Δεν είναι "των 592 ευρώ", που έγινε και σύνθημα. Δεν είναι "της ανεργίας". Δεν είναι η γενιά της απογοήτευσης, της αγανάκτησης, της αβεβαιότητας. Ωρες ώρες νιώθω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν, στο οποίο πλανάται αενάως το ερώτημα "στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω;".
Πού να το φανταζόταν το αθώο υπόδημα από καουτσούκ, ότι θα έφτανε η στιγμή να γίνει το σύμβολο μιας γενιάς; Η ταλαίπωρη πλαστική σαγιονάρα, που σούρνεται από μπαρ σε μπιτσόμπαρο, από κλαμπίδι σε φεστιβάλ, από καφετέρια σε μεζεδοπωλείο και τούμπαλιν. Στο παράλληλο σύμπαν που βλέπω γύρω μου, όλοι διασκεδάζουν. Ολη την ημέρα, κάθε μέρα. Και χωρίς λόγο άμα λάχει. Και μεσοβδόμαδα, γιατί προφανώς είναι ξεκούραστοι. Τα λιγνά, αποστεωμένα κορμιά που μεταφέρουν τις σαγιονάρες, είναι φροντισμένα από πάνω μέχρι κάτω. Τα κορίτσια είναι πάντα χτενισμένα, ντυμένα με ρούχα της τελευταίας λέξης της μόδας, βαμμένα προκλητικά και παράταιρα με την ηλικία τους. Τα αγόρια είναι επιμελώς αποτριχωμένα, είναι τρέντι, φορούν χρωματιστά γυαλιά ηλίου και έχουν καθρέφτες στα τζάμια τους, για να μη βλέπει κανείς που κοιτάνε.
Και ξαφνικά τα 592 ευρώ, δεν είναι ο μισθός που παίρνει ο νέος εργαζόμενος, αλλά το κόστος της μηνιαίας φροντίδας και της διασκέδασης των νέων παιδιών. Κάτι δεν κολλάει. Κάτι δεν κομποζάρει.  Και εδώ έρχεται η ξεβαμμένη από το χλώριο της πισίνας διχάλα, να "κλείσει" το κομμάτι που δεν κολλάει στην εικόνα. Η διχάλα άθελά της έγινε το σύμβολο της γενιάς, της λίγο νεότερης από μένα. Η ελαφρότητα, η αναλώσιμή της φύση, το ευτελές της υλικό.
Του "ό,τι να ΄ναι", του "δεν ψηφίζω", του "τρώω από τα έτοιμα". Των σελίδων των glossy περιοδικών και των iPhone που καμία επαγγελματική χρήση δεν έχουν, παρά μόνο σκοπό την είσοδο στο Facebook.
Κάτι δεν μου κολλάει και κάτι με μπερδεύει, όσο θυμάμαι πως ελάχιστα χρόνια πριν, οι έφηβοι στα θρανία τους έγραφαν στίχους του Καββαδία και των Doors.
Καλοκαίρι, πολλές σκέψεις, πολύς προβληματισμός και ζέστη. Ευτυχώς που από γύρω ακούγεται το λατρεμένο "κλάπα κλάπα" της διχάλας και μας νανουρίζει έτι περαιτέρω...