Ένας Ιρανός πρόσφυγας που έφτασε με βάρκα στη Λέσβο πριν 3 χρόνια αριστεύει στις πανελλήνιες. Η είδηση παίζει παντού ψηλά και με ευχαριστεί. Την ίδια ώρα φτάνει ένα δελτίο Τύπου στο email μου: Ένας μαθητής Ρομά πρώτευσε στο Τμήμα Υποδοχής ΖΕΠ της Α' τάξης του 1ου Γυμνασίου Μεσσήνης και πήρε ειδική υποτροφία από τον οικείο δήμο. Η πρωτιά του μαθητή Ρομά είναι όμως… χαμηλά στην ανακοίνωση. “Κρυμμένη” κάτω από τα λόγια των επίσημων προσκεκλημένων στην εκδήλωση του σχολείου του, όπου παρουσιάστηκαν οι δράσεις εκπαιδευτικών και μαθητών του Τμήματος ΖΕΠ. Η κίνηση ενός εκ των προσκεκλημένων, του γ.γ. Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γιώργου Σταμάτη, είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά και εμένα να επιλέξω να (ξανα)γράψω την είδηση βάζοντας μπροστά ότι απονεμήθηκε υποτροφία σε έναν μαθητή Ρομά, ο οποίος πρώτευσε. Ο Γιώργος Σταμάτης επέλεξε να φέρει ένα δώρο μαζί του για το μαθητή, έναν τόμο με ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Ένα δώρο που μου θύμισε ποια Ελλάδα με κάνει περήφανη· μια Ελλάδα όπου ένας Ιρανός πρόσφυγας αριστεύει στις πανελλήνιες, ένας μαθητής Ρομά πρωτεύει στην τάξη του, ένας σπουδαίος ποιητής βραβευμένος με Νόμπελ ανυψώνει το πνεύμα μου.
Τραβώ ανάμεσα από τα βιβλία το κύκνειο άσμα του ποιητή, το “Τετράδιο Γυμνασμάτων Β’”, ο σελιδοδείκτης αφημένος στο ποίημά του “Η Κυρία Ζεν”. Παραθέτω το ξεκίνημά του:
Διαβάτης: Κούφια καρύδια· τι τα μαζεύεις;
Μαθιός: Θέλω να φτιάξω ένα ανθρωπάκι.
Διαβάτης: Γερο-ξεκούτη, δεν τα παρατάς;
Σήκω και πράξε κάτι χρήσιμο.
Να σηκωθούμε και να πράξουμε κάτι χρήσιμο· να αντισταθούμε με το παράδειγμά μας στην άκρατη βία, την κοινωνική ανισότητα, την πνευματική ένδεια. Να δράσουμε ενωμένα ως κοινωνία πολιτών διεκδικώντας τα αυτονόητα και για αυτά τα παιδιά, που αντιμετωπίζουν αμέτρητα εμπόδια μέσα σε ένα σύστημα μολυσμένο από ρατσισμό και άλλες μορφές διακρίσεων. Ο δρόμος είναι ένας, ο δρόμος της παιδείας και του σεβασμού της διαφορετικότητας.
