Ο Μπομπ ξέρει να κατασκευάζει τα πάντα, και κάθε φορά που μία δουλειά πρέπει να γίνει ο Μπομπ ρωτά τη Γουέντι και τα μηχανήματα της ομάδας του: “Μπορούμε να την κάνουμε;” και απαντούν με μια φωνή “Ναι, μπορούμε!”, λες και μπορούμε αλλιώς! Λες και δεν έχουμε συναίσθηση ότι ζούμε μια πανδημία και κάθε μέρα χρειάζεται να βρίσκουμε νέα ψυχικά αποθέματα, να αναθεωρούμε ό,τι πιστεύαμε την προηγούμενη, να υπακούμε στους νέους κανόνες πιστά σαν στρατιωτάκια για να βγούμε όχι αλώβητοι, αλλά με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Κανένας δεν χρειάζεται λόγια παρηγοριάς ή χαϊδέματα για μικρά παιδιά. Πολύ περισσότερο δε, δεν χρειάζεται οι... ιχνηλάτες του πληκτρολογίου κάθε που σκάει ένα καινούργιο κρούσμα να ξεσπάνε σε αναθέματα για ανθρώπους που το προηγούμενο βράδυ είχαν βγει και τους χειροκροτούσαν στο μπαλκόνι. Αλλά αυτοί ξέρουν, γι' αυτό στριμώχνονται για χαρτί υγείας στα σούπερ μάρκετ, που (κάποια τουλάχιστον) αλίμονο και αν τηρούν τα στοιχειώδη μέτρα με τόσο κόσμο που μπάζουν μέσα. Ξέρουν, γι' αυτό πονάνε περισσότερο από κάποιους αναίσθητους σαν εμάς, τους ανήμπορους ηλικιωμένους και τους πάνε τα παιδιά επίσκεψη, μην είναι... μόνοι, ή ξεκινάνε από την Αθήνα για το χωριό διασπείροντας τον ιό σε πλάτη και μήκη της υπαίθρου, όπου τα υγειονομικά μέσα, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και οι δομές υγείας πάσχουν... Αλλά, σώπα μωρέ! Θα το ξεπεράσουμε! Μπόρα είναι!

Ε, λοιπόν δεν είναι μπόρα, είναι πόλεμος και έχει απώλειες. Τι σημαίνει το ξεπερνάς; Μάχεσαι, για να το περιορίσεις παίρνοντας εκτός από ατομικά μέτρα προστασίας και ατομικά μέτρα ευθύνης. Με δύο λέξεις, γίνεσαι υπεύθυνος/η: απέναντι στον εαυτό σου, στους συνανθρώπους σου και σε αυτούς που (λες ότι) αγαπάς.