Πρωτοέγραψα ότι γίνονται ζημιές στο μηχάνημα Seatrac στην παραλία της Καλαμάτας τον Αύγουστο του 2017, ώστε να επιστήσω την προσοχή των λουομένων. Με αφορμή μια βλάβη στο μηχάνημα στο ύψος της εκκλησίας της Ανάστασης, ο τότε πρόεδρος της ΔΕΥΑ Καλαμάτας εφιστούσε την προσοχή όλων για να αποφεύγονται οι βανδαλισμοί και η χρησιμοποίησή του ως παιχνιδιού από παιδιά. 

Όσο περισσότερα γίνονταν τα Seatrac, τόσο μεγάλωνε και η ανάγκη για ενημέρωση γονιών και παιδιών για τη σωστή τους χρήση. Οχι γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι εξυπηρετεί την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα ανθρώπων με αναπηρίες, αλλά γιατί σε ολόκληρη την πόλη τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία δεν τυγχάνουν ιδιαίτερου σεβασμού.

Προσωπικά, πάντα δυσκολευόμουν να καταλάβω προς τι αυτή η αδιαφορία από τον κόσμο και τους φορείς της Πολιτείας, που εδραιώνει ως κοινά αποδεκτή την καταπάτηση χωρίς συνέπειες του δικαιώματος όλων ανεξαιρέτως στην ελεύθερη κίνηση και πρόσβαση. Αν και παλιότερα νόμιζα ότι πρόκειται για έλλειμμα ενημέρωσης, με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι απλά δεν τους νοιάζει· οι άνθρωποι με αναπηρία και οι οικογένειές τους είναι μειοψηφία, ενώ οι… κάθε λογής μπαχαλάκηδες της δημόσιας περιουσίας μετράνε σε ψήφους. Κι επειδή οι ελεγκτικοί μηχανισμοί βρίσκονται σε… ύπνωση, είτε λόγω αντικειμενικών δυσκολιών είτε ακολουθώντας εντολές, το βάρος πέφτει σε όσους διαθέτουν την παιδεία και σέβονται τη διαφορετικότητα, προκειμένου να υψώσουν ένα τείχος αντίστασης στην ισοπέδωση του δικαιώματος των αναπήρων για ίση πρόσβαση και στο φυσικό περιβάλλον.

Και για να το πάμε από την αρχή, οι μηχανισμοί πρόσβασης ατόμων με κινητικές δυσκολίες στη θάλασσα χαλάνε όταν χρησιμοποιούνται για παιχνίδια, άλματα και χοροπηδητά. Επιπλέον, όταν ένα παιδί ταυτίζει με παιχνίδι έναν απαραίτητο μηχανισμό για πρόσβαση στη θάλασσα, μοιραία συνηθίζει και σε συμπεριφορές, όπως η κατάληψη ραμπών, το παράνομο παρκάρισμα σε θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ κ.λπ. Επίσης, ας θυμόμαστε ότι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα χτίζεται από μικρή ηλικία, δεν απαιτείται.