Το πλήθος των κατασχεμένων ρούχων και παπουτσιών που καταστράφηκαν την περασμένη εβδομάδα στο παζάρι της Αγίας Τριάδας θα μπορούσαν να... ντύσουν δεκάδες άπορες οικογένειες για όλη τους τη ζωή!
Κι όμως, όλα αυτά τα ρούχα και τα παπούτσια κατέληξαν στον κάδο του απορριμματοφόρου. Και αυτό το είδαν άνθρωποι σαν τη γιαγιά που περίμενε με αγωνία για να αγοράσει με τα τελευταία της 3 ευρώ, το μπλουζάκι που είχε τάξει στο εγγονάκι της, για τα γενέθλιά του...
Χαίρομαι όμως που όλη αυτή η διαδικασία δε βρίσκει αντίθετη μόνο εμένα, αλλά όλους όσοι ζουν στην πραγματικότητα, χωρίς παρωπίδες...
Δεν είναι η πρώτη φορά -που προσωπικά τουλάχιστον- αναφέρομαι στο άδικο της καταστροφής, μιας διαδικασίας που έχει προβληθεί κατά το παρελθόν και ως επιτυχία στην αντιμετώπιση του παραεμπορίου από τη Δημοτική Αστυνομία.
Αναζήτησα λοιπόν το σχετικό απόσπασμα του νόμου: “Η καταστροφή των εμπορευμάτων υπαίθριου εμπορίου γίνεται άμεσα και επί τόπου με κάθε πρόσφορο μέσο, περιλαμβανομένης της ρίψης εντός απορριμματοφόρου ή με την καταστροφή της εμπορικής αξίας του προϊόντος με ανεξίτηλο χρωματισμό (σπρέι). Κατ’ εξαίρεση και εφόσον η επιτόπια καταστροφή δεν είναι τεχνικά δυνατή ή ακολουθηθεί η διαδικασία της παραγράφου 5, τα παράνομα προϊόντα συσκευάζονται σε σάκους, μεταφέρονται σε αποθηκευτικούς χώρους και καταστρέφονται αμελλητί. Τα παράγωγα προϊόντα της καταστροφής δύναται να διατίθενται για ανακύκλωση”.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία κι εξήγηση.
Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να απασχολήσει σε κεντρικό επίπεδο το γεγονός πως καταστρέφονται στο… απορριμματοφόρο τα κατασχεμένα ρούχα του παραεμπορίου, την ώρα που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ρούχα να φορέσουν. Οταν μιλάμε για μέτρα κατά της φτώχειας θα πρέπει και να το εννοούμε, κάνοντας τις απαραίτητες ακόμα και νομοθετικές αλλαγές, αν ο νόμος άλλα ορίζει.

Κέλλυ Δημητρούλια