Αυτή η επισήμανση με τυραννάει εδώ και χρόνια, αφού πρόκειται για συνταγή την οποία ακολουθούν όλοι ή σχεδόν όλοι στα ιντερνετικά μαγαζάκια, άσχετα αν μειώνουν την αξία μιας επαγγελματικής προσπάθειας που προσπαθεί να αυξήσει την πελατεία της. 

Την περασμένη Τετάρτη 15 του Ιούνη, συμπληρώθηκαν 22 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι, αυτόν τον "μεγάλο ερωτικό" της ελληνικής μουσικής. Επέτειος μέγιστη για έναν συνθέτη που μας άφησε εκπληκτικό έργο αλλά και κείμενα με ήθος και προοπτική. Ε, λοιπόν, αυτή την επέτειο μνήμης ελάχιστοι θυμήθηκαν και μετρημένοι στα δάχτυλα ενός μονόχειρα ήταν εκείνοι που έγραψαν "δυο λέξεις" για τον εξαιρετικό δημιουργό και την τέχνη του. Από τα έντυπα, ξεχώρισε μόνο ο "Ριζοσπάστης", που με βασικό κομμάτι στην καλλιτεχνική του σελίδα επισήμανε την απουσία του Μάνου και είναι προς τιμήν αυτού του κομματικού οργάνου της παραδοσιακής Αριστεράς, που τίμησε έναν σαφώς συντηρητικό καλλιτέχνη. 

Οσο για το πλήθος των σάιτ του μιντιακού γαλαξία; Ενα δυο θυμήθηκαν στιγμιαία τον Χατζιδάκι, ενώ ακόμη και ο ευαίσθητος σε καλλιτεχνικά ζητήματα Στάθης Τσαγκαρουσιάνος του LIFO "καθάρισε" ανεβάζοντας μια παλιά (αιχμηρή και πλήρως δικαιωμένη…) συνέντευξη του συνθέτη στον Σωτήρη Κακίση. 

Την ίδια ημέρα, διάφορα σάιτ ασχολήθηκαν υπερβολικά με πλήθος δήθεν καλλιτεχνικών ειδήσεων που αν ζούσε σήμερα ο Χατζιδάκις θα χαρακτήριζε "φρίκη".

Ετσι, πληροφορηθήκαμε ότι: 

Γέννησε η Σίσσυ Φειδά.

Δεν είναι έγκυος(!) η Τζένιφερ Ανιστον.

Με ολόσωμο μαγιό η Μενεγάκη έριξε(!) το Instagram.

Η Ναόμι Κάμπελ στη Μύκονο.

Αναλυτικό ρεπορτάζ για το αν χώρισαν ή τα ξαναβρήκαν ο Ντόντα και η Αθηνά Ωνάση…

Τα προσχήματα, ωστόσο, φρόντισε να σώσει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, προσφέροντας στο κοινό τον "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι και μπράβο του. Από το τίποτα, ήταν κάτι.

Οσο για του λόγου μου; Νιώθω υπερήφανος για το έργο του Χατζιδάκι. Και πόσο αυτό επηρεάζει τη σημερινή γενιά και ασφαλώς θα κάνει το ίδιο στις επόμενες, αφού το έργο του θα ζήσει για καιρό, ειδικά αυτό που στηρίχτηκε στην ποίηση του Νίκου Γκάτσου.

Κλείνω, ας μου επιτραπεί, με μια προσωπική εξομολόγηση (και δεν θα το ξανακάνω). Το πρώτο τραγούδι που έμαθε ο εγγονός μου πριν ένα χρόνο (τώρα μόλις συμπλήρωσε τα τέσσερα), ήταν το "Χάρτινο το φεγγαράκι". Μου το ψιθυρίζει με τη φωνούλα του και δικαίως του γεμίζω τον κουμπαρά του με κέρματα…