Η 6η Απριλίου έχει καθιερωθεί από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού, ενώ επιτέλους το 2022 ψηφίστηκε από τη Βουλή ως Ημέρα Μνήμης. Η Θρακική Γενοκτονία είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αν και αποσιωπημένη και ελάχιστα μνημονευομένη από την ελληνική ιστοριογραφία. Στη Θράκη οι Νεότουρκοι με τις συμβουλές Γερμανών αξιωματικών δοκίμασαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά το μοντέλο των μετατοπίσεων (και διωγμών) των ελληνικών πληθυσμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, εκεί επέβαλαν τη γενοκτονική τους συμπεριφορά και εκεί αξιοποίησαν τα θλιβερά αποτελέσματα των πειραμάτων τους, ώστε να τα επεκτείνουν σχεδόν αμέσως στην Δυτική Μικρά Ασία και αργότερα με μεγαλύτερη αγριότητα στον Πόντο. Οι Θρακιώτες σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν, εξισλαμίστηκαν, εξαναγκάστηκαν να αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους κατά το παιδομάζωμα, ληστεύτηκαν, ξεριζώθηκαν από τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και ανταλλάχθηκαν απάνθρωπα το 1922 – 1923. Υπολογίζεται ότι από τη Θράκη και μόνο, στρατολογήθηκαν περίπου 250.000 έως 300.000 παιδιά στο παιδομάζωμα. Ομαδικές σφαγές, απαγχονισμούς στην Αδριανούπολη, στο Διδυμότειχο, τις 40 Εκκλησιές, στην Αίνο, στην Καλλίπολη, στη Σηλυβρία, στη Ραιδεστό, στη Βιζύη, στο Μυριόφυτο, στην Μεσημβρία, στη Σωζόπολη, στη Φιλιππούπολη, στην Αγχίαλο, στη Βάρνα και αλλού. Έτσι για να επέλθει ο πλήρης εκτουρκισμός των περιοχών να ομογενοποιηθεί ο πληθυσμός και να εξασφαλιστεί ο πλήρης έλεγχος της τουρκικής επικράτειας εφαρμόστηκαν βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτική στράτευση, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς, καταναγκαστική εργασία (Τάγματα Εργασίας). Όλα αυτά εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Συνολικά 232.000 εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μικρά Ασία στα Τάγματα Εργασίας. Από αυτούς με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψαν στις εστίες τους μόνο 50.000, οι υπόλοιποι 46.000 πέθαναν από τις ασθένειες, τον υποσιτισμό, τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. Στην Τουρκία κορύφωση των διωγμών σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Θράκης υπήρξε το «Μαύρο Πάσχα» το 1914 (6 Απριλίου). Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ, υψώνοντας φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την Υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων. Γι’ αυτό και η ημερομηνία αυτή είναι πολύ σημαντική για όλους τους Θρακιώτες αλλά και για τον προσφυγικό Ελληνισμό γενικότερα. Είναι ανάγκη να τονιστεί ότι: Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού, αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμα και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς. Οι βιαιότητες που σχεδίασε και εκτέλεσε η τότε εξουσία των Τούρκων βρίσκεται ακόμα καταγεγραμμένη στα αρχεία του τουρκικού κράτους (και που φυσικά ποτέ δεν το παραδέχθηκαν). Τα αρχεία αυτά που έχουν αποχαρακτηριστεί πρόσφατα παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια του σχεδίου δράσης εναντίον των Ελλήνων που κατάρτισε το καθεστώς των Νεότουρκων πάντα με την βοήθεια και την καθοδήγηση των Γερμανών στρατηγών. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Θρακών δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο έκφραση μίσους και αντεκδίκησης προς τους τότε δράστες του εγκλήματος της Γενοκτονίας ούτε προς τους σημερινούς απογόνους τους. Αντίθετα αποτελεί έκφραση οφειλόμενης τιμής και ιερού χρέους προς τα θύματα της Γενοκτονίας. Είναι ιερό χρέος των απογόνων να φροντίσουμε να μην ξεχαστεί η θυσία τους και το ποτάμι αίμα που έδωσαν για να κρατήσουν τον Ελληνισμό τους.
Αιωνία η μνήμη των αδικοχαμένων Θρακιωτών.