Ανάμεσα στα αλλά ο Περικλής είπε:
«Κράτιστοι δ’ αν την ψυχήν δικαίως κριθείεν οι τά τε δεινά και ηδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες και δια ταύτα μη αποτρεπόμενοι εκ των κινδύνων».
(Θουκυδ. ΙΙ 39, 3)
(Θα ήταν δίκαιο να κριθεί ότι την πιο μεγάλη δύναμη ψυχής έχουν αυτοί που αν και γνωρίζουν ξεκάθαρα ποιά είναι τα δύσκολα και ποια τα ευχάριστα, δεν αποζητούν να αποτραβηχτούν από τους κινδύνους).
Υπάρχουν κάποια παιδιά που ακολουθώντας και την προαιώνια επιθυμία του ανθρώπου να πετάξει, αψηφώντας τον κίνδυνο θέλουν να κατακτήσουν τους αιθέρες και με τα φτερά τους να υπερασπιστούν την πατρίδα, απλώνοντας μια ομπρέλα πάνω της. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας που αντίθετα από άλλους συνομηλίκους τους αστέρες της μπάλας ή της διασκέδασης, δεν τα ξέρει κανένας. Κι αδιαφορούν γι’ αυτό. Διαλέγουν να πετάξουν και προσπαθούν να μπουν στη Σχολή Ικάρων, αδιαφορώντας για τις υψηλές απώλειες που κρύβει η εκπαίδευσή τους. Παιδιά από μικρές κωμοπόλεις ή και μικρά χωριά, μεγάλοι Έλληνες που ονειρεύονται να πετάξουν με τα αρτιότερα όπλα για την υπεράσπιση της πατρίδας.
Και μπαίνουν στη Σχολή Ικάρων γαλουχούνται με τον κίνδυνο αλλά και την αγάπη για την εθνική ανεξαρτησία. Εκπαιδεύονται να αναχαιτίσουν όποιον επιβουλεύεται την εθνική ακεραιότητα. Και γνωρίζουν το ζόρι, την υπομονή αλλά και την επιμονή που απαιτείται για τόσο μεγάλα εγχειρήματα. Και εκπαιδεύονται, εκπαιδεύονται ασταμάτητα με πρόγραμμα και επίβλεψη. Ο παλιότερος, ο πιο έμπειρος είναι ο εκπαιδευτής κι ο άλλος, ο νεότερος, ο εκπαιδευόμενος. Πτήσεις, ατέλειωτες πτήσεις, εικονικές αερομαχίες και αμυντικά σενάρια. Διαρκής εκπαίδευση στο Ιόνιο για να υποστηρίξουν την πατρίδα στο Αιγαίο αναχαιτίζοντας τους «γείτονες» στις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας.
Πάνω απ’ όλα τους συνοδεύει ο κίνδυνος. Τον έχουν αποδεχτεί όμως. Τον περιφρονούν. Και αποδέχονται την πιθανότητα να μην γυρίσουν μια μέρα. Σφίγγουν τα δόντια πιστοί στο καθήκον. Ακόμα και στις απώλειες. «Σήμερα χάθηκε ο συνάδελφος αύριο μπορεί να είμαι εγώ». Αλλά είναι ήρεμοι και νηφάλιοι. Πιστοί στο καθήκον για την πατρίδα και τον όρκο τους. Το τίμημα είναι υψηλό. Η ζωή τους στο βωμό της πατρίδας.
Δυο τέτοια παιδιά, αφιερωμένα στην υπεράσπιση της πατρίδας έπεσαν κατά τη διάρκεια μιας εκπαιδευτικής πτήσης. Χάθηκαν σε ριψοκίνδυνη άσκηση σε χαμηλό ύψος, με ρεαλιστικές συνθήκες αλλά και υψηλό κίνδυνο ατυχήματος. Ήταν ο σμηναγός Ευστάθιος Τσιτλακίδης και ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας.
Το καλύτερο μνημόσυνο για τούς χαμένους, είναι ο προγραμματισμός για πτήσεις όλης της Μοίρας, την επαύριο της κηδείας.
Κάπου σε μια γωνιά του ουρανού ο Περικλής υποδέχεται τους αντρειωμένους, «αυτούς που αν και γνωρίζαν ξεκάθαρα ποιά είναι τα δύσκολα και ποια τα ευχάριστα, δεν αποζήτησαν να αποτραβηχτούν από τους κινδύνους» εκφωνώντας τον δικό τους Επιτάφιο…
Αθάνατοι!
