Μας δείχνει πάντα το δρόμο ένα ορόσημο και ένα σημάδι που χάσκει στον ορίζοντα σαν τις στιγμές εκείνες που αναζητούσαμε τα στίγματα και τις σκιές εκείνες που πίσω τους ανάβλυζε το ιστορικό πάθος για τις γενιές εκείνες που δεν ενέδωσαν ποτέ και τραγουδούσαν σε δημόσια θέα τα άσματα ξεσηκωμού όχι μόνο από κάποιο πάθος για την ελευθερία αλλά για να σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή.
Το ίδιο και σήμερα ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε εκείνους τους οραματιστές που θα δώσουν την νέα ώθηση για τις αλλαγές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο αλλά από μια άλλη γωνιά, από άλλη οπτική, με στόχο να μακροημερεύσει η ανθεκτικότητα και να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον ένα νέο σκεπτικό σύμπαν που θα αποφεύγει με μαεστρία το υπάρχον αλλά όχι Είναι, την απερίσκεπτη περιπλάνηση στο Γίγνεσθαι και όχι την ίδια την ουσία του Όντος.
Στην προσπάθειά μας να αναζητήσουμε και πάλι τους ταγούς ενός διαφορετικού επικοινωνιακού προτσές, απουσιάζουν ενίοτε οι συνοδοιπόροι και οι πλανευτές των γοητευτικών συναισθημάτων, είναι σχεδόν απόντες όλοι αυτοί που συνέθεταν και δομούσαν τρόπον τινά την πλημμυρίδα των εσπευσμένων εντυπώσεων από την νεανικότητα της ψυχής μέσα σε μια ασάλευτη νιότη, την πεμπτουσία του παγκόσμιου απορητικού αναγκαίου συστατικού στοιχείου που μετέτρεπε την κόλαση σε ειδυλλιακό τοπίο και την σκληρότητα σε μαλακό υπογάστριο της λεπτής ύφανσης ενός πνευματικού ενδύματος όπου το άγγιγμα του και μόνο συντάρασσε την οικουμένη.
Υπάρχουν και πάλι τα σημάδια και η εστίαση σε απάτητα μέρη που μόνο το φαντασιακό επισκέπτεται έτσι όπως γίνεται σαν η ζωή χάνεται από το σώμα και το Επέκεινα μας προσεγγίζει. Είναι αυτή ακριβώς η δύναμη του νου που μας απαλλάσσει από τις έγνοιες της φθοράς, είναι η μη διάτρητη σκέψη που ταξιδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να μας επαναφέρει και πάλι στους νοητούς παραδείσους της μη λελογισμένης επικράτειας όπου τα πάθη δεν υπόκεινται σε τάξη αλλά έχουν πάντα έναν οριστικό προορισμό.
Οι μνήμες μένουν και αυτές ζωντανές, δεν απουσιάζουν όπως θα ήθελε ο κόσμος που αρέσκεται στο συμβατό, διατηρούνται στο απόθεμα της αντίστασης απέναντι σε μια ανθρωπότητα που έχει χάσει το στίγμα και την πορεία της υπό την πίεση του στεγνά και στενά αντιληπτού.
Ο άλλος κόσμος που ιχνηλατεί το περιβάλλον, που παύει να υπνοβατεί και να εμπλέκεται σε περιπέτειες που αν μη τι άλλο δεν προσφέρουν την σαρωτική εμβάθυνση των εννοιών, αυτός ο κόσμος που βίωσε δημοκρατίες και δικτατορίες, που εντρύφησε από παλιά στο εκλεπτυσμένο πάθος των λέξεων και την στιλιστική ομορφιά του Γέγοναι με την ποιητική ομορφιά και το ασυγκράτητο Ωραίον κατά την περιγραφή και αναπαράσταση του εκάστοτε συμβεβηκότος και της ξεχωριστής ακρίβειας της στιγμής, αυτός ο κόσμος είναι πάντα δίπλα μας και στα σίγουρα ανιχνεύσιμος και δυνατός λόγω επιλογής και στάσης, όπως ξεκαθάριζαν και οι Στωικοί.
Ήταν αρκετό δηλαδή να θελήσει κανείς το άλλο για να βυθιστεί στην ανυπαρξία, υπήρχε και υπάρχει πάντα η επιλογή. Στο χέρι του καθενός λοιπόν έγκειται η θέληση για να ανακαλύψει νέους κόσμους, να σκηνοθετήσει το νέο έργο του βίου από την καλή ή από την κακή πλευρά του.
Αυτή όλη η διαδικασία δεν είναι βέβαια μη επίπονη – τουναντίον θέλει αρετή και τόλμη όπως η ελευθερία που έλεγαν κάποτε. Η εισαγωγή σε ένα άλλο καινούργιο κεφάλαιο μπορεί να είναι μια μεγάλη απόφαση αλλά από την άλλη ένα απλό και σύνηθες γύρισμα της σελίδας, όπως κάνουμε με τα βιβλία που διαβάζουμε με προσοχή και δεν τα ξεφυλλίζουμε. Μετά από ώριμη σκέψη, δηλαδή, γυρίζουμε στην επόμενη σελίδα για να διαπιστώσουμε το επόμενο μέρος της ιστορίας και να περιηγηθούμε στο άπλετο φως που ρίχνει ο συγγραφέας.
Αν μη τι άλλο είναι μια ξεχωριστή στιγμή ή μια κίνηση συνήθειας για να μάθουμε πως τελειώνουν οι ιστορίες και τα αφηγήματα. Μια στιγμή όμως ρητής κορύφωσης του πνεύματος που καθοδηγούμενο από τοι φαντασιακό ανοίγει τους ορίζοντες για τα επόμενα βήματα. Από βαθιά σκέψη και όχι από συνήθεια ή περιέργεια που χαρακτηρίζουν τον σημερινό κόσμο.