Ανησυχητικές διαστάσεις φαίνεται να προσλαμβάνει η νεανική παραβατικότητα στη χώρα μας. Κλοπές κινητών τηλεφώνων ή μικροποσών, επαιτεία και πορνεία οδηγούν τα παιδιά και τους εφήβους ενώπιον του Δικαστηρίου Ανηλίκων. Ενα δικαστήριο που -αν και θα 'πρεπε- δεν έχει αυτοτέλεια, αφού οι δικαστές και εισαγγελείς που αναλαμβάνουν να δικάσουν υποθέσεις ανηλίκων δεν ασχολούνται αποκλειστικά με αυτές. Από την άλλη η Πολιτεία -χωρίς να στερείται νόμων- στερείται κατάλληλων υλικοτεχνικών δομών και σωστά εκπαιδευμένου έμψυχου δυναμικού ώστε να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες πρόληψης, προστασίας και επανένταξης των ανήλικων παραβατών.
Η έξαρση που, κατά κοινή ομολογία, προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς, είναι ψιλά γράμματα για μια Πολιτεία η οποία δεν έχει να διαθέσει πόρους. Επιπλέον, η νεανική παραβατικότητα δεν αγγίζει ακόμα τα επίπεδα των δυτικοευρωπαϊκών χωρών ή των ΗΠΑ. Πάντως κοινό μυστικό στην εκπαιδευτική κοινότητα ακόμα και της Μεσσηνίας είναι ότι τα κρούσματα σχολικού εκφοβισμού πολλαπλασιάζονται. Ο σχολικός και πιο πρόσφατα ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός είναι μορφές της νεανικής παραβατικότητας που βρίσκει μάλλον απροετοίμαστους γονείς και καθηγητές.
Ακόμα και οι επίσημοι θεσμοί της Πολιτείας ελάχιστη συμβολή είχαν μέχρι τώρα στον περιορισμό φαινομένων θυματοποίησης παιδιών στο σχολικό τους περιβάλλον.
Αλλωστε η θέσπιση θεσμών και νόμων δεν αρκεί για να δοθούν λύσεις, όταν δεν υπάρχουν δομές αλλά και άνθρωποι για να τις υποστηρίξουν.
Πάντως όποια οικονομική αδυναμία κι αν προφασίζεται το κράτος, παραμένει λυπηρό το ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα παιδιά που βιώνουν την κακοποίηση και παραμέληση από τις οικογένειές τους βιώνουν και μια δεύτερη κακοποίηση ως πολίτες από την αδιαφορία της Πολιτείας.