Μετά το σεισμό του 1986 αρκετά πράγματα βελτιώθηκαν και η Καλαμάτα απέκτησε πράσινο και κοινόχρηστους χώρους. Στις μέρες μας όμως οι πόλεις -και όταν λέμε στις μέρες μας, εννοούμε από τη δεκαετία του 1990- σχεδιάζονται με διαφορετικά κριτήρια, που απαιτούν την προστασία του περιβάλλοντος. Οι παρεμβάσεις και αναπλάσεις επίσης ακολουθούν αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή περιβαλλοντικό - βιοκλιματικό σχεδιασμό.

Μέσα στον ιστό της πόλης, αντικείμενο βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτελούν οι δρόμοι και οι δημόσιοι υπαίθριοι χώροι που συνδέονται με αυτούς. Οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο είναι μέρος του βιοκλιματικού σχεδιασμού όπως και οι μετακινήσεις, οι υποδομές και οι υπαίθριοι χώροι.

Στην Καλαμάτα τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, με πεζοδρομήσεις στο κέντρο, που δεν της αξίζει να αντιμετωπίζεται ισοπεδωτικά. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχει αρκετές αδυναμίες - και κυρίως την έλλειψη ενός συνολικού σχεδιασμού. Γιατί ναι μεν στους δημόσιους χώρους ο βιοκλιματικός σχεδιασμός επιβάλλει αύξηση των πεζοδρομήσεων, απαιτεί όμως πρώτα τη διασφάλιση χώρων στάθμευσης και την απαραίτητη προσπελασιμότητα στο κέντρο. Αυτό σημαίνει πυκνό δίκτυο οικολογικών μέσων μαζικής μεταφοράς, που στην Καλαμάτα δείχνει να έχει απαξιωθεί.

Οι διαπλατύνσεις των πεζοδρομίων επίσης εντάσσονται στον βιοκλιματικό  σχεδιασμό, αλλά μετά από μελέτη, η οποία να λαμβάνει υπ' όψιν τις κυκλοφοριακές ανάγκες. Αλλά και οι πεζόδρομοι και τα πεζοδρόμια δεν μπορεί να έχουν την αισθητική και την αντίληψη του... μαρμαρένιου αλωνιού, σαν τα "Ψαράκια". Οι φυτεύσεις θα πρέπει να αυξάνονται, ύστερα πάντα από μελέτη για το είδος και το μέγεθος του φυτού, όπως και για το αποτέλεσμα που θέλουμε να πετύχουμε στο μικροκλίμα.

Και φυσικά, πέρα από τις αναπλάσεις, κρίσιμο για την ποιότητα της ζωής μας είναι η αρτιότητα των δικτύων υποδομών.