Και όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις δεν φοβάσαι και τίποτα! Αυτό ακριβώς μου είχε επισημάνει πριν κάποια χρόνια και ένας ανώτερος αξιωματικός της Αστυνομίας σε μια ιδιωτική συζήτηση, προειδοποιώντας με για την έξαρση της μικροεγκληματικότητας. Η οικονομική ανέχεια, που προστέθηκε στην κρίση αξιών την οποία βιώνει η κοινωνία μας, δημιουργεί άλλωστε ιδανικές συνθήκες για να αψηφήσει ο κοινωνικά ριγμένος ένα απρόσωπο και διεφθαρμένο κράτος. Δηλαδή στην ουσία να αψηφήσει κανόνες γραπτούς και άγραφους. Κι όταν από πουθενά δεν φαίνεται φως, ούτε καν μικρά περιθώρια αισιοδοξίας για έξοδο από την παρατεταμένη ύφεση -ή έστω ουσιαστικά μέτρα στήριξης των αδύναμων κοινωνικά ομάδων-, οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς ζουν στριμωγμένοι στο περιθώριο και την παραβατικότητα δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Ελλείψει λοιπόν αποτελεσματικής κεντρικής πολιτικής το βάρος πέφτει στις τοπικές κοινωνίες και τους φορείς της αυτοδιοίκησης. Η συνεργασία δήμων και Περιφέρειας για τη χάραξη κοινής κοινωνικής πολιτικής μπροστά στη δύσκολη πραγματικότητα που διαμορφώνεται δεν θα σχολιάσω ότι είναι όλα τα χρόνια της κρίσης παραπάνω από ανύπαρκτη. Θα πω όμως (μιας και διανύουμε και προεκλογική περίοδο με πλείστους υποψηφίους, που επιζητούν διακαώς να μας φτιάξουν έναν παράδεισο επί γης) ότι η αυτοδιοίκηση οφείλει να έχει στόχους και προτεραιότητες και κυρίως να βρει τους πόρους για τη στήριξη των ευπαθών κοινωνικά ομάδων.

Δύσκολοι καιροί, δύσκολες και οι αποφάσεις, όταν όμως απαιτείς την ψήφο του λαού, οφείλεις να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες της κοινωνίας, να παίρνεις πρωτοβουλίες και να κάνεις προτάσεις. Διαφορετικά γίνεσαι θεατής μιας πόλης ή ενός ολόκληρου νομού, που κάθε μέρα οι περιπτώσεις κλοπών θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου.