"Ξέρεις πώς είναι να φεύγεις χωρίς να θέλεις;". Και ποιος ν' απαντήσει σ΄ αυτόν τον άθρωπο που επέλεξε την αποστρατεία για να περισώσει ό,τι απέμεινε από τα συνταξιοδοτικά του δικαιώματα... "Εχω και θέλω πολλά ακόμα να προσφέρω, αλλά δε μ' αφήνουν", ακούς από τον θυμωμένο και ταυτόχρονα συγκινημένο υπάλληλο που ετοιμάζεται να φύγει με σύνταξη από την υπηρεσία του. 

Ανήκει σε μια κατηγορία των υπαλλήλων του Δημοσίου που επιλέγουν τη συνταξιοδότηση - γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης. Αρχικά σκέφτεσαι τα... τετριμμένα, όπως πόσο η κρίση μάς αλλάζει τη ζωή, πώς μια στιγμή φέρνει τα πάνω κάτω κ.λπ. Πράγματα που διαπιστώνουμε κι ακούμε όλοι μας καθημερινά αυτό το διάστημα, όσο σφίγγει το ζωνάρι όλο και πιο πολύ.

Τελικά όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό με την όρεξη για δουλειά γιατί δεν αξιοποιήθηκε; Τις δυνατότητες αυτών των ανθρώπων που νιώθουν ότι έχουν ακόμα να προσφέρουν γιατί δεν τις εκμεταλλεύτηκε το Ελληνικό Δημόσιο για να μη φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα; Γιατί πάντα πολλές υπηρεσίες ήταν προβληματικές, ενώ στο προσωπικό τους υπήρχαν άνθρωποι με όρεξη και γνώσεις; Τι έγινε τελικά και το Ελληνικό Δημόσιο... αποκοιμήθηκε όλες τις κρίσιμες στιγμές; 

Και ξαφνικά... ξύπνησαν όλοι, καθώς γίνεται λόγος για υπερπληθώρα υπαλλήλων, για προσλήψεις από το παράθυρο, για λαμογιές και πολλά πολλά ακόμα που μας παίρνουν το κεφάλι καθημερινά.

Πώς όμως αυτό το Δημόσιο θα πάρει μπροστά, όταν ακόμα και αυτόν το δύσκολο καιρό είναι πάρα πολλοί εκείνοι που σκέφτονται να βολευτούν -και να βολέψουν- με κομματικά κριτήρια; Ας ξυπνήσουμε επιτέλους μπας και δουν όλοι την πραγματικότητα, πέρα από κόμματα και βολέματα...