Κι αν είναι να το απαιτήσει από κάπου το δικαίωμα αυτό ο πολίτης, είναι από την Πολιτεία. Ομως, η Πολιτεία είναι απολύτως ελλειμματική”. Αυτό έγραφα πριν δύο χρόνια και δύο μήνες από αυτή τη στήλη, για τη χρόνια ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών (μηδέ των δήμων εξαιρουμένων) στην εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης αντεγκληματικής πολιτικής, που τελικά οδήγησε σε ανεξέλεγκτα φαινόμενα βίας και αυτοδικίας.

Και ως προς το τελευταίο, αυτό το οποίο θα πρέπει να δούμε ως κοινωνία είναι το εξής: Αν δεν συμφωνήσουμε ότι υπάρχει ένα όριο της συνευθύνης μας απέναντι στον διπλανό, αν δεν συμφωνήσουμε ότι η αυτοδικία δεν είναι δικαίωμα του πολίτη και πρέπει να τιμωρείται, τότε θα πληθαίνουν οι περιπτώσεις ακραίας βίας.

Κι ερχόμενη στο σήμερα, άσχετα από στατιστικά και αριθμούς, η εγκληματικότητα έχει εξελιχθεί τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά: Γίνεται πιο βίαιη (και δεν αναφερόμαστε μόνο στα στενά όρια του νομού), με περισσότερες ληστείες... δρόμου, κλοπές και διαρρήξεις. Η ασφάλεια είναι δικαίωμα του πολίτη, αλλά πρέπει να την απαιτήσουμε από αυτούς που μας κυβερνούν, είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο. Ομως παρατηρούμε ότι δεν υπάρχει σχέδιο -και κάθε φορά, ανάλογα με την οργή του κόσμου και την χρονική απόσταση από τις εκλογές, παίρνονται αποσπασματικά μέτρα. Κι αυτή η ανοργανωσιά, τα αποσπασματικά μέτρα που δεν έχουν συνέχεια, η βραδύτητα μέχρι αρνησιδικίας στην απονομή της δικαιοσύνης, έχουν ως κατάληξη ο καθένας να παίρνει το νόμο στα χέρια του.

Δυστυχώς, δεν έχουμε δει μέχρι τώρα στην πράξη ούτε οργανωμένα ούτε συντεταγμένα μέτρα από την Πολιτεία, που να δίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις ασφάλειας. Το αποτέλεσμα είναι να βρισκόμαστε σε σύγχυση ως κοινωνία, για το πώς θα κατοχυρωθεί το αίσθημα ασφάλειας.