Η σημερινή κοινωνική και οικονομική κρίση, η οποία πλέον κορυφώνεται με τη φρικτή πραγματικότητα των όπου γης πολέμων και βίαιων συμπεριφορών, τόσο μεταξύ των ανθρώπων άλλων λαών, όσο και μεταξύ του ιδίου λαού και μεταξύ των ανθρώπων της ίδιας οικογένειας έχει υπόβαθρο πνευματικό, δηλαδή αναζήτησης νοήματος και εξεύρεσης αληθινών σχέσεων ζωής.
Σήμερα η ζωή του ανθρώπου τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη σχέσεων, απο τον διαχωρισμό ύλης και πνεύματος, χρονικού και αιωνίου, παρόντος και μέλλοντος. Η σχέση πλέον που αναζητά ο τεχνάνθρωπος που έχει ως μέλος του σώματός του και το κινητό τηλέφωνο, είναι η προβολή και η επιβολή του προς τους άλλους, όχι μόνο με το χρήμα και τη δόξα, όπως ισχύει από παλιά, αλλά και με έναν άλλον τρόπο, με αυτόν της παρουσίας στα μέσα κοινωνικής (διάβαζε ακοινώνητης) δικτύωσης. Προβολή μιας ψεύτικης εικόνας που ικανοποιεί τον μονήρη άνθρωπο, τον άνθρωπο που αποφεύγει σωματικά και ψυχικά να επικοινωνήσει με τον άλλον, να συναντήσει τον άλλον όπως ο άλλος είναι.
Η του Χριστού γέννηση πάντοτε είναι η απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης διαίρεσης και ακοινωνησίας ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου και κοινωνικών συνθηκών. Σημαίνει ότι ο Θεός προσλαμβάνει όλη τη ζωή του ανθρώπου, δίνει νόημα και προορισμό στη ζωή και «ασυγχύτως, ατρέπτως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως» ενώνει τη θεία και ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Χριστού, ενώνει το πνευματικό με το υλικό, το αιώνιο με το χρονικό, το φθαρτό με το άφθαρτο.
Η του Χριστού γέννηση καλεί να αναλάβουμε τη ζωή του άλλου, όπως ανέλαβε ο Χριστός την προβληματική ανθρώπινη φύση και δημιούργησε ζωοποιό σχέση μαζί της. Σχέση προσφοράς χωρις συμφέρον με ειλικρίνεια και αγάπη. Παραστατικότατα ο ιερός Χρυσόστομος περιγράφει αυτήν τη σχέση: «Ο τόσο υψηλός και τόσο μεγάλος Θεός επεθύμησε μία πόρνη. Πόρνη επεθύμησε ο Θεός; Ναι, πόρνη, εννοώ την δική μας φύση…Και γιατί; Για να γίνη νυμφίος…Τι κάνει;. Δεν στέλνει σε αυτήν κανέναν δούλο, δεν στέλνει τον άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει τον αρχάγγελο, δεν στέλνει τα Χερουβείμ, δεν στέλνει τα Σεραφείμ, αλλά έρχεται ο ίδιος εκείνος που την ερωτεύτηκε…
Και πώς έρχεται; Όχι με γυμνή την ουσία, αλλά γίνεται αυτό που ήταν η πόρνη, όχι στην διάθεση, αλλά στην φύση γίνεται αυτό, για να μην τον δη και τρομάξει, για να μην απομακρυνθή, για να μη φύγη. Έρχεται προς την πόρνη και γίνεται άνθρωπος. Και πώς γίνεται; Σε μήτρα κυοφορείται, μεγαλώνει σιγά-σιγά και βαδίζει τον δρόμο τής δικής μας ηλικίας… Και της δίνει υπόσχεση της γράφει προίκα την ανάσταση, την αφθαρσία, την απαλλαγή από τον θάνατο, την ελευθερία από την αμαρτία, τον καταποντισμό τού τέλους…». (αποσπάσματα από: Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Προς Ευτρόπιο, Ομιλία Β΄, ΕΠΕ 33, 136-167).
Όλα αυτά αποτελούν μιάν άλλη πρόταση εκτός των κατεστημένων αρχών και αντιλήψεων, όπως έπραξε και ο εν φάτνη γεννηθείς Χριστός ο Άναρχος, αυτός που δεν έχει αρχή, που δεν επηρεάζεται από εξουσίες. Το ίδιο καλείται ο άνθρωπος να πράξει με την υπέρβαση των όποιων κατεστημένων.
Η του Χριστού επαναστατική στάση είναι άνευ αρχής δηλαδή χωρίς καμμία ανθρωπίνη κατηγορία είδους, λέξεων και πράξεων και πραγματώνεται στην Εκκλησία με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στην λειτουργική ενοριακή σύναξη. Σύναξη στην οποία ο άνθρωπος καλείται να μεταμορφώσει την ανθρώπινη φύση και από την φθορά της να την κάμει άφθαρτη και αιώνια. Στην Εκκλησία πραγματώνεται ο λόγος του Μ. Αθανασίου: έγινε ο Θεός άνθρωπος γιά να γίνει ο άνθρωπος Θεός.
