Οι λαοί, ως συλλογικές οντότητες όπως και μεμονωμένα οι άνθρωποι ως ατομικές υπάρξεις, λειτουργούν με βάση την αρχή της σταθερότητας, δηλαδή κάποιου γνωστού, πεπατημένου και δεδομένης κατεύθυνσης δρόμουο οποίος προσδίδει σιγουριά και βεβαιώνει για την ασφαλή αποφυγή αρνητικών εκπλήξεων.
Συνήθως η σταθερότητα αποτελεί προτιμητέα επιλογή ακόμα και μιας πολλά υποσχόμενης και απολύτως αναγκαίας αλλαγής,γιατί όπως έλεγε και μια παλιά πετυχημένη διαφήμιση γνωστής και επώνυμης χλωρίνης:
“Αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε”.
Φυσικά και η δαιμονοποίηση της όποιας αλλαγής (μέσω της ακραίας προπαγάνδας) ως δήθεν καταστροφικής επιλογής(ακόμα και όταν η πρόταση για αλλαγή υπακούει ευθέως στον φυσικό, προοδευτικό και αναπόδραστο νόμο της εξέλιξης) αποδυναμώνει τον πολιτικό φορέα που την ευαγγελίζεται,ενώ αντίθετα ενδυναμώνει και απλοποιεί το έργο των φορέων της συντήρησης, τηςοπισθοδρόμησης, του σκοταδισμού και του μεσαιωνισμού, εν κατακλείδι του φασισμού, γιατί υπόσχονται…..σταθερότητα.
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Πέντε βάτραχοι σ’ ένα κούτσουρο», των Mark Feldman και Michael Spratt, όπου αναφέρει σε κάποιο σημείο το γνωστό αίνιγμα:
“Πέντε βάτραχοι κάθονται σ’ ένα κούτσουρο. Οι τέσσερις αποφασίζουν να πηδήξουν στο νερό. Πόσοι έμειναν;
Είναι ακόμα πέντε, επειδή υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να το αποφασίσεις και να το κάνεις”.
Όποτε, ιστορικά, επικράτησε η αλλαγή ως πολιτική επιλογή μετά από εκλογές (πρόσφατα παραδείγματα, Οκτώβριος 1981: Ανδρέας Παπανδρέου - ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, Νοέμβριος 2008: Μπαράκ Ομπάμα - Δημοκρατικό κόμμα στις Η.Π.Α., Ιανουάριος 2015: Αλέξης Τσίπρας – ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) έγινε με εμφατικό τρόπο, με χαρακτήρα ειρηνικής λαϊκής επανάστασης και αμέσως μετά (ως μοναδική και λυτρωτική επιλογή) από μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές.
Η Αλλαγή ακολούθησε -ως φυσική και μοναδική επιλογή- την μακροχρόνια εφαρμογή καταστροφικών πολιτικών οι οποίες φτωχοποίησαν την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία διευρύνοντας με ακραίο και βίαιο τρόπο τις κοινωνικές ανισότητες (οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι), που οδήγησαν στο κοινωνικό περιθώριο την πιο κρίσιμη, ενεργή και παραγωγική μάζα του πληθυσμού, που γκρέμισαν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και ιδιωτικοποίησαν τα δημόσια αγαθά, αποκαθηλώνοντας ακόμα και την παραμικρή έννοια κοινωνικής πρόνοιας.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίστηκε -και εξακολουθεί να προβάλλεται από το αργυρώνητο μιντιακό σύστημα- ως μετριοπαθής πολιτική δύναμη, ο ίδιος ο πρόεδρος της (από το 2016) και μετέπειτα και πρωθυπουργός (από το 2019 μέχρι σήμερα) αυτοπροσδιορίζεται και υμνείται ως κεντρώος πολιτικός (τρομάρα του και συμφορά μας), ως ο αριστερός της δεξιάς, ως άριστος τεχνοκράτης, ως νουνεχής πολιτικός άνδρας και ως ο εφαρμοστής της αμφίπλευρης διεύρυνσης του κυβερνώντος κόμματος.
