Η ευφορία δεν κράτησε πολύ, καθώς λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα δημοσιεύτηκε συνέντευξη της κ. Δούρου στην ιστοσελίδα "Αγιορείτικο Βήμα", που αυτοσυστήνεται ως «ένα "βήμα" εκκλησιαστικής ενημέρωσης» που στοχεύει «στην πνευματική καλλιέργεια των αναγνωστών μας μέσα από διδαχές μορφών της Ορθοδοξίας μας».
Η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής δεσμεύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα επιχειρήσει να διασφαλίσει [το] να υπάρχει το περιβάλλον που θα επιτρέπει στο Άγιο Όρος να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του». Συνεχίζει, παραδεχόμενη ειλικρινά ότι καταπολεμά την απαγόρευση εισόδου των γυναικών, επειδή «ζηλεύει», αλλά «αντιλαμβάνεται με ψυχραιμία» πως «οτιδήποτε συνιστά το μεγαλειώδες της μακραίωνης παράδοσης του Άγιου Όρους ενέχει και την απαγόρευση αυτή».
Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι το επιχείρημα ενάντια στο λεγόμενο «άβατο» δεν μπορεί να είναι η «ζήλεια» των γυναικών, παρά μόνο ότι πρόκειται για σεξιστικό περιορισμό του θεμελιώδους δικαιώματος στην ελευθερία της κίνησης στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κάτι που έχει καταδικάσει επίσημα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από το 2003). Το σοβαρό πρόβλημα προκύπτει στη συνέχεια, όταν η κ. Δούρου λέει εμμέσως πλην σαφώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προχωρήσει στον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας.
Συγκεκριμένα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, η υποψήφια περιφερειάρχης τονίζει ότι «στο θέμα σχέσεων κράτους – εκκλησίας, δεν πρόκειται να προβούμε σε καμία μονομερή ενέργεια αλλά με διάλογο θα επιδιώξουμε τη συνεννόηση προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού».
Η δήλωση αυτή πολύ δύσκολα συμβαδίζει με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. την πολιτική απόφαση του ιδρυτικού του συνεδρίου), στo οποίο αναφέρεται ρητά ο πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας - κράτους. Ωστόσο, το ζήτημα εδώ δεν είναι να καταδικάσουμε την κ. Δούρου για κομματική απειθαρχία.
Υπάρχει ένα ευρύτερο, πολύ σοβαρό πρόβλημα με τη στρατηγική που φαίνεται να έχει επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του εδώ και καιρό έχουν "στρογγυλέψει" τις εκφράσεις τους για την οικονομία - έχουν γραφτεί πολλά για το πώς το «θα σκίσουμε το Μνημόνιο» έγινε «επαναδιαπραγμάτευση». Ας μην μας απασχολήσει εδώ το κατά πόσο αυτό είναι σωστό ή ωφέλιμο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και για τη χώρα. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι, μαζί με τις θέσεις για την οικονομία, "στρογγυλεύουν" σταδιακά και μία σειρά πάγιων κοινωνικοπολιτικών αιτημάτων.
Δεν είναι μόνο το ζήτημα των σχέσεων με την Εκκλησία. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του, απαντώντας σε ερώτηση για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών είπε: «όλα θα εξαρτηθούν και από τους πολιτικούς συσχετισμούς. Εάν διαθέτουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και για αλλαγές στο πεδίο των θεσμών, τότε, αφού σταθεροποιηθεί η κοινωνική και οικονομική ζωή, σαφώς και θα τις προωθήσουμε». Περιέργως, στην ίδια συνέντευξη εμφανίζεται σίγουρος για την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση εθνικών εκλογών - άρα ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία πρέπει να περιμένουμε; Και γιατί πρέπει να «σταθεροποιηθεί η κοινωνική και οικονομική ζωή» για να αναγνωριστεί το αυτονόητο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον πολιτικό γάμο - που επίσης περιλαμβάνεται στις επίσημες θέσεις του κόμματος;
Μέχρι πρόσφατα, χιλιάδες πολίτες από ένα χώρο πολύ ευρύτερο των ορίων του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είχαν τις αμφιβολίες τους για το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος, αλλά έβλεπαν με συμπάθεια την επιμονή των στελεχών του σε ριζοσπαστικές θεσμικές αλλαγές. Είναι λυπηρό ότι πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να "ψαρεύει" στα θολά νερά της νεοελληνικής συντήρησης, αντί να προσπαθεί να συσπειρώσει τον δημοκρατικό κόσμο γύρω από διαχρονικά προοδευτικά αιτήματα.
Θέμος Ρίζος
Αναδημοσίευση από το 3pointmagazine.gr
