Ρητορικό το ερώτημα που ακολουθεί: Όταν ο Κολοκοτρώνης έλεγε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» εννοούσε κάτι διαφορετικό από τη γονυκλισία της ντροπής και τον οικτρό συμβιβασμό που πράττουν και με αναίδεια ομολογούν οι πραιτοριανοί του Σόιμπλε; Στην πολιτική σκηνή κυριαρχούν πολλές απόψεις για την ιεράρχηση των αρχών που θα πρέπει να διέπουν το πολιτικό πρόσωπο, που εισερχόμενο στο Κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει όχι μόνο εκείνους που το επέλεξαν, αλλά το σύνολο του λαού που το μισθοδοτεί.
Αναφέρω τις δύο πρώτες αρχές, που κατά την άποψή μου, οφείλει πάνω απ΄ όλα εν είδει βασικών συστατικών στοιχείων της προσωπικότητάς του, να διαθέτει ο κατερχόμενος στην Αγορά του Δήμου:
Μπέσα και Θάρρος!
Όλα τα άλλα έπονται. Η «Μπέσα» καθορίζει ένα πρότυπο συμπεριφοράς με βάση τις αξίες μιας κοινωνικής ομάδας. Τα μέλη της θεωρούν τις προφορικές δεσμεύσεις απαραβίαστες. Στη σύγχρονη εποχή η ερμηνεία της αποδίδεται και με τη λέξη αξιοπιστία. Όσο για τη λέξη «Θάρρος», στον πολιτικό στίβο δεν την αναζητούμε σε υπερανθρώπους, αλλά σε πρόσωπα που φοβούνται ενδεχομένως περισσότερο απ΄ όσο φανταζόμαστε, αλλά έχουν όμως το προσόν να μάχονται και να περνούν δια μέσου του φόβου τους, υπερνικώντας τον με ρίσκα προσωπικά και πολλές φορές οικογενειακά.
Μπεσαλής λοιπόν είναι εκείνος που ενώ η ζωή του μπορεί να γίνει άνω κάτω αν τηρήσει το λόγο του, επιλέγει τον αυτοσεβασμό τού «λογωτιμήτη» κι ας καταστραφεί. Γιατί η μπέσα είναι ανεξάρτητη από τις συγκυρίες, τις συνθήκες και τις καταστάσεις. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στις περιοχές που ίσχυε η μπέσα, οι συμβολαιογράφοι άλλαζαν επάγγελμα. Θαρραλέος επίσης, είναι εκείνος που ενώ τρέμει απ΄ το φόβο του, στη σκέψη και μόνο ότι το «όχι» που θα πει μπορεί να τον εξουδετερώσει κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και βιολογικά, εν τούτοις το εκφράζει στεντορεία τη φωνή ακολουθώντας τα εσώψυχα της συνείδησής του.
Αυτές είναι οι δύο αρχές που θεμελιώνουν την προσωπικότητα και διατρανώνουν τον χαρακτήρα ενός πολιτικού.
Συνεπώς, τι κριτική να ασκήσεις στον Σίμο Κεδίκογλου που στερείται παντελώς του ύψιστου πολιτικού συμβολισμού της Μπέσας; «Υπόσχομαι πως η ΕΡΤ δεν θα κλείσει» δήλωνε με κομπασμό στα Μέσα Ενημέρωσης και λίγους μήνες μετά ο μπαμπέσης, ανήγγελλε ανερυθρίαστα το κλείσιμό της. Τι αντιπροσωπεύει όμως ο Κεδίκογλου; Τον εαυτό του; Όχι βέβαια! Τους άλλους δυο μπαμπέσηδες της συγκυβέρνησης, που ο μεν αριθμητικά ισχυρότερος υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού ως αντιμνημονιακός «κομαντάτε Αντόνιο» και κατόπιν εξαπέλυε μύδρους εναντίον των παραπλανημένων συμμαχητών του, ζητώντας ακόμα και συγνώμη από την απόγονο του Χίτλερ, Φροϋλάιν Μέρκελ, ο δε αποδυναμωμένος κι εκμηδενισμένος πολιτικά Μπενίτο, με τις νέες θεωρίες περί συστημικής ευστάθειας των τραπεζών και της μπαμπέσικης τακτικής του στο ζήτημα των μικροομολογιούχων, απέδειξε όπως και ο συνεταίρος του στο επιτηρούμενο κυβερνείο, πως η Μπέσα και το Θάρρος δεν διδάσκονται στο Χάρβαρντ ούτε στο Αριστοτέλειο, καθώς αποτελούν εννοιολογικά ιδανικά και όχι σημειολογικά τερτίπια.
