Και εκεί, όπως και στα νησιά, που εξομοιώνονται με τα βουνά ως προς την σκληρότητα των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων, πρέπει πάση θυσία να κρατηθεί η ζωή. Αλλά για να κρατηθεί εκεί η ζωή, πρέπει να υπάρχει δυνατότητα παραγωγής. Δυνατότητα να δουλέψουν οι άνθρωποι. Να έχουν εισόδημα.
Από αυτή τη βάση ξεκινώντας, ευλόγως αποδέχεται κανείς ευνοϊκές ρυθμίσεις, ασφαλιστικές και φορολογικές, για ένα τμήμα του αγροτικού πληθυσμού. Ως κίνητρο για να μην ερημώσει τελείως η ορεινή και ακριτική νησιωτική Ελλάδα. Από κει και πέρα όμως είναι ψέμα, καλλιεργημένο από κόμματα και βουλευτές, για καθαρώς ψηφοθηρικούς λόγους, ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την εκμετάλλευση της γης είναι... αναξιοπαθούντες και πρέπει να απαλλάσσονται από όλα.
Αλλη πρέπει να είναι η αντιμετώπιση εκείνου που ζει αποκλειστικώς από την παραγωγή του και διαφορετική εκείνου που έχει μια αγροτική έκταση την όποια νοικιάζει, γιατί δεν θέλει να κουράζεται ο ίδιος, εισπράττοντας εισόδημα που δηλώνεται ως αγροτικό ενώ δεν είναι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που εμπίπτουν στην συγκεκριμένη κατηγορία. Είτε ζουν στην περιφέρεια, είτε και σε αστικά κέντρα, αλλά είναι κληρονόμοι αγροτικών εκτάσεων.
Δυστυχώς, ακόμη, στα άνω δώματα της εξουσίας, εδώ και δεκαετίες, ψάχνουν να προσδιορίσουν ποιος είναι πράγματι αγρότης! Διότι βεβαίως κάθε άλλο παρά δικαιούται ευεργετικών ρυθμίσεων φαρμακοποιός της Λαμίας που διαθέτει έκταση με εξακόσιες ρίζες ελιές στον κάμπο της Στυλίδας -έτσι για να αναφερθώ σε περιπτώσεις που γνωρίζω- την όποια νοικιάζει σε εργατική οικογένεια μεταναστών.
Αλλά ετούτη η κυβέρνηση έταξε «λαγούς με πετραχήλια» και στους αγρότες. Και τώρα εισπράττει τα επίχειρα. Μεταξύ των οποίων και οι καταλήψεις οδικών κόμβων. Τις οποίες δεν τολμά να αποδοκιμάσει, διότι τόσα χρόνια τις υποδαύλιζε. Και είναι προς τιμήν της αξιωματικής αντιπολίτευσης που εμμένει στην πάγια θέση της να μην επιδοκιμάζει πρακτικές κατά τις οποίες η ελευθερία έκφρασης και δράσης μιας κοινωνικής ομάδας καταστρατηγεί το ίδιο δικαίωμα των υπολοίπων.
Γ.Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