Η αλήθεια, την οποία σήμερα άπαντες(πλην ελαχίστων συμφερόντων) αναγνωρίζουν, είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί τον «αυτοφοράκια» της παγκόσμιας αγοράς, ότι η αμφίπλευρη διεύρυνση δεν αποτελεί απλά στάχτη στα μάτια αλλά είναι παράλληλα και ο πλέον αποτελεσματικός γενιτσαρισμός στην εφαρμογή των ακραίων επιλογών της αγοράς, ότι η αριστεία και η τεχνοκρατική επάρκεια του ιδίου και των μελών της κυβέρνησης του έχουν συγκεκριμένο πρόσημο αφού υπηρετούν την πλουτοκρατία, την κλεπτοκρατία, το οικονομικό έγκλημα και την ξεδιάντροπη συγκάλυψη τους, με την άλωση και τον έλεγχο κάθε δημοκρατικού θεσμού και κάθε ανεξάρτητης αρχής.
Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκηςδεν υποσχέθηκε δικαιότερη διανομή του πλούτου, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, περαιτέρω εκδημοκρατισμό των θεσμών της δημοκρατίας, ούτε υποσχέθηκε και παρουσίασε κάποιο σχέδιο για την μεγαλύτερη ασφάλεια σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας του πολίτη.
Υποσχέθηκε περισσότερη αγορά η οποία με μαγικό τρόπο θα λύνει όλα τα προβλήματα των δουλοπάροικων της επικράτειας της, με ενορχηστρωτή τον ίδιο και την κυβέρνηση του και ακόμα υποσχέθηκε: Στα-θε-ρό-τη-τα.
«Σταθερά, Τολμηρά, Μπροστά» (με την αναγκαία αυτοδυναμία βεβαίως) ήταν το προεκλογικό σύνθημα που οδήγησε την ΝΔ στο 41% και γκρέμισε κάθε έννοια αντιπολίτευσης.
Τα αποτελέσματα αυτής της Σταθερότητας βιώνουμε με τον πλέον άγριο και βίαιο τρόπο σήμερα:
• Σταθερότητα στον έλεγχο όλου του παραγόμενου πλούτου από τα Καρτέλ, με καθολική επέκταση της καρτελοποιημένης αγοράς σε όλους τους καίριους τομείς: τρόφιμα, ενέργεια, καύσιμα.
• Σταθερότητα στην ατιμωρησία όλου του συστήματος της διαφθοράς, της διαπλοκής και της κλεπτοκρατίας.
• Σταθερότητα στην ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών, του κοινωνικού κράτους, των δημοσίων υποδομών και δικτύων και της δημόσιας περιουσίας,υπέρ των ολιγάριθμων και μεγάλων συμφερόντων (των 10 μόλις οικογενειών) με τις οποίες έχει σχέσεις αλληλοϋποστήριξης και αμοιβαίουπλουτισμού η κυρίαρχηπολιτική εξουσία του τόπου.
• Σταθερότητα στην ιδεολογική κυριαρχία της ακροδεξιάς και των φασιστικών ιδεών (αφού οι ιδέες της Αριστεράς είναι «ελαττωματικές») με την καθολική «ενημέρωση» από ταελεγχόμενα ΜΜΕ, που οδηγεί στην ανόθευτη προπαγάνδα και στον στραγγαλισμό της πραγματικότητας και της ιστορικής αλήθειας (παλαιότερης και πρόσφατης) από τους βιαστές και αναθεωρητές της.
• Σταθερότητα στην μονοσήμαντη εξωτερική πολιτική, αυτή του δεδομένου σύμμαχου, που θεωρεί ότι συμφέρον αποτελεί για το έθνος ότι είναι συμφέρον για τον κάθε «προστάτη» (νταβατζή) σύμμαχο.
Η αστάθεια του Μητσοτάκη που θα τον γκρεμοτσακίσει είναι η σταθερότητα που μας επέβαλε.
Στο κάτω κάτω της γραφής
“Εγώ είμαι σταθερή στις απόψεις μου. Εσύ είσαι ισχυρογνώμων. Αυτός είναι ξεροκέφαλος”.
Κάθριν Ουάιτχορν, Βρετανίδα αρθρογράφος