Περιττό να αναφερθώ σε ορντινάντσες τύπου Καρατζαφέρη και Κουβέλη, που μόλις είδαν να ανοιγοκλείνει φως στο Μέγαρο Μαξίμου, τρύπωσαν για να αποκτήσουν πολιτική οντότητα, ως δήθεν ρυθμιστές του δημοκρατικού πολιτεύματος, μαζί με εκείνους που το ευτέλισαν.
Για τον λόγο αυτό, θα προσπεράσω το ανίερο σχήμα της γαλαζοπράσινης συμμαχίας, σεβόμενος εκείνους που κάποτε πίστευαν ότι οι Πράσινοι και οι Βένετοι υπηρετούν διαφορετικά στρατόπεδα και θα σταθώ στην αδύναμη αντιπολίτευση, αξιωματική και μη.
Επιτέλους, ο λαός δεν είναι a priori σοφός, ούτε ένστικτο έχει. Τα κομπλιμέντα, οι κολακείες και τα εμετικά γλειψίματα ας σταματήσουν κάποτε. Αν ο συμπαθέστατος προς εμένα «Σύριζα», ευελπιστεί να παίξει με δημοψηφίσματα και επισκέψεις εθιμοτυπικές στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το χαρτί των εκλογών, οφείλει να γνωρίζει, ότι τις εκλογές δικαιωματικά, μπορεί αν θέλει η περιδεής και εξαρτημένη συγκυβέρνηση να τις πραγματοποιήσει στο τέλος της τετραετίας. Υπάρχουν πολίτες με ένστικτο και σοφοί, αλλά όχι σύμπας ο λαός, μέσα από τον οποίο προέρχονται και οι απατεώνες και οι μιζαδόροι και οι επίορκοι και πολλοί άλλοι που «επαξίως» τους βαραίνουν ανωτέρου επιπέδου κοσμητικά επίθετα…
Ποιο θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο αίτημα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης; Μήπως η δημιουργία κεντροαριστεράς; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη απάτη από αυτό το αίτημα που με πάθος αγωνίζονται να το εμφυσήσουν στους πολίτες, οι Ψαριανοί και οι Μπίστηδες, που με ζήλο στήριξαν τον μη αιρετό πρωθυπουργό Παπαδήμο; Τι εστί κεντροαριστερά κύριοι; Πείτε μου τού αδαή, τις θεμελιώδεις αρχές της και το ιδεολογικό της μανιφέστο. Ένας φαντασιακός όρος είναι που εφευρέθει, για να χωρέσουν οι νονοί των ημιαπασχολήσιμων, των ανέργων, των κυλιόμενων ωραρίων, των χιλιάδων απολύσεων, των γενοσήμων φαρμάκων, των ασφαλιστικών κλοπών, των γερμένων υποβρυχίων, των συνδαιτυμόνων του Χριστοφοράκου, του εκποιημένου από χρόνια υποθαλάσσιου πλούτου, της δήθεν πολυπολιτισμικότητας και των χιλιάδων αυτοχείρων, που κυνικά οι νονοί αυτοί, τους απαξιώνουν τη μνήμη με τον χαρακτηρισμό «ψυχικά διαταραγμένοι». Όλοι αυτοί οι κύριοι που κυβερνούσαν, κυβερνούν και επιθυμούν να ξανακυβερνήσουν, τι το κοινό μπορεί να έχουν με κινήματα που ουδέποτε κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν έστω για λίγες ημέρες τον ελληνικό λαό; Βάσει ποιας λογικής οι εξιδανικευμένες κάποτε συνιστώσες του Σύριζα, μετατράπηκαν σε προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα; Αν μέσα σ αυτό το ευχάριστα πρωτοφανές για τη χώρα μας αριστερό εγχείρημα, η συζήτηση για το θρακικό ζήτημα αποτελεί ταμπού