Κυρήνεια 22 Ιουλίου 1974. Λοχαγός Νικόλαος Κατούντας: Ο Λόχος του διατάχθηκε να σταλεί να πολεμήσει σε μάχη με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικάριους από το 251 που οπισθοχωρούσαν. Τους ρώτησε που είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του είπαν ότι είναι καλύτερα να φύγουν γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Ο Λοχαγός απάντησε εκνευρισμένα: “Δε σας ρώτησα πόσοι είναι αλλά πού είναι οι Τούρκοι!”( ( "Ούκ έφη δε τους Λακεδαιμονίους ερωτάν πόσοι εισίν οι πολέμιοι αλλά που εισίν".)
Παρακολούθησα μια εκδήλωση για τον Λοχαγό Νικόλαο Κατούντα, που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και ο Δήμος Καλαμάτας. Παρέστησαν ο υφυπουργός Ι. Λαμπρόπουλος που αναφέρθηκε στην Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή 2006-8 που αναγνώρισε επιτέλους την εθνική προσφορά των Ελλήνων στρατιωτικών στην Κύπρο το 1974. Και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Δ. Χούπης, που αναφέρθηκε στην θυσιαστική προσφορά στο πεδίο μάχης του Λοχαγού Κατούντα. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, με ένα μεστό και πατριωτικό λόγο, έδωσε ακριβώς το νόημα της θυσίας του Λοχαγού Κατούντα. Ο Ν. Χριστοδουλίδης επισήμανε ότι:« Ο ηρωισμός και η θυσία του Λοχαγού Κατούντα, όχι μόνο μάς γεννά συναισθήματα περηφάνιας και ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στη μαρτυρική μεγαλόνησο και το ελληνικό έθνος, αλλά μας παραδίδει μαθήματα για την ευθύνη όσων βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας».
Η εκδήλωση έγινε στον αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου «Ν. Πολίτης», εκεί όπου ήταν το Διοικητήριο και ο Λόχος Διοικήσεως του ηρωικού 9ου Συντάγματος Πεζικού, που υπηρέτησα ως Ανθυπολοχαγός. Παρακολούθησα όρθιος την εκδήλωση από σεβασμό στην μνήμη του ΗΡΩΑ καταδρομέα.
Το Κυπριακό δεν είναι «κλειστό κεφάλαιο». Είναι ανοιχτό, αιμάσσον τραύμα: ένα ειδεχθές έγκλημα εισβολής και παράνομης κατοχής που ξεκίνησε το 1974 και συνεχίζεται όσο η τουρκική στρατιωτική παρουσία βεβηλώνει το έδαφος μιας ευρωπαϊκής, κυρίαρχης Δημοκρατίας.
Η τραγωδία δεν ανήκει στο παρελθόν. Επιμένει στο παρόν γιατί η Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε, ο νόμος δεν αποκαταστάθηκε, η Ιστορία δεν έκλεισε. Το Κυπριακό είναι ζώσα μνήμη, η βαθύτερη πληγή του ελληνισμού μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου λείπουν οι φωνές των χαμένων, λείπει η αλήθεια, λείπει η δικαίωση.
Κάθε Ιούλιος-Αύγουστος του 1974 επιστρέφει όχι ως επέτειος αλλά ως κραυγή: των νεκρών που δεν λησμονούμε, των αγνοουμένων που δεν βρέθηκαν, των εκτοπισμένων που δεν γύρισαν. Μια κραυγή που απαιτεί να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, να κατονομαστεί το έγκλημα, να αποκατασταθεί η ελευθερία.
Δεν θα πρέπει να συγχέονται οι ήρωες με τους προδότες. Η Ιστορία έχει πρόσωπα και ευθύνες. Χρειάζεται να μνημονεύουμε όλα τα ονόματα, όχι για επετειακή ρητορεία, αλλά για φάρους – οδοδείκτες συνείδησης ΤΙΜΗΣ και Καθήκοντος , αλλά και προειδοποιήσεις: ποιοι στάθηκαν όρθιοι και ποιοι γονάτισαν την πατρίδα.
Μετά από 51 χρόνια, θυμόμαστε ότι πέρα από τους επίορκους που δεν λογοδότησαν, υπάρχουν και οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες που αντιστάθηκαν, πολέμησαν και θυσιάστηκαν, είναι οι ήρωες που πρόσφεραν τη ζωή θυμίαμα στο βωμό του καθήκοντος , της ελευθερίας και καθαγίασαν το έδαφος της Κύπρου.
Το Κυπριακό είναι ανοιχτή πληγή του Ελληνισμού. Είναι ευθύνη μας, ηθική και εθνική, να κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή, να μελετήσουμε την Ιστορία και να απαιτήσουμε Δικαιοσύνη και τιμωρία των προδοτών έστω και μετά θάνατο, ώστε το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” να γίνει πυξίδα μνήμης, δικαιοσύνης, Δικαίωσης, Ελευθερίας και εθνικής αυτογνωσίας.
