Οταν μάλιστα στα δημοσιογραφικά γραφεία “σκάνε” συγκεκριμένες ειδήσεις, που έχουν να κάνουν με άλλες εθνοτικές ομάδες ή με άκρως αντικρουόμενες πολιτικές απόψεις ή κοσμοθεωρίες, οι συντάκτες γνωρίζουν τόσο καλά το τι θα ακολουθήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο το ότι αύριο το πρωί θα ανατείλει ο ήλιος.
Οχι, η ρητορική μίσους και η εκτόξευση απειλών ως... αθλήματα δεν ανήκουν στην σύγχρονη εποχή, απλώς σήμερα υπερτονίζονται σε μεγάλο βαθμό λόγω της δυνατότητας που έχει ο κάθε θρασύς ή θρασύδειλος να τα αναπαράγει επωνύμως ή ανωνύμως μέσω του Διαδικτύου.
Ποια είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει τη δημοκρατία από την ασυδοσία; Την ελεύθερη έκφραση από τον... βόθρο; Σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεις τα επιχειρήματά σου και με τον οποίο επιχειρείς να πείσεις τον συνομιλητή (είτε με φυσική παρουσία, είτε στο γραπτό λόγο, είτε σε έναν τοίχο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) για την ορθότητα της άποψης που παρουσιάζεις. Και από εκεί και πέρα τον δικό τους σημαντικό ρόλο παίζουν και τα κίνητρα που έχεις για να το κάνεις αυτό.
Οταν δε πάσης φύσεως ασύδοτες συμπεριφορές ασκούνται ανωνύμως ή πίσω από το... προσωπείο ενός ψευδωνύμου, τότε η αλητεία “εκτοξεύεται”.
Ο τρόπος με τον οποίον κάνεις κάτι, όπως για παράδειγμα να εκφράσεις την έντονη διαφωνία σου με τον συνομιλητή ή να εκφράσεις τον αποτροπιασμό σου για μία πράξη, έχει πολλές φορές ισάξια σημασία με το περιεχόμενο της διαφωνίας σου.
Ακόμα και ένας από τους βασικούς τρόπους πειθούς, η επίθεση στο ήθος του αντιπάλου, μπορεί να γίνει με τέτοιο σωστό και τεκμηριωμένο τρόπο, που να πετύχει το σκοπό της εμπεριστατωμένα χωρίς χυδαιότητες.
Την κεντρική ιδέα των παραπάνω μπορεί να την κατανοήσει ή και να την αναπτύξει ακόμα κι ένα παιδί στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Υπάρχουν όμως και αυτοί, που αν και η ηλικία τους τούς κατατάσσει στους ώριμους, εντούτοις η αντίληψή τους περί δημοκρατίας και ηθικής απέχει έτη φωτός από τις βασικές αξίες του ανθρωπισμού.