και η κάθε Σαμπιχά αποπέμπεται γιατί ενοχλήθηκε το τουρκικό προξενείο, αν ο κάθε μη ευρωπαϊστής αριστερός εξοβελίζεται ως δογματικός κομμουνιστής γιατί ταράζεται ο Μπαρόζο, αν η πανεπιστημιακή κοινότητα ταλανίζεται από άκρατη κομματικοποίηση και τα ιστορικά εγχειρίδια διδάσκονται κατά πως ορίζει το πνευματικό τρίγωνο Ρεπούση, Δραγώνα, Διαμαντοπούλου, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η πρωτιά του Σύριζα αποτελεί νίκη, μέσα από τα δαιδαλώδη σχήματα της πολύ-διασπασμένης αριστεράς; Αυτό είναι το ζητούμενο για τον ελληνικό λαό ή μήπως η αόριστη γενίκευση του όρου «Αριστερά», όπου μέσα της αύριο μπορεί να χωρέσει και το «Ποτάμι» των Mega συγκροτημάτων, αλλά και η ΔΗΜΑΡ του «συγκυβερνώ αλλά δεν υποστηρίζω τα μνημόνια»;
Αν σήμερα υπάρχει μία επιτακτική ανάγκη για την διεύρυνση της αγωνιστικής Αριστεράς και όχι του ενθυλακωμένου ΠΑΣΟΚ στη νεοφιλελεύθερη δεξιά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει ένα πρωτεύον ζήτημα. Το αναμένει ο λαός, τουλάχιστον ως προς εκείνο το λαϊκό ποσοστό που υπομένει τα πάνδεινα: Να επέλθει η πολυπόθητη πολιτική κάθαρση μέσω τιμωρίας.
Εκδίκηση προτείνεις, θα ρωτήσει κάποιος. Όχι φίλοι μου! Απλώς ικανοποίηση και δικαιοσύνη!
Συνεπώς απαιτείται: Άμεση τιμωρία των υπευθύνων του χρηματιστηριακού σκανδάλου. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της οικονομικής αφαίμαξης των μικροομολογιούχων. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της πτώχευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της διάλυσης της παιδείας [του κυριότερου εγκλήματος που έχει συντελεστεί]. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της υπόθεσης Βατοπεδίου. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της εφαρμογής των γενοσήμων και της συγχώνευσης των νοσοκομειακών μονάδων. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων του κλεισίματος της ΕΡΤ. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων του εγκλήματος της τράπεζας Marfin. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της απόκρυψης του πραγματικού ελλείμματος. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων της φυγής του Χριστοφοράκου. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων που κατατρώγουν τα διόδια και παραδίδουν δρόμους με καθυστέρηση και υπερτιμημένους. Άμεση τιμωρία των υπευθύνων για την εκποίηση των κρατικών οργανισμών. Άμεση τιμωρία για την παραμέληση και καταστροφή των νεόδμητων κτισμάτων και σταδίων των ολυμπιακών αγώνων. Άμεση τιμωρία δεκάδων άλλων εγκληματικών ενεργειών σε βάρος του «σοφού» ελληνικού λαού που συνεχίζει να ψηφίζει ακόμα εκείνους που του κουνούν το δάχτυλο και αφήνουν την επίλυση των θεμάτων του στις ελληνικές καλένδες...
