Είναι στ’ αλήθεια θλιβερό πόσος λίγος κόσμος κάνει τον κόπο να παρακολουθήσει εκδηλώσεις σχετικά με το περιβάλλον και την προστασία του -ακόμα και τώρα που τα σημάδια από την «υφέρπουσα» αλλαγή του κλίματος γίνονται όλο και πιο εμφανή.
Βέβαια, με την κρίση να ουρλιάζει στο αυτί σου, το τελευταίο πράγμα που θα σε ενδιέφερε αυτή τη στιγμή είναι η παρουσία σου σε τέτοιες εκδηλώσεις -εδώ με το… ζόρι, ακόμα και τώρα, κινητοποιείται ο κόσμος για να διαμαρτυρηθεί σε όσα προκύπτουν καθημερινά.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι εκδηλώσεις για το περιβάλλον, πολύ περισσότερο στις ημέρες μας, συγκεντρώνουν πλέον -όπως και κατά κανόνα πάντα συνέβαινε- ελάχιστους ανθρώπους, πέραν από τους... συνήθεις υπόπτους.
Ετσι, από τη μία «φωνάζουμε» για ενημέρωση κι από την άλλη -όταν η ενημέρωση μάς «χτυπάει την πόρτα»- αδιαφορούμε προκλητικά, έστω και να ακούσουμε το ο,τιδήποτε. Πιο λυπηρό ακόμα είναι ότι από το έτσι κι αλλιώς ισχνό ακροατήριο οι νέοι άνθρωποι αποτελούν μειονότητα.
Βέβαια, ανάλογη είναι και η στάση που τηρείται -μέσες άκρες- κι από τα μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, στα οποία τα σχετικά με το περιβάλλον θέματα συνήθως χρησιμοποιούνται κατά συνθήκη και για να γεμίζουν «τρύπες», στο πρόγραμμα ή τις σελίδες.
Η διαμόρφωση άποψης των περισσότερων Καλαματιανών σε περιβαλλοντικά ζητήματα επομένως, όπως προκύπτει, γίνεται κυρίως από όσα έτυχε να τους μεταφέρει κάποιος που κι αυτός από κάπου το άκουσε -δηλαδή από «δεύτερο» ή και «τρίτο» χέρι.
Ας σημειώσουμε, ωστόσο, ότι η επιφυλακτικότητα του κόσμου ενδεχομένως να μην οφείλεται στο εκάστοτε θέμα προς συζήτηση, αλλά να εκπορεύεται από τη στάση συγκεκριμένων που παρίστανται στις εκδηλώσεις αυτές -όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων- μόνο για να μιλήσουν, χωρίς καμία διάθεση να ακούσουν, εκτός κι αν τύχει να λες τα ίδια με εκείνους.
Ας αναρωτηθούν -όσοι νομίζουν ότι πρέπει να το κάνουν τουλάχιστον- αν τέτοιου είδους πρακτικές εξυπηρετούν στην ευαισθητοποίηση του κόσμου απέναντι στην απειλή της περιβαλλοντικής αστάθειας και της μεταβολής του κλίματος.
Τα δόγματα και τα θέσφατα -όσο εμπνευσμένα κι αν είναι, ενίοτε- μάλλον πίσω πάνε τα πράγματα, αντί να τα προωθούν...

Βασίλης Μπακόπουλος