψάει το πνεύμα μες στους καημούς που καίνε κορμιά».

Διάβασα την ποιητική συλλογή  «Ρωγμή του Θάρρους» του Μεσσήνιου ποιητή Θεόδωρου Σταυριανόπουλου και πιστεύω ότι δικαιώνει πλήρως τον καθηγητή Πανεπιστημίου Β.Λ Κωνσταντινόπουλο με τη παρακάτω άποψη που διατυπώνει στο προλογικό του σημείωμα:  «Η γνωμολογία που απαντά διάσπαρτη σε όλα τα ποιήματα επιβεβαιώνει τον ρόλο του ποιητή από την αρχαιότητα, που και στην κωμική και στην τραγική γραφή προσπαθούσε να φωτοδοτήσει διαχρονικά την πορεία του ανθρώπου με μόνιμους φάρους μιας χρηστικής ηθικής».

Με τον υπότιτλο «Στοχαστικές τοξοβολές» η έκδοση αυτή ισοδυναμεί με  σπουδαία ποιητική παρακαταθήκη, διανθισμένη με τα εξαιρετικά σκίτσα του Χαράλαμπου  Στασινάκη και την φωτογραφία εξωφύλλου από τον  Plamen K. Beshov. Το σύνολο των ποιημάτων είναι 60 με προσωποποιήσεις και πλείστα μεταφορικά νοήματα. Σήμερα καθίσταται επίκαιρη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.