Ο... εφιάλτης της γόπας παραμένει από τις “σταθερές αξίες” του καλοκαιριού, όπως άλλωστε και η κακή συνήθεια να αφήνουμε τα σκουπίδια μας σε θάλασσες, ακτές και αμφιθέατρα εκδηλώσεων. Γιατί ως φαίνεται η μουσική, το θέατρο, ο χορός και άλλες ευγενείς μορφές τέχνης όχι μόνο δεν εξευμενίζουν τα ήθη αλλά αυξάνουν την τάση του Έλληνα απ’ όπου περνάει να αφήνει πίσω του σκουπιδαριό. Έχετε δει χώρο εκδηλώσεων μετά από παράσταση; Και βέβαια δεν αναφέρομαι σε πανηγύρια ή θεματικές γιορτές - πανηγύρια, αλλά σε καλλιτεχνικές παραστάσεις, όπου υποτίθεται πως συγκεντρώνεται το σκεπτόμενο κοινό. Ό,τι κι αν πούμε, το βέβαιο είναι ότι οι συνήθειες του ελληνικού καλοκαιριού δεν κόβονται εύκολα. Και οι Έλληνες πιστοί στις... παραδόσεις επαναλαμβάνουν κάθε καλοκαίρι τις ίδιες κακές συνήθειες: Πετούν σκουπίδια στις παραλίες, τους δρόμους ή έξω από το αυτοκίνητο -το τελευταίο ειδικά μπορεί να γίνει και επικίνδυνο για τους οδηγούς που ακολουθούν. Έτσι τόνοι σκουπιδιών από πλαστικά μπουκάλια και κύπελλα, γόπες τσιγάρων και αποφάγια καταλήγουν κάθε χρόνο στις παραλίες και στις άκρες των δρόμων. Είναι... κλασική αξία να στρώνεις την πετσέτα σου στην άμμο και κάτι γλοιώδες να κολλάει στο χέρι ή την πετσέτα σου ή σκαλίζοντας την άμμο να ανακαλύπτεις γόπες και πλαστικά καλαμάκια από φραπέ.

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με μελέτες το 32% των πλαστικών συσκευασιών καταλήγει σε θάλασσες, ποτάμια και λίμνες. Yπολογίζεται δε ότι 8 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι πλαστικού προστίθενται στους ωκεανούς κάθε χρόνο. Μάλιστα, σύμφωνα με υπολογισμούς, έως το 2050 οι θάλασσες θα… περιέχουν περισσότερα πλαστικά απόβλητα απ’ ό,τι ψάρια, ενώ η πλέον επιβλαβής κατηγορία απορριμμάτων που απειλεί τη θάλασσα είναι τα μικροπλαστικά, τα οποία μέσω των αλιευμάτων εισέρχονται στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα. Επίσης, αποτελούν θανάσιμη απειλή για σπάνια θαλάσσια είδη.

Και παρόλο που έχουν παρθεί κατά καιρούς θετικές πρωτοβουλίες για την απαγόρευση της χρήσης του πλαστικού, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ανθίσταται πεισματικά!