Oνομάζουμε το τωρινό πεδίο χαμένο και επιμένουμε να διατηρούμε την επαφή με το παρελθόν που όμως δεν μπορεί να προσδώσει νέα ώθηση παρά μόνο μέσα από μη δραστικές παραστάσεις που μάλλον ακινητοποιούν το σήμερα παρά το ενδυναμώνουν. Είθισται τα παλαιότερα συμβάντα να μην έχουν την δυναμική του παρόντος μιας και δεν υφίσταται σύνδεση με έναν κόσμο που γαλουχήθηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Οι συνθήκες αυτές δεν δύνανται να αναπροσδιορίσουν την αίσθηση της εξελικτικότητας του σήμερα – τουναντίον το βυθίζουν σε μια ύπνωση, με απώτερο στόχο να μην βλέπει κανείς την σημερινή πραγματικότητα ούτε και να ποντάρει στην δυναμική των νέων περιπετειών, των παραστάσεων εν γένει.
Είναι αυτό μια αποστροφή από τις σημερινές εξελίξεις και αν μη τι άλλο μία αποφυγή της ίδιας της βιωματικής εξέλιξης. Πεδίο δόξης λαμπρόν λοιπόν για διάχυτες αναμνήσεις και θύμησες που παρά την στιγμιαία προκληθείσα ευφορία, δεν μπορούν να προσδώσουν την σημασία του να είναι και να παραμένει κανείς ενεργός και δραστήριος, μιας και η ζωή η ίδια έχει αρχή, μέση και τέλος.
Μια στιγμή στη ζωή όπου τα όνειρα ήταν το συστατικό στοιχείο της νεότητας, δεν μπορεί να καλύψει το βάθος της που εκτείνεται και απλώνεται, καλώντας τους ανθρώπους να συμμετέχουν και να μην απουσιάζουν.
Είθισται όμως να παραιτούνται οι άνθρωποι όταν παρατηρούν το σώμα τους να γερνά, να μαραζώνουν και να αναπολούν, εναντιώμενοι με τον τρόπο αυτό στην διαδρομή του μυαλού ή εκτρέποντάς το σε πισωγυρίσματα που δεν έχουν αποτέλεσμα στην περαιτέρω διάπλαση και διάχυση του χαρακτήρα.
Και είθισται αυτό, να θεωρεί ο κόσμος πως από ένα σημείο και μετά δεν έχει νόημα ο εκτενής μέχρι και ο απλός προβληματισμός και η ανάλυση των γεγονότων, λες και από το σημείο αυτό πρέπει μόνο να καταναλώνεις και όχι να μαθαίνεις εμβαθύνοντας τα νοήματα της ζωής.
Εν κατακλείδι, όλα σταματούν ως εκ θαύματος με το πέρας της ηλικίας και αυτό αποκαλείται ελαφρά την καρδία συμβιβασμός με την εξέλιξη που τάχα επιφέρει την φθορά. Και λέω τάχα, γιατί στην πραγματικότητα η φθορά αυτή είναι πλασματική αν αναλογιστεί κανείς πως η ζωή από την φύση της είναι εξελικτική διαδικασία σε όλα τα επίπεδα.
Συνήθως από το σημείο αυτό επικρατεί μια άκρα του τάφου σιωπή, λες και όλα έχουν ειπωθεί ή απλά δεν είναι επί του παρόντος ή σκέψη ως προτεραιότητα. Αυτό αποκαλείται και ονομάζεται παρακμή, μια παρακμή της ίδιας της ζωής που εμφιλοχωρείται από την άρνηση. Πως λοιπόν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος αν γίνεται πιστευτό πως επιτεύχθηκαν οι στόχοι και πως οι άνθρωποι είναι κάτι συγκεκριμένο στην εξελικτική τους πορεία; Πως μπορείς να μάθεις, δηλαδή αν δεν προσπαθήσεις και κοπιάσεις για την αλλαγή;
Συμβαίνει να υπάρχουν κάποιες σκόρπιες απαντήσεις για τα εν λόγω ερωτήματα. Υπάρχουν και προσχηματικές δικαιολογίες για το νόημα του Υπάρχειν σε έναν κόσμο όπου το Είναι έχει απωλέσει την εμβαθυντική του αξία.
Οι απαντήσεις όμως αυτές είναι λειψές και ανακόλουθες των υψηλών νοημάτων που καθοδηγούν και τροφοδοτούν την ουσία της σκέψης. Η όλη διαδικασία, με λίγα λόγια, είναι απορριπτική για την ίδια την βιωματική εμπειρία.
Αν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν πως εδώ, αυτήν ακριβώς την στιγμή ξεδιπλώνεται ένα ακόμη μυστικό, αν δεν αντιληφθούν πως πάντα και σε οποιαδήποτε στιγμή η νοηματική ανάσα αναζωογονεί το σκεπτικό περιβάλλον, η ίδια η ουσία της ζωής θα ξεμακραίνει από το αντιληπτικό μας πεδίο. Ως άνθρωποι θα προβαίνουμε αδικαιολόγητα σε μια ακόμη αυθαίρετη απόδραση, από αυτές που τερματίζουν εμφαντικά το ίδιο το Γέγοναι, καταλήγοντας σε μια διακοπή και παύση της δράσης που αποσυνδέεται από τα θεμέλια του ‘Οντος.
Είμαστε εκείνες οι παρουσίες που θα έπρεπε να αναδιατάσσουν το Χάος των σχέσεων και όχι το Άγνωστο της πορείας. Είμαστε αυτοί που θα έπρεπε να δώσουμε το νέο στίγμα για να το ακολουθήσουν οι επόμενες γενιές που θα αναζητήσουν και πάλι την ροή της σκέψης.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός αλλά κληροδοτεί στον επόμενο κάτι χειροπιαστό. Κάτι που θα τον κάνει να ψάξει για την ουσία και την σημασία της ίδιας της ζωής. Είθισται όμως να μην περιμένουμε την επόμενη μέρα και να αγνοούμε την στιγμή. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε να γευθούμε το εύρος της δράσης. Και ακολούθως την ποιότητα και ένταση της βιωματικής εμπειρίας. Αυτό δεν είναι ζωή παρά διάνυση χρόνου χωρίς βάθος και αιτία.
Και αυτό ειδικά την στιγμή που η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη αφορμή για εμπειρίες και εμβάθυνση. Την στιγμή που οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα έπρεπε να την ακολουθούν με σεβασμό.
