Οι... Αθλιοι (κατά το μυθιστόρημα του Βικτόρ Ουγκό) που ζουν στις κοίτες ποταμών δεν είναι μόνο λαθρομετανάστες οι οποίοι πλένουν τζάμια στα φανάρια. Οι... άλλοι Αθλιοι, οι τσιγγάνοι, διαβιούν χρόνια σε παράγκες στις όχθες ποταμών χωρίς κανένας αυτοδιοικητικός παράγοντας να κινητοποιηθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Κι αν κάποιοι σκέφτονται ότι ο καταυλισμός στη Μπιρμπίτα ήταν μια τέτοια προσπάθεια, τους προκαλούμε να ονομάσουν τα οφέλη της μετακίνησής τους εκεί. Να τα ονομάσουν χωρίς ρατσιστική διάθεση ότι «έτσι είναι οι γύφτοι, δε γίνονται άνθρωποι». Αλλά να πει ποια η φροντίδα της Πολιτείας όταν τους έχωσε στα σπιτάκια της Μπιρμπίτας, τους έκανε 5 εμβόλια και μόλις σώπασαν οι φωνές και τα γραψίματα των δημοσιογράφων άφησαν όλοι τους και την κατασκήνωση να ρημάξει αλλά και τους τσιγγάνους να βολευτούν σ' ένα καθεστώς ασυδοσίας στο οποίο το κράτος τούς έχει μάθει εδώ και χρόνια.
Οι αποτυχημένες πολιτικές λοιπόν άφησαν το χώρο για την ανεξέλεγκτη δράση κάποιων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και οργανισμών, οι οποίοι αντί να δουλέψουν για την ένταξη των τσιγγάνων, έδωσαν το μήνυμα ότι μπορούν να ζουν χωρίς κανόνες και υποχρεώσεις όπως όλοι οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας.
Και επειδή η ευαισθησία πρέπει να συνοδεύεται κι από την αίσθηση ευθύνης, είναι καιρός οι κάλπικες ευαισθησίες να πάνε στην άκρη και να εξετάσουμε το θέμα «τσιγγάνοι» στις πραγματικές του διαστάσεις. Να σκύψουμε πάνω από τους γηγενείς Αθλίους - αυτούς που ονομάζουμε γύφτους και τους κοιτάζουμε υποτιμητικά για τη χοντροκοπιά τους και ύποπτα για τις underground συναλλαγές τους.
Και μην ξεχνάμε ότι και οι μικροπολιτικές εξυπηρετήσεις για λίγες ψήφους στις εκλογές έδρασαν ενισχυτικά στο να αυξηθεί η παραβατικότητα των τσιγγάνων.

Νικολέττα Κολυβάρη