Τον ρόλο της ενημέρωσης από την εποχή του Γουτεμβέργιου την είχαν οι εφημερίδες και με την τεχνολογική εξέλιξη προστέθηκαν τα ηλεκτρονικά μέσα και τα τελευταία χρόνια το Διαδίκτυο.

Η εκάστοτε εξουσία βρίσκεται, ως γνωστόν, με τον τρόπο της απέναντι στα μέσα που την ελέγχουν και που ενημερώνουν σωστά τον λαό. Αν αυτά τα μέσα δεν λειτουργήσουν, η εξουσία πίνει μέλι. Ετσι η απήχηση της απεργίας των ΜΜΕ όχι μόνο δεν απασχολεί την κυβέρνηση, τουναντίον την χαροποιεί. Κανένας κυβερνήτης δεν θα σου πει ότι τσιτώνεται αν σιγήσουν τα ΜΜΕ και μείνουν οι πολίτες χωρίς ενημέρωση.

Αν σε όλες αυτές τις σκέψεις προσθέσει κανείς και την πρωτόγνωρη κρίση που πλήττει τον κλάδο της ενημέρωσης, μαζί με τον πόλεμο συμφερόντων κυβέρνησης-καναλαρχών, θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι δεν είναι μόνο ο γιαλός στραβός, αλλά εμείς αρμενίζουμε χειρότερα.

Οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν στη απεργία της Πέμπτης, έκαναν πολύ καλά εφόσον πίστευαν ότι έτσι προωθούν λύσεις στον κλάδο. Μια απεργία όμως για την μαύρη εργασία που μαστίζει πρώτα τους ίδιους αλλά και τις νομοταγείς επιχειρήσεις ΜΜΕ, δεν είδαμε να κάνουν και τα ελάχιστα διαβήματα των συνδικαλιστών μόνο ανησυχία δεν προκάλεσαν στα λαμόγια που τρέφονται από διάφορα σκοτεινά ταμεία. Ολα έγιναν για την τιμή των όπλων.

Θα είμαι ακόμα πιο κοντά στους μαχόμενους επαγγελματίες δημοσιογράφους αν εκτός από τις μάχες που δίνουν για την ενημέρωση, δώσουν και μια μάχη για το δικό τους μέλλον. Αμαχητί δεν κερδίζεται τίποτα και κάποια μέρα θα μάθουν από την τότε κυβέρνηση ότι το ταμείο τους χρεωκόπησε και σύνταξη γιοκ.

Αυτά είχα σε αυτή την φάση να πω με αφορμή την απεργία για να μη νομίζει κανείς ότι τα πράγματα είναι απλά.

Ντίνος Δ. Πλεμμένος