‘Όλα αυτά όμως για να αναδειχθούν, δεν αρκεί ούτε και είναι τίμιο να φορτώνονται αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς που διετέλεσαν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Οι βουλευτές δεν είναι ανήλικοι ούτε άτομα απαλλαγμένα λόγω διανοητικών προβλημάτων. Οφείλει λοιπόν η αξιωματική αντιπολίτευση, με τον ίδιο τρόπο που αρνείται και καλά κάνει, να καθίσει στο ίδιο τηλεοπτικό τραπέζι με στελέχη της Χρυσής Αυγής, να αρνείται να συνομιλήσει και με στελέχη κόμματων που δεν διάβασαν το μνημόνιο αλλά το ψήφισαν, με υπουργούς που κατασκεύασαν τη φαραωνική κρεμαστή γέφυρα δίχως σιδηροδρομική γραμμή, με στελέχη κομμάτων που επιτρέπουν σε μεγαλοεργολάβους να εισπράττουν διόδια για εθνικές οδούς καρμανιόλες όπως της Κορίνθου Πατρών, αλλά και με στελέχη κομμάτων τύπου Γεωργιάδη που με έπαρση και ναρκισσισμό οδηγούν την υγεία στα πλοκάμια της ιδιωτικής λαίλαπας. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση βολεύεται με την τιμωρία του Άκη στη φυλακή, ως μοναδικού αποδιοπομπαίου τράγου, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθεί, μήπως ορισμένα από τα νέα του μέλη υπήρξαν θιασώτες ενός βαθέως ΠΑΣΟΚ, με συμμετοχή στα οικονομικά φαγοπότια των Μεσογειακών προγραμμάτων, των πακέτων Ντελόρ και των ουκ ολίγων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Προσωπικά ανήκω σ εκείνους που πιστεύουν ότι οι 500.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι όλοι τους ναζιστές, γιατί αν αυτό συνέβαινε θα την ψήφιζαν και τότε που το ποσοστό της ηταν 0,25 %. Απλώς δεν διαθέτουν όλοι οι Έλληνες την κουλτούρα και την ποιότητα του άμωμου κύριου Τατσόπουλου, αλλά και την άνεση να μπαινοβγαίνουν στα κανάλια της συμφοράς και των δωρεάν συχνοτήτων, οπότε, ένας εικοσάχρονος άνεργος που βλέπει τον πατέρα του επίσης άνεργο και τη μητέρα του βουτηγμένη στην κατάθλιψη, να υποφέρουν οικογενειακώς, με κομμένο ρεύμα, νερό και τηλέφωνο, κακώς μεν, αλλά η εκδίκηση πρωτεύει μέσα του. Η επιθυμία του να χαστουκίσει εκείνον που παραδέχεται ότι «εγώ μετέφερα στο ταμείο του κόμματος τα λεφτά της Siemens» καθώς τον βλέπει ελεύθερο να συνεχίζει να τρώει αστακούς, τον οδηγεί στα πλοκάμια εκείνων που του υπόσχονται να καθαρίσουν με μπουνίδι για πάρτι του.
Αν η Αριστερά λοιπόν δεν αναδείξει ως πρωτεύον ζήτημα την τιμωρία των ενόχων της πολιτικής μας ζωής, μέσα από τη συνταγματική και δημοκρατική διαδικασία, τα μπράτσα και οι ψευτομαγκιές θα αυξάνονται και θα πληθύνονται και η Αξιωματική Αντιπολίτευση θα χασκογελά που πήρε η Δούρου την περιφέρεια Αττικής, ενώ ο Πειραιάς, κατεξοχήν εργατική πόλη υψώνει το λάβαρο της πολιτικής ποδοσφαιροποίησης.
Επειδή είναι πιθανόν να «κληρωθεί» ο σωτήρας Κουβέλης Πρόεδρος Δημοκρατίας, αλίμονο αν δούμε κάποια στιγμή στο μέλλον και τον Τσίπρα. με το Λοβέρδο και τον Σπηλιωτόπουλο , να συμμετέχουν σε κυβέρνηση σωτηρίας!
Τότε η νεύρωση του Άδωνη, δεν θα είναι τίποτα μπροστά στην ψύχωση που θα χτυπήσει με τη μορφή επιδημίας τον χιλιοπλανεμένο κόσμο της αγωνιστικής αριστεράς.
Μη ξεχνάμε άλλωστε τη ρήση του Αμερικανού ιστορικού και φιλοσόφου, Γουίλ Ντυράν, που έλεγε:
«Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας».
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος
