Είναι αλήθεια ότι είχε καιρό η Καλαμάτα να ζήσει τόσο μεγάλες συγκεντρώσεις.... στις καφετέριες του κέντρου, οι οποίες την Τετάρτη το μεσημέρι είχαν βουλιάξει από κόσμο. Κόσμο ο οποίος, είναι πλέον προφανές, ότι έχει λυμένα όλα του τα προβλήματα και δεν θίγεται ποσώς από τα μέτρα της κυβέρνησης - είτε εργασιακά, είτε μισθολογικά, είτε φορολογικά.
Επομένως, ήταν... ευκαιρία για τον κόσμο αυτόν -μιας ιδανικής, εικονικής πραγματικότητας- να αξιοποιήσει την απεργία και να πιει έναν καφέ στη λιακάδα, χαζεύοντας ενδεχομένως και τους «γραφικούς» που κατέβαιναν -ή ανέβαιναν- την Αριστομένους φωνάζοντας συνθήματα.
Στη πραγματική ζωή, ωστόσο, οι διαμαρτυρίες -συνήθως- έχουν βάση. Οσο ακραίες ή υπερβολικές κι αν θεωρούνται μερικές φορές. Το να ισοπεδώνει κανείς τα πράγματα ή να χαρακτηρίζει «γραφικό» ή «οπισθοδρομικό» αυτόν που διαμαρτύρεται και ζητεί κάτι καλύτερο, αποτελεί λάθος τρόπο αντιμετώπισης.
Πόσω μάλλον όταν αυτός που βγαίνει στο δρόμο διαμαρτύρεται γιατί κουράστηκε πλέον να είναι το μόνιμο θύμα των όποιων μέτρων - όπως κάποιοι άλλοι είναι μόνιμοι θαμώνες των καφέ. Με τη διαφορά βέβαια ότι οι δεύτεροι το πολύ-πολύ να διαμαρτυρηθούν όταν δεν... βρίσκουν καρέκλα να κάτσουν.
Κι από την άλλη, μεταξύ καφέ και τσιγάρου, πιθανότατα παριστάνουν τον κριτή και το γνώστη επί παντός επιστητού. Είτε αναλώνονται σε... υψηλές ασχολίες, λες κι όλα έχουν λυθεί, λες και για όλα υπάρχει μέριμνα, λες και τίποτα δεν συμβαίνει, λες και η μηχανή δεν ρετάρει...
Από τον καναπέ στο... τραπεζοκάθισμα και τανάπαλιν, λοιπόν, κι άσε τους «γραφικούς» να «χτυπιούνται» στους δρόμους και τις πλατείες διεκδικώντας...