Η δημόσια συγκοινωνία, ανεξάρτητα από τον φορέα λειτουργίας της, που μπορεί να είναι το κράτος ή εταιρίες, ήταν διαχρονικά και είναι από τις κύριες φροντίδες κάθε σοβαρού και οργανωμένου κράτους. Κι αυτό, γιατί η δημόσια, λειτουργική, αποτελεσματική και σύγχρονη δημόσια συγκοινωνία αποτελεί τη βασική προϋπόθεση ανάπτυξης κάθε κοινωνίας και κάθε χώρας.
Επισημαίνω πως στα 200 σχεδόν χρόνια του ελεύθερου κράτους μας, ο αείμνηστος πρωθυπουργός στο 19ο αι., Χαρ. Τρικούπης, με την κατασκευή σχεδόν 1500 χλμ.(!) σιδηροδρομικού δικτύου από την Πελοπόννησο και μέχρι την ακριτική τότε Λάρισα, τη διάνοιξη του Ισθμού και την κατασκευή δεκάδων άλλων έργων συγκοινωνιακής υποδομής (και όχι μόνο), θεωρείται ο θεμελιωτής του εκσυγχρονισμού της πατρίδος μας. Μάλιστα και για την περιοχή μας οραματίσθηκε και την κατασκευή της γέφυρας στο Ρίο (που φέρει και σωστά το όνομά του), αλλά και ξεκίνησε τη μελέτη του δρόμου από Κατάκολο προς Ολυμπία και Τρίπολη, μέσω Λαγκαδίων, μέχρι τις Μυκήνες. Κι όλα αυτά, χωρίς ΕΣΠΑ, χωρίς ταμείο ανάκαμψης, χωρίς τις σύγχρονες οικονομικοτεχνικές δυνατότητες. ΄Ετσι, για να γίνονται οι συγκρίσεις.
Για τη σημερινή κατάσταση στις δημόσιες συγκοινωνίες, η τραγωδία με το σιδηρόδρομο, η τριτοκοσμική εικόνα σε πολλά αεροδρόμια και λιμάνια της χώρας, η πιθανολογούμενη λειτουργία «καρτέλ», που φέρνει την ακρίβεια στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, μαζί με τα σοβαρά προβλήματα στο οδικό δίκτυο, συνθέτουν μια απαράδεκτη κατάσταση για ευρωπαϊκή χώρα, παρότι υπάρχουν τα αναγκαία χρηματοδοτικά εργαλεία.
Ιδιαίτερα για την Πελοπόννησο, η αναστολή λειτουργίας, η εγκατάλειψη και οι βανδαλισμοί στο σιδηροδρομικό δίκτυο, η απουσία χρονοδιαγράμματος και προοπτικής για την ολοκλήρωση των κύριων οδικών αξόνων (Πύργος-Τσακώνα, Ολυμπία-Τρίπολη ή Μεγαλόπολη, Σπάρτη-Γύθειο, ανατολικός άξονας κλπ), η καθυστέρηση, πάνω από 20 χρόνια, για την κατασκευή του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων στον Ελαιώνα (σταθμός ΜΕΤΡΟ) και αρκετά άλλα, δημιουργούν συνθήκες υπανάπτυξης για την περιοχή.
Η επαναλειτουργία του τρένου στην Πελοπόννησο αποτελεί την πρώτη, την κύρια αναπτυξιακή προτεραιότητα, για λόγους τουριστικούς και ασφαλώς μείωσης του κόστους των χερσαίων μεταφορών. Αυτό θυμάμαι πως ήταν βασικό αίτημα του αείμνηστου Στ. Δέμου, όταν αποφάσιζε την κατασκευή της φαρμακοβιομηχανίας του στην Τρίπολη. Ομως, παρότι η προηγούμενη περιφερειακή αρχή χρηματοδότησε την επαναλειτουργία της γραμμής μέχρι το Ναύπλιο και η Ε.Ε. συμφώνησε, δεν υπήρξε η αναγκαία ώθηση από την κυβέρνηση, ούτε η στοιχειώδης υποστήριξη από το διαλυμένο ΟΣΕ, γιατί προφανώς απουσίαζε η πολιτική βούληση.
Πέρα όμως από την άμεση κατασκευή του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων στον Ελαιώνα και την προώθηση των συνδυασμένων μεταφορών, την ορθολογική διαχείριση των 45 εκατομ. ευρώ για τη βελτίωση του οδικού δικτύου στην Πελοπόννησο, που εξασφάλισε, μελέτησε και δημοπράτησε η προηγούμενη περιφερειακή αρχή, απαιτείται η αγορά και η διάθεση ηλεκτρικών λεωφορείων για την εσωτερική συγκοινωνία στην περιφέρεια, κατά το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, με την αξιοποίηση της οργάνωσης και των δυνατοτήτων των ΚΤΕΛ.
Μπορεί η Πελοπόννησος να βιώνει μια δύσκολη πραγματικότητα σήμερα, με φτώχεια, πληθυσμιακή συρρίκνωση, επενδυτική άπνοια και απώλεια ευκαιριών, έχει όμως κάθε δυνατότητα ορθολογικής ανάπτυξης, αρκεί να γίνουν τα αναγκαία έργα συγκοινωνιακής υποδομής, ώστε να αξιοποιηθούν τα τεράστια συγκριτικά της πλεονεκτήματα.
Ενόψει λοιπόν της προεκλογικής περιόδου, η κρατική ανεπάρκεια, η έλλειψη στρατηγικής και διαφάνειας, η σπατάλη των πόρων και τα φαινόμενα διαφθοράς, προφανώς, θα έχουν τη θέση και το ρόλο τους στην κομματική αντιπαράθεση.
Αυτό όμως που προέχει είναι η ρητή πολιτική δέσμευση των κομμάτων εξουσίας, τα χρονοδιαγράμματα υλοποίησης και η αξιόπιστη πρόταση εύρεσης των αναγκαίων πόρων, για την υλοποίηση των αναγκαίων συγκοινωνιακών έργων στην Πελοπόννησο, που αποτελούν τη βασική προϋπόθεση της ανάπτυξης.
Συμπερασματικά, η πολιτική του αείμνηστου Τρικούπη, με το τρένο, τα λιμάνια, τον Ισθμό και το οδικό δίκτυο, που υπήρξε ταυτόσημη με τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο στην Πελοπόννησο, πρέπει να βρει και σήμερα μιμητές. Και η επαναλειτουργία του τρένου απαιτείται να ‘ναι η πρώτη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.
