“Η χειρότερη οικογένεια είναι καλύτερη από το καλύτερο ίδρυμα”: Μια φράση με εδραιωμένη σημασία στη συνείδηση των ανθρώπων, που όμως ξεθωριάζει και διαψεύδεται από την κοινωνική πραγματικότητα.

Ο διάλογος που άνοιξε για τα παιδιά σε ιδρύματα και ότι πρέπει να βγουν και να πάνε σε ανάδοχες οικογένειες και τα ιδρύματα να κλείσουν στις παρούσες συνθήκες, φαντάζει πλασματικός, καθώς προαπαιτεί μια πολυεπίπεδη και καλά οργανωμένη στρατηγική πρώιμης παρέμβασης στην κοινότητα. Όμως το κράτος αδυνατεί να ενισχύσει και να ενδυναμώσει ουσιαστικά την οικογένεια και να εξασφαλίσει στους κόλπους της τους αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης που δικαιούται το παιδί από τη στιγμή που λείπουν οι κατάλληλες εναλλακτικές δομές μέσα στην κοινότητα.

Επίσης προβληματίζει και το τι γίνεται με τους γονείς που είναι ανίκανοι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτούς που τα κακοποιούν συστηματικά, τα χτυπούν ή και τα βιάζουν. Με τους φυλακισμένους γονείς ή με πρόβλημα εθισμού από το αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες. Αυτούς που δεν τα θέλουν και τα παραδίδουν σε ιδρύματα. Και πόσες δυσλειτουργικές οικογένειες θα μπορούσαν υπό επίβλεψη να κρατήσουν κοντά τους ένα παραμελημένο παιδί ή ένα παιδί στην εφηβεία, χωρίς να το θέλουν; Επιπλέον, είναι πάντα εύκολο να ενταχθούν τα παιδιά σε μια φυσική ή ανάδοχη οικογένεια; Ποια ανάδοχη οικογένεια θα αναλάμβανε για παράδειγμα να μεγαλώσει το παιδί ενός φυλακισμένου Ρομά; Να καλοδεχτεί στους κόλπους της έναν έφηβο ή έφηβη με προβλήματα χρήσης ναρκωτικών ή με γονείς που θα πηγαίνει να βλέπει στη φυλακή; Και τι γίνεται στις περιπτώσεις παιδιών με αναπηρία;

Ίσως με αυτά τα δεδομένα την παρούσα χρονική συγκυρία να ήταν προτιμότερο να ανοίξει ένας διάλογος για το πώς θα αποτραπεί το να πάει ένα παιδί σε ίδρυμα. Ένας διάλογος που θα επεδίωκε καλά στελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες με εξειδικευμένο προσωπικό που θα κρίνεται στο πεδίο και που θα εστίαζε στην πρόληψη και την ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας κοινωνικής φροντίδας.