Και ανάμεσα στον καταιγισμό προβληματισμών και αναλύσεων, προκύπτει το αμείλικτο ερώτημα, το οποίο κυρίως διατυπώνεται από γυναίκες: “Γιατί δεν σπάει τη σιωπή της, γιατί δεν σηκώνεται να φύγει;”.
Το ερώτημα δεν είναι γιατί μια γυναίκα δεν σπάει τη σιωπή της, το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει για να σπάσει μια γυναίκα τη σιωπή της. Οσο για το “γιατί”, ίσως να απαντάται εν μέρει αν συγκρίνετε το μισθό σας με των ανδρών συναδέλφων σας. Οταν στις 20 του μήνα ο μισθός τελειώνει, δεν θα ξέρατε πώς να ζήσετε αν δεν είχατε την οικονομική στήριξη του συζύγου ή του συντρόφου σας. Μεταξύ πολλών άλλων, για να λυθεί η σιωπή μιας γυναίκας θύματος βίας θα πρέπει να ενδυναμωθεί η θέση της γυναίκας στον κοινωνικό και εργασιακό βίο. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και οι γυναίκες που κατέχουν πολιτικές θέσεις, ειδικά στην αυτοδιοίκηση, αδυνατούν να διεκδικήσουν με πυγμή και θέληση την ισότιμη μεταχείριση των γυναικών, γιατί συνήθως λειτουργούν σαν… μαριονέτες για τις ανάγκες της ποσόστωσης στα ψηφοδέλτια.
Αλλά και οι νόμοι του κράτους δεν υποστηρίζουν όπως θα έπρεπε τις εργαζόμενες γυναίκες, οι οποίες πέρα από τη βία στο σπίτι υπόκεινται στην ψυχολογική, τη λεκτική βία και τις προσβολές του εργοδότη τους, αμειβόμενες με… επιδόματα εργασίας. Εκεί, λοιπόν, οφείλει η Πολιτεία (Πολιτεία είναι και οι δήμοι κι ας αρέσκονται να πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής) να παρέμβει και να προστατέψει τις γυναίκες, όχι μόνο ιδρύοντας και λειτουργώντας αποτελεσματικά τις κατάλληλες δομές και προγράμματα, αλλά να παρέμβει θεσμικά, ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι για τα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, την κοινωνία, τον πολιτικό και ιδιωτικό βίο.