Το δημιουργούμενο αυτό τέρας απειλεί να καταπιεί όλους τους λαούς της Ευρώπης και να ξεθεμελιώσει εκ του συστάδην ολόκληρο το φιλόδοξο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κανείς και ιδιαζόντως τα δήθεν αριστερά ή κατ΄επίφαση  σοσιαλιστικά κόμματα, δεν μπορούν να εμποδίσουν την άνοδο αυτή, την στιγμή που η ακροδεξιά έχει εκμεταλλευτεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο το δημοκρατικό έλλειμμα, λανσάροντας την εθνικιστική πολιτική ως το μόνο μέσον ευημερίας και την φυλετική καθαρότητα ως προϋπόθεση της διατήρησης της εννόμου τάξης. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως, και όλος αυτός ο κόσμος που θα εξεγείρετο άλλοτε για περισσότερη ελευθερία, τώρα αποζητά τον εγκλωβισμό του στις περιορισμένες εθνικές ελευθερίες, χωρίς την παραμικρή δόση αλληλεγγύης με τους άλλους λαούς. Κοινώς, εχθρότητα, μισαλλοδοξία και ατομισμός, που καταστρατηγεί στην πράξη ακόμη και τις ελάχιστες βασικές αρχές δικαίου του δυτικού καπιταλισμού, που επέβαλλαν οι επαναστατημένες μάζες τις περασμένες δεκαετίες. Υιοθέτηση ακροδεξιών τσιτάτων στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας και  της εκδίωξης των ξένων “που μας παίρνουν τις δουλειές”, “που συνεργάζονται με τον υπόκοσμο” και “αλλοιώνουν την σύνθεση του πληθυσμού”. 

Δεν θα περιοριστεί η κατάσταση στο Brexit, κατά τα φαινόμενα, αφού έχει μέλλον και δη ζοφερό ό δεινός νεοσυντηρητισμός με το ακροδεξιό πρόσημο, αφού στην Γερμανία με το Pegida και στην Γαλλία με την Λεπέν, οι δύο ηγέτιδες χώρες της ΕΕ και της ευρωζώνης περνούν δύσκολες στιγμές. Kαι αυτές οι δύσκολες στιγμές αναμένεται να συνεχιστούν σε ολόκληρη την ΕΕ αφού ούτε οι όποιοι δημοκρατικού συνασπισμοί φαίνεται να αποδίδουν, ούτε οι κυβερνήσεις συνεργασίας εξασφαλίζουν κάποια δικαιοσύνη. Έτσι ο ακροδεξιός εξτρεμισμός βρίσκει το χαλί στρωμένο και πορεύεται νικηφόρα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την τύχη ολόκληρης της Ευρώπης. 

Το κακό ξεκινά και από τις ΗΠΑ, όπου ενδεχόμενη κατάκτηση του προεδρικού χρίσματος από τον Ντόναλντ Τραμπ θα επιδεινώσει περαιτέρω την αμερικανική πολιτική, πορώνοντας παράλληλα τους ακραίους ισλαμιστές λόγω της ισλαμοφοβικής και ευρύτερα ρατσιστικής πολιτικής του. Εν αρχή λοιπόν δεν ήταν το Brexit αλλά οι ασκούμενες από καιρό αντιδημοκρατικές πολιτικές. 

Οι εποχές που ζούμε πλέον είναι χαρακτηριστικές  του τι θα κυριαρχήσει τις επόμενες δεκαετίες. Πως και με ποιο τρόπο θα επιδιωχθεί η άλωση των εναπομεινάντων ατομικών ελευθεριών στην ΕΕ, αν υποθέσει κανείς πως υπήρχαν στοιχειωδώς κάποιες από αυτές εδώ και χρόνια. Και οι εποχές αυτές που θα διανύσουμε δεν θα είναι  με τίποτε σταθερές, παρά θα σφύζουν από ανασφάλεια. 

Δεν απομένει λοιπόν τίποτε άλλο, παρά να θυμηθούν οι λαοί τι προηγήθηκε ειδικά του 2ου παγκοσμίου πολέμου στην Γερμανία, τι συνέβη στην  Βαιμάρη και πως ο Χίτλερ αλλά  και ο Στάλιν στην Ρωσία αναδύθηκαν στην εξουσία, εξοντώνοντας με συνοπτικές διαδικασίες  όλη την επαναστατική αφρόκρεμα. Επαναφέροντας τα τότε  εφιαλτικά δεδομένα στην Ευρώπη, πετυχαίνουν απλά τον κατακερματισμό της, με άμεσες συνέπειες τους ισχυρούς κλυδωνισμούς του μεταπολεμικού προτσές. 

Δύσκολες οι ώρες και οι στιγμές, όσο δύσκολες είναι οι αποφάσεις των λαών της Ευρώπης, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν αποφύγει την επανάληψη των σαρωτικών  αλλαγών σε πολιτικό -κοινωνικό επίπεδο και που το μόνο που θα έπρεπε να σκέφτονται, είναι πως θα εξασφαλίσουν περισσότερες ατομικές ελευθερίες και όχι πόσους πρόσφυγες θα κάνουν δεκτούς.   

Φίλιππος Ζάχαρης (zachfil64@gmail.